Mięsień biodrowo-żebrowy
_(20319971780).jpg)
Mięsień biodrowo-żebrowy (musculus iliocostalis) – parzysty mięsień czworonogów, zaliczany do mięśni nadosiowych.
Gady i ptaki[edytuj | edytuj kod]
Mięsień ten pojawia się u gadów w wyniku podziału ich mięśni nadosiowych podłużnymi przegrodami na trzy pasma. Sięga od okolic miednicy po okolicę szyi, biegnąc na żebrach. Największe rozmiary osiąga u węży, u których bierze udział w zginaniu tułowia i układaniu łusek brzusznych[1]. U ptaków tworzy jeden mięsień z mięśniem najdłuższym, rozpoczynający się na części przedpanewkowej kości biodrowej i kończący na wyrostkach poprzecznych początkowych kręgów piersiowych, przykrywając po drodze bliższe końce żeber[2].
Ssaki[edytuj | edytuj kod]
U ssaków wchodzi w skład prostownika grzbietu. Bierze udział w stabilizowaniu kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i piersiowym, przy działaniu jednostronnym w zginaniu go w bok, a ponadto współdziała z innymi mięśniami przy wydechu. Ciągnie się u nich od skrzydła kości biodrowej i okolicy lędźwiowej po szyjny odcinek kręgosłupa. Wyróżnia się w nim trzy części[3][4]:
- mięsień biodrowo-żebrowy lędźwi (musculus iliocostalis lumborum)
- mięsień biodrowo-żebrowy klatki piersiowej (musculus iliocostalis thoracis)
- mięsień biodrowo-żebrowy szyi (musculus iliocostalis cervicis)
Człowiek[edytuj | edytuj kod]
U człowieka m. biodrowo-żebrowy lędźwi bierze początek na grzebieniu kości biodrowej i kończy się w rejonie kątów żebrowych sześciu dolnych żeber, m. biodrowo-żebrowy klatki piersiowej zaczyna się na kątach żebrowych sześciu dolnych żeber i kończy na kątach sześciu górnych żeber, zaś m. biodrowo-żebrowy szyi ma przyczepy początkowe na kątach żebrowych żeber od trzeciego do szóstego, a przyczepy końcowe na wyrostkach poprzecznych kręgów szyjnych od czwartego do szóstego[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zygmunt Grodziński: Układ mięśniowy. W: H. Szarski: Anatomia porównawcza kręgowców. Warszawa: PWN, 1976, s. 291–293.
- ↑ Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt, t. 3 Gruczoły dokrewne, układ nerwowy, narządy zmysłów, powłoka wspólna i anatomia ptaków. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 348.
- ↑ Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1. Aparat ruchowy. Wydawnictwo naukowe PWN, 2013, s. 336–346.
- ↑ a b Zofia Ignasiak: Anatomia układu ruchu. Wyd. II. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2013, s. 67-69. ISBN 978-83-7609-912-5.
