Elżbieta Bieńkowska

Elżbieta Bieńkowska
Pełne imię i nazwisko	Elżbieta Ewa Bieńkowska
Imię i nazwisko po urodzeniu	Elżbieta Moycho
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1964 ; Katowice
	Komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług
Okres	od 1 listopada 2014; do 30 listopada 2019
Przynależność polityczna	Europejska Partia Ludowa
Poprzednik	Michel Barnier
Następca	Thierry Breton
	Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury i rozwoju
Okres	od 27 listopada 2013; do 22 września 2014
Przynależność polityczna	bezpartyjna; (z rekomendacji PO)
Następca	Maria Wasiak
	Minister rozwoju regionalnego
Okres	od 16 listopada 2007; do 27 listopada 2013
Przynależność polityczna	bezpartyjna; (z rekomendacji PO)
Poprzednik	Grażyna Gęsicka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Elżbieta Ewa Bieńkowska z domu Moycho (ur. 4 lutego 1964 w Katowicach^[1]) – polska urzędniczka i polityk. W latach 2007–2013 minister rozwoju regionalnego, w latach 2011–2014 senator VIII kadencji, w latach 2013–2014 wiceprezes Rady Ministrów oraz minister infrastruktury i rozwoju, w latach 2014–2019 komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług.

Życiorys

Wykształcenie

W 1982 ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu^[2], w 1988 orientalistykę w zakresie iranistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), a w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej.

Działalność zawodowa

Zawodowo związana z zarządzaniem i wdrażaniem programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności UE.

Pracowała jako pełnomocnik wojewody ds. kontraktu regionalnego dla województwa katowickiego i strategii rozwoju regionalnego. Brała także udział w pracach nad przygotowaniem programu PHARE INRED. Odbyła staże w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz w administracji brytyjskiej. Stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego (ówcześnie Wydziału Programowania i Funduszy Europejskich) objęła w czasach, gdy marszałkiem województwa śląskiego był Jan Olbrycht (późniejszy poseł do PE z ramienia Platformy Obywatelskiej), utrzymała po przejęciu władzy w regionie w 2002 przez Michała Czarskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz w 2006, gdy marszałkiem województwa został Janusz Moszyński z ramienia Platformy Obywatelskiej. Koordynowała prace zespołu przygotowującego Regionalną Strategię Innowacji dla Województwa Śląskiego, była kierownikiem Zespołu zadaniowego ds. aktualizacji strategii rozwoju województwa śląskiego na lata 2000–2020, a także koordynatorem i negocjatorem zespołu tworzącego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007–2013, doprowadzając do przyjęcia tego programu 4 września 2007 w grupie pierwszych pięciu programów regionalnych w Polsce. Była członkiem Komitetu Monitorującego Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego. Wykładała na Politechnice Śląskiej w ramach II edycji Europejskich Studiów Podyplomowych z zakresu programów strukturalnych Unii Europejskiej^[3]. 5 października 2007 zarząd województwa powołał ją na stanowisko dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości^[4]. W latach 2002–2007 zajmowała stanowisko wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego.

Działalność polityczna

16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Jej kandydaturę zgłosił Tomasz Tomczykiewicz (przewodniczący śląskiej PO) w porozumieniu z Janem Olbrychtem, który wcześniej odmówił objęcia tego stanowiska.

W wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Senatu jako bezpartyjna kandydatka z ramienia Platformy Obywatelskiej. Startując w okręgu wyborczym nr 75, otrzymała 48 281 głosów^[5]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra rozwoju regionalnego. 27 listopada 2013 prezydent RP Bronisław Komorowski na wniosek premiera (zapowiedziany 20 listopada 2013^[6]) odwołał Elżbietę Bieńkowską z urzędu ministra rozwoju regionalnego^[7] i powołał na urzędy wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju^[8].

10 września 2014 Jean-Claude Juncker ogłosił nominację Elżbiety Bieńkowskiej na komisarza Komisji Europejskiej ds. rynku wewnętrznego i usług, przemysłu, przedsiębiorczości oraz małych i średnich przedsiębiorstw^[9]. 22 września 2014 przestała pełnić urząd wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju, a 31 października 2014 złożyła mandat senatorski w związku z przyszłym objęciem nowej funkcji. Stanowisko komisarza Komisji Europejskiej piastowała od 1 listopada 2014^[10] do 30 listopada 2019.

W maju 2015 Cezary Gmyz z tygodnika „Do Rzeczy” ujawnił nagranie rozmowy Elżbiety Bieńkowskiej z szefem CBA Pawłem Wojtunikiem, mającej mieć miejsce w czerwcu 2014 w restauracji Sowa i Przyjaciele i być częścią tzw. afery podsłuchowej^[11]^[12].

We wrześniu 2023 została przewodniczącą brukselskiego think tanku Centre for European Policy Studies^[13].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi – Norwegia, 2012^[14]
Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” – Polska, 2014^[15]

Nagrody i wyróżnienia

W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela. W 2013 Konfederacja Lewiatan przyznała jej Nagrodę im. Władysława Grabskiego^[16]. W 2014 została wyróżniona nagrodą Wiktora 2013 w kategorii „Polityk Roku”. W 2015 zdobyła pierwsze miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego Radia „Srebrne Usta 2014” za wypowiedź: „Pasażerom to można tylko powiedzieć jakby: sorry, mamy taki klimat, no niestety”^[17].

