Mięsień przywodziciel wielki
Mięsień przywodziciel wielki (łac. musculus adductor magnus) – mięsień grupy przyśrodkowej uda tworzący jego warstwę tylną.
Człowiek[edytuj | edytuj kod]
Przyczep tego mięśnia rozpoczyna się na powierzchni przedniej gałęzi dolnej kości łonowej i na bocznej stronie guza kulszowego, ograniczając od dołu otwór zasłoniony. Dalej rozdziela się on na 3 włókna:
- włókna górne biegną do jednej trzeciej górnej części wargi przyśrodkowej kresy chropawej kości udowej; włókna te mogą tworzyć odrębną część mięśnia oddzieloną od reszty zwaną mięśniem przywodzicielem najmniejszym lub mięśniem przywodzicielem czwartym,
- włókna środkowe przyczepiają się do wargi przyśrodkowej poniżej włókien górnych,
- włókna dolne tworzą własny brzusiec, który przedłuża się w silne ścięgno przywodziciela wyczuwalne pod skórą. Ścięgno to przyczepia się do guzka przywodzicieli na nadkłykciu przyśrodkowym kości udowej[1].
Mięsień przywodziciel wielki przykryty jest od przodu przez mięsień przywodziciel krótki i przywodziciel długi oraz mięsień krawiecki. Jego powierzchnia przednia ogranicza przyśrodkowo kanał przywodzicieli. Do tyłu od przywodziciela wielkiego znajdują się mięśnie grupy tylnej mięśni uda, a pomiędzy tymi dwoma biegnie nerw kulszowy. Pomiędzy ścięgnem mięśnia przyczepiającym się do guzka przywodzicieli, a kością udową znajduje się rozwór przywodzicieli będący dolnym ujściem kanału przywodzicieli. Przez rozwór ten uchodzą do dołu podkolanowego tętnica udowa oraz żyła udowa. W ścięgnie części mięśnia przyczepiającej się do kresy chropawej znajdują się otwory, przez które przechodzą tętnice przeszywające na tylną stronę uda[1].
Jest najsilniejszym mięśniem przywodzicielem uda. Część mięśnia przyczepiająca się do kresy chropawej obraca udo na zewnątrz, a część przyczepiająca się do guzka przywodzicieli do wewnątrz w momencie, kiedy udo odwrócone jest na zewnątrz. Większa część mięśnia jest silnym prostownikiem stawu biodrowego, natomiast część położona do przodu od osi stawu biodrowego nieznacznie zgina staw biodrowy. Mięsień ten wraz z pozostałymi przywodzicielami wpływa na utrzymanie równowagi[1].
Unerwienie pochodzi od gałęzi tylnej nerwu zasłonowego, która unerwia część mięśnia przyczepiającą się do kresy chropawej, a nerw piszczelowy unerwia część przyczepiającą się do guzka przywodzicieli. Mięsień unaczyniony jest przez tętnicę zasłonową i tętnice przeszywające pochodzące od tętnicy udowej głębokiej[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Bochenek i Reicher 1999 ↓, s. 877.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka Tom I. Anatomia ogólna: kości, stawy i więzadła, mięśnie. Wyd. XI. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1999, s. 876-878. ISBN 83-200-2375-0.
