Mięsień potyliczno-czołowy
Mięsień potyliczno-czołowy (łac. musculus occipitofrontalis) – w anatomii człowieka parzysty mięsień sklepienia czaszki, należący do mięśni wyrazowych. Oba mięśnie potyliczno-czołowe wraz z oboma mięśniami skroniowo-ciemieniowymi, połączone wspólnym rozcięgnem – czepcem ścięgnistym, tworzą mięsień naczaszny[1][2].
Mięsień potyliczno-czołowy jest położony powierzchownie pod skórą. Składa się z dwóch czworobocznych brzuśców:
- brzusiec potyliczny (venter occipitalis) zaczyna się na ⅔ bocznych kresy karkowej najwyższej i wyrostku sutkowym, a kończy w czepcu ścięgnistym,
- brzusiec czołowy (venter frontalis) rozpoczyna się w skórze brwi oraz gładzizny, kończy w czepcu ścięgnistym na wysokości guzów czołowych[1][2].
Brzusiec czołowy jest unaczyniony przez tętnicę nadbloczkową, tętnicę nadoczodołową (obie od tętnicy szyjnej wewnętrznej) i gałąź powierzchowną tętnicy skroniowej powierzchownej (od tętnicy szyjnej zewnętrznej), a unerwiony przez gałęzie skroniowe nerwu twarzowego. Brzusiec potyliczny jest unaczyniony przez tętnicę potyliczną (od tętnicy szyjnej zewnętrznej), a unerwiony przez gałąź potyliczną nerwu usznego tylnego (od nerwu twarzowego)[1]
Brzusiec potyliczny ustala położenie czepca ścięgnistego, umożliwiając przez to brzuścowi czołowemu poruszanie skórą czoła. Brzusiec czołowy jest antagonistą mięśni okrężnego oka, marszczącego brwi i podłużnego; współpracuje z dźwigaczem powieki górnej. Unosi brwi, tworzy poprzeczne fałdy na czole, nadaje twarzy wyraz uwagi[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 756–758, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ a b c Jerzy Walocha (red.), Anatomia prawidłowa człowieka. Szyja i głowa, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 75, ISBN 978-83-233-3581-8.
