Mięsień przywodziciel długi
Mięsień przywodziciel długi (łac. musculus adductor longus) – mięsień grupy przyśrodkowej uda tworzący jego warstwę przednią. Przyczep tego mięśnia rozpoczyna się na kości łonowej ku dołowi od guzka łonowego, a kończy się na środkowej jednej trzeciej części wargi przyśrodkowej kresy chropawej. Położony jest do przodu od mięśnia przywodziciela wielkiego, a pomiędzy nimi znajduje się mięsień przywodziciel krótki. Mięsień buduje dno przyśrodkowej części trójkąta udowego[1].
Główną funkcją mięśnia jest przywodzenie uda, dodatkowo unosi udo i obraca je na zewnątrz. Jego wspólna czynność z mięśniem grzebieniowym i przywodzicielem krótkim umożliwia założenie nogi na nogę[1].
Unerwienie pochodzi od gałęzi przedniej nerwu zasłonowego. Mięsień unaczyniony jest przez tętnicę głęboką uda i tętnice sromowe zewnętrzne pochodzące od tętnicy udowej i przez tętnicę zasłonową[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Bochenek i Reicher 1999 ↓, s. 875.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka Tom I. Anatomia ogólna: kości, stawy i więzadła, mięśnie. Wyd. XI. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1999, s. 875-876. ISBN 83-200-2375-0.
