Mięsień przywodziciel długi
Mięsień przywodziciel długi (łac. musculus adductor longus) – w anatomii człowieka trójkątny, płaski, wachlarzowaty mięsień należący do warstwy przedniej grupy przyśrodkowej mięśni uda. Zaczyna się na kości łonowej ku dołowi od guzka łonowego, a kończy się na środkowej jednej trzeciej części wargi przyśrodkowej kresy chropawej. Położony jest do przodu od mięśnia przywodziciela wielkiego, a pomiędzy nimi znajduje się mięsień przywodziciel krótki. Mięsień buduje dno przyśrodkowej części trójkąta udowego[1][2]. Unaczyniony jest przez tętnicę głęboką uda i tętnice sromowe zewnętrzne pochodzące od tętnicy udowej i przez tętnicę zasłonową, a unerwiony przez gałąź przednią nerwu zasłonowego.[1].
Główną funkcją mięśnia jest przywodzenie uda, dodatkowo unosi udo i obraca je na zewnątrz. Jego wspólna czynność z mięśniem grzebieniowym i przywodzicielem krótkim umożliwia założenie nogi na nogę[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 874–876, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 1, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 111–113, ISBN 978-83-66548-14-5.
