Mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy
| Sternocleidomastoideus | |
|
Mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy (ang. sternocleidomastoid muscle, łac. musculus sternocleidomastoideus) – jeden z powierzchownych mięśni szyi. Jest to silny mięsień, dobrze widoczny u żywego człowieka – zarysowuje się on bardzo wyraźnie na szyi przy obrocie głowy w prawo lub w lewo. W praktyce klinicznej często określany skrótem MOS (akronim od Mostkowo-Obojczykowo-Sutkowy).
Przyczepy[edytuj | edytuj kod]
Początek mięśnia tworzą dwie głowy, boczna (ang. lateral/clavicular head) i przyśrodkowa (ang. medial/sternal head). Boczna przyczepia się do górnej powierzchni końca mostkowego obojczyka, a przyśrodkowa do przedniej powierzchni rękojeści mostka. Z kolei koniec mięśnia leży na powierzchni wyrostka sutkowatego kości skroniowej i bocznej części kresy karkowej górnej. Pomiędzy głowami mięśnia znajduje się dół nadobojczykowy mniejszy[1].
Do tyłu od mięśnia przebiega ścięgno pośrednie mięśnia łopatkowo-gnykowego.
Czynność[edytuj | edytuj kod]
Gdy klatka piersiowa jest ustalona, mięsień działając samodzielnie zgina kręgosłup szyjny w bok, obraca głowę w stronę przeciwległą i unosi twarz ku górze, natomiast oba mięśnie działając wspólnie zginają kręgosłup szyjny do tyłu i unoszą ku górze twarz. Gdy kręgosłup szyjny jest ustalony i wyprostowany, mięsień pociąga głowę do przodu. Może też pełnić rolę pomocniczego mięśnia wdechowego, unosząc mostek przy ustalonej głowie[1].
Unaczynienie i unerwienie[edytuj | edytuj kod]
Unaczynienie pochodzi od tętnicy podobojczykowej (drogą tętnicy tarczowej dolnej) i tętnicy szyjnej zewnętrznej (przez tętnicę potyliczną).
Mięsień jest unerwiony przez gałąź zewnętrzną nerwu dodatkowego, a także gałąź do mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego od splotu szyjnego[1].
Uszkodzenie jednego z mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych, szczególnie w okresie okołoporodowym, prowadzi do kręczu szyi.
Znaczenie kliniczne[edytuj | edytuj kod]
Tylny brzeg głowy mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego stanowi jeden z głównych punktów orientacyjnych w wykonywaniu blokady splotu szyjnego[2] i ramiennego[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Jerzy Walocha (red.), Anatomia prawidłowa człowieka. Szyja i głowa, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 23–24, ISBN 978-83-233-3581-8.
- ↑ Hadžić i Vloka 2008 ↓, s. 95.
- ↑ Hadžić i Vloka 2008 ↓, s. 114.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka – Tom I, Warszawa: PZWL, 2009.
- Admir Hadžić, Jerry D. Vloka, Blokady nerwów obwodowych, Warszawa: Medipage, 2008, ISBN 978-83-89769-78-7.
