Mięsień przywodziciel krótki
Mięsień przywodziciel krótki (łac. musculus adductor brevis) – w anatomii człowieka trójkątny, gruby mięsień należący do warstwy środkowej grupy przyśrodkowej mięśni uda. Rozpoczyna się na powierzchni przedniej gałęzi dolnej kości łonowej pomiędzy przyczepami mięśnia przywodziciela długiego i mięśnia przywodziciela wielkiego, a kończy się na górnej jednej trzeciej części wargi przyśrodkowej kresy chropawej[1][2]. Leży na mięśniu przywodzicielu wielkim przykryty przez mięsień grzebieniowy i przywodziciel długi. Na jego przedniej powierzchni biegnie skośnie gałąź przednia nerwu zasłonowego, a na tylnej powierzchni gałąź tylna. Jego ścięgno końcowe zrasta się ze ścięgnami sąsiednich mięśni i zwykle tworzy otwór dla przejścia pierwszej tętnicy przeszywającej[1].
Unaczyniony jest przez tętnicę zasłonową i tętnice przeszywające pochodzące od tętnicy udowej głębokiej, a unerwiony przez gałąź przednią nerwu zasłonowego[1].
Główną funkcją mięśnia jest przywodzenie uda, dodatkowo zgina udo i obraca je na zewnątrz. Jego wspólna czynność z mięśniem grzebieniowym i przywodzicielem długim umożliwia założenie nogi na nogę[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 874–876, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 1, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 111–114, ISBN 978-83-66548-14-5.
