Mięsień rylcowo-gnykowy
Mięsień rylcowo-gnykowy (łac. musculus stylohyoideus) – w anatomii człowieka parzysty, cienki, wrzecionowaty mięsień szyi, należący do grupy mięśni nadgnykowych. Swoim działaniem unosi i cofa kość gnykową[1][2].
Rozpoczyna się na wyrostku rylcowatym kości skroniowej, kończy na kości gnykowej[2]. Towarzyszy brzuścowi tylnemu mięśnia dwubrzuścowego, biegnąc bardziej powierzchownie[1].
Unaczyniony jest przez gałęzie tętnicy szyjnej zewnętrznej – tętnice: potyliczną i uszną tylną[1], a unerwiony przez gałąź mięśnia rylcowo-gnykowego od gałęzi dwubrzuścowej nerwu twarzowego[2][1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 742–743, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ a b c Jerzy Walocha (red.), Anatomia prawidłowa człowieka. Szyja i głowa, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 26, ISBN 978-83-233-3581-8.
