Mikołaj Prażmowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Mikołaj Jan Prażmowski
prymas Polski i Litwy
Ilustracja
Herb Mikołaj Jan Prażmowski
Kraj działania  I Rzeczpospolita
Data urodzenia 1617
Data i miejsce śmierci 15 kwietnia 1673
Ujazdów
arcybiskup gnieźnieński
Okres sprawowania 1666 – 1673
biskup łucki
Okres sprawowania 1659 – 1666
Wyznanie katolickie
Kościół łaciński
Nominacja biskupia 1 grudnia 1659
Sakra biskupia 9 listopada 1664

Mikołaj Jan Prażmowski herbu Belina (ur. 1617 w Prażmowie, zm. 15 kwietnia 1673 w Ujazdowie) – interreks 1668-1669, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski od 1666, biskup łucki od 1659, biskup warmiński od 1664, w latach 1658-1666 kanclerz wielki koronny, podkanclerzy koronny od 1658, sekretarz wielki koronny, [1]referendarz wielki koronny od 1652 roku. [2]

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Abp Prażmowski zaświadcza, że posłowie miasta Poznania na elekcji oddali głosy na Michała Korybuta Wiśniowieckiego (dokument ze zbiorów Archiwum Państwowego w Poznaniu)

Był jednym z najbliższych współpracowników króla Jana II Kazimierza, przywódcą stronnictwa profrancuskiego na dworze. Uczestnik kongresu pokojowego w Oliwie w 1660 roku[3]. Dzięki swoim nieprzeciętnym zdolnościom dyplomatycznym doprowadził do podpisania pokoju oliwskiego w 1660. Blisko związany z Ludwiką Marią Gonzagą, chciał przeprowadzić jej plany elekcji vivente rege, jednak spotkało się to z powszechną niechęcią szlachty. W 1661 roku otrzymał ze skarbu francuskiego 18 000 liwrów[4]. W 1662 pobierał z kasy ambasadora francuskiego w Rzeczypospolitej Antoine de Lumbres'a pensję w wysokości 15 000 franków za poparcie planu elekcji vivente rege kandydata francuskiego Ludwiki Marii Gonzagi[5]. Na sejmie abdykacyjnym 16 września 1668 roku podpisał akt potwierdzający abdykację Jana II Kazimierza Wazy[6]. Po abdykacji Jana II Kazimierza w 1668 roku, popierał do polskiej korony kandydaturę carewicza Fiodora[7]. Był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego w 1669 roku z województwa poznańskiego[8]. Był przeciwnikiem Michała Korybuta Wiśniowieckiego, posądzany był nawet o snucie spisków detronizacyjnych. W 1673 konfederacja gołąbska ogłosiła go zdrajcą ojczyzny i obłożyła jego dobra sekwestrem.

Pochowany w kolegiacie łowickiej.[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 147.
  2. ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 138.
  3. ↑ Historia dyplomacji polskiej, t. II: 1572-1795, pod redakcją Zbigniewa Wójcika, Warszawa 1982, s. 216.
  4. ↑ Kazimierz Waliszewski, Polsko-francuzkie stosunki w XVII wieku 1644-1667. Opowiadania i źródła historyczne ze zbiorów archiwalnych francuzkich publicznych i prywatnych..., Kraków 1889, s. 102.
  5. ↑ Kazimierz Waliszewski, Polsko-francuzkie stosunki w XVII wieku 1644-1667. Opowiadania i źródła historyczne ze zbiorów archiwalnych francuzkich publicznych i prywatnych..., Kraków 1889, s. 110-111.
  6. ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, 481.
  7. ↑ Wacław Uruszczak, Fakcje senatorskie w sierpniu 1668 roku, w: Parlament, prawo, ludzie, studia ofiarowane profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćiesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 315.
  8. ↑ Porządek na seymie Walnym Electiey. Między Warszawą a Wolą przez opisane artykuły do samego tylko aktu Elekcyey należące uchwalony y postanowiony, roku [...] 1669 [słow.] dnia wtorego [...] maia, s. [b.n.s.]
  9. ↑ Marceli Kosman: Między ołtarzem a tronem : poczet prymasów Polski. Poznań: Oficyna Wydawnicza G & P, 2000. ISBN 83-7272-017-7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Biskupi łuccy
Diecezja włodzimierska
1375-1425
Diecezja łucka
1358-1946 i od 1998
p • d • e
Interreksi I Rzeczypospolitej
p • d • e
Kanclerze wielcy koronni
Coat of Arms of Polish-Lithuanian Commonwealth
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mikołaj_Prażmowski&oldid=57537306”