Mięsień zginacz powierzchowny palców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mięsień zginacz powierzchowny palców oznaczony na czerwono

Mięsień zginacz powierzchowny palców (łac. musculus flexor digitorum superficialis) – w anatomii człowieka mięsień leżący w drugiej (pośredniej) warstwie grupy przedniej mięśni przedramienia. Jest to duży, płaski, szeroki mięsień zakończony czterema ścięgnami[1][2].

Proksymalnie mięsień dzieli się na dwie głowy. Głowa ramienno-łokciowa (łac. caput humeroulnare) tworzy przyczep na nadkłykciu przyśrodkowym kości ramiennej oraz na wyrostku dziobiastym kości łokciowej. Głowa promieniowa (łac. caput radiale) rozpoczyna się w proksymalnej części powierzchni przedniej kości promieniowej. Łuk ścięgnisty rozpięty między obiema głowami stanowi przyczep dodatkowych włókien mięśniowych. Łuk ścięgnisty przykrywa nerw pośrodkowy oraz naczynia łokciowe. W dalszym przebiegu mięsień rozdziela się na cztery brzuśce dające początek czterem płaskim ścięgnom. Brzuśce oraz ścięgna biegnące do palca III i IV leżą powierzchownie, przykrywając brzuśce i ścięgna palca II i V. W swoim przebiegu ścięgna przechodzą przez kanał nadgarstka i rozbiegają się na powierzchni dłoniowej, w kierunku odpowiadających palców. Na wysokości paliczków bliższych ścięgna rozdzielają się na dwie odnogi. Między odnogami przebiega ścięgno mięśnia zginacza głębokiego palców. W dalszym przebiegu, włókna obu odnóg ścięgna mięśnia zginacza powierzchownego palców wymieniają ze sobą włókna tworząc skrzyżowanie ścięgien (łac. chiasma tendineum). Odnogi ścięgien kończą się na brzegach paliczków środkowych[1][2].

Mięsień unaczyniony jest przez gałęzie od tętnicy promieniowej i tętnicy łokciowej, a unerwiony przez nerw pośrodkowy (czasem też przez gałązkę od nerwu łokciowego)[1][2].

Jego funkcją jest zginanie ręki w stawie promieniowo-nadgarstkowym i stawach śródręczno-paliczkowych oraz palców II–V w stawach międzypaliczkowych bliższych. Osiągnięcie największej siły zgięcia umożliwia zgięcie grzbietowe dłoni. W skrajnym zgięciu dłoniowym mięsień traci większość swojej siły. Dodatkowo mięsień przywodzi palce II, IV i V do palca III[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 810–812, ISBN 978-83-200-4323-5.
  2. a b c Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 1, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 303, ISBN 978-83-66548-14-5.