Życie prywatne

Córka Tadeusza i Jadwigi. Zamężna z Arturem, ma troje dzieci (Michalinę, Mateusza i Zofię)^[18]. Jest krewną aktorki Anny Guzik^[19]. Zamieszkała w Mysłowicach^[18].

Uwagi

↑ Maria Wasiak zajmowała wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju.

Przypisy

↑ Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2013-11-27].
↑ Aleksandra Klich, Józef Krzyk. Pyskata. „Wysokie Obcasy”. Nr 50, s. 16, 15 grudnia 2007.
↑ II Edycja Europejskich Studiów Podyplomowych Zakończona. „Z Życia Politechniki Śląskiej”. Nr 2, listopad 2005. [dostęp 2014-04-07].
↑ Powołano dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości. gospodarkaslaska.pl, 15 października 2007. [dostęp 2014-04-07].
↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-10-08].
↑ Kandydaci na ministrów. premier.gov.pl, 20 listopada 2013. [dostęp 2013-11-20].
↑ M.P. z 2013 r. poz. 1004.
↑ M.P. z 2013 r. poz. 1005.
↑ The Juncker Commission. europa.eu, 10 września 2014. [dostęp 2014-09-10]. (ang.).
↑ Kolegium (2014–2019). Komisarze. Przywództwo polityczne Komisji Europejskiej. ec.europa.eu, 1 listopada 2014. [dostęp 2014-11-01].
↑ Maciej Duda: Prokuratura: Nagranie ze spotkania Wojtunik – Bieńkowska istniało. Staramy się je odnaleźć. tvn24.pl, 23 grudnia 2014. [dostęp 2015-05-22].
↑ Cezary Gmyz. Kulisy rządu Tuska na taśmie Wojtunika i Bieńkowskiej. „Do Rzeczy”. Nr 21 (120), s. 16–20, 18–24 maja 2015. Orle Pióro Sp. z o.o.. ISSN 2299-8500.
↑ Elżbieta Bieńkowska appointed as new Chair of the CEPS board. CEPS, 8 września 2023. [dostęp 2023-11-25]. (ang.).
↑ Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
↑ Kompletnie zaskoczona wicepremier Bieńkowska. Nie spodziewała się medalu. tvn24.pl, 10 maja 2014. [dostęp 2017-07-20].
↑ Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2022-01-10].
↑ „Srebrne Usta 2014” dla Elżbiety Bieńkowskiej. polskieradio.pl, 27 marca 2015. [dostęp 2015-04-04].
↑ ^a ^b Bieńkowska: Moim największym osiągnięciem są dzieci. dziennikzachodni.pl, 8 marca 2011. [dostęp 2013-10-08].
↑ Mało kto wie, że są rodziną. Jej kuzynka to znana aktorka. wp.pl, 13 sierpnia 2024. [dostęp 2024-08-13].

Bibliografia

Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju. [dostęp 2014-09-22].

[1] Maria Wasiak zajmowała wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju.

[2] Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2013-11-27].

[3] Aleksandra Klich, Józef Krzyk. Pyskata. „Wysokie Obcasy”. Nr 50, s. 16, 15 grudnia 2007.

[4] II Edycja Europejskich Studiów Podyplomowych Zakończona. „Z Życia Politechniki Śląskiej”. Nr 2, listopad 2005. [dostęp 2014-04-07].

[5] Powołano dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości. gospodarkaslaska.pl, 15 października 2007. [dostęp 2014-04-07].

[6] Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-10-08].

[7] Kandydaci na ministrów. premier.gov.pl, 20 listopada 2013. [dostęp 2013-11-20].

[8] M.P. z 2013 r. poz. 1004.

[9] M.P. z 2013 r. poz. 1005.

[10] The Juncker Commission. europa.eu, 10 września 2014. [dostęp 2014-09-10]. (ang.).

[11] Kolegium (2014–2019). Komisarze. Przywództwo polityczne Komisji Europejskiej. ec.europa.eu, 1 listopada 2014. [dostęp 2014-11-01].

[12] Maciej Duda: Prokuratura: Nagranie ze spotkania Wojtunik – Bieńkowska istniało. Staramy się je odnaleźć. tvn24.pl, 23 grudnia 2014. [dostęp 2015-05-22].

[13] Cezary Gmyz. Kulisy rządu Tuska na taśmie Wojtunika i Bieńkowskiej. „Do Rzeczy”. Nr 21 (120), s. 16–20, 18–24 maja 2015. Orle Pióro Sp. z o.o.. ISSN 2299-8500.

[14] Elżbieta Bieńkowska appointed as new Chair of the CEPS board. CEPS, 8 września 2023. [dostęp 2023-11-25]. (ang.).

[15] Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).

[16] Kompletnie zaskoczona wicepremier Bieńkowska. Nie spodziewała się medalu. tvn24.pl, 10 maja 2014. [dostęp 2017-07-20].

[17] Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2022-01-10].

[18] „Srebrne Usta 2014” dla Elżbiety Bieńkowskiej. polskieradio.pl, 27 marca 2015. [dostęp 2015-04-04].

[dz11-19] Bieńkowska: Moim największym osiągnięciem są dzieci. dziennikzachodni.pl, 8 marca 2011. [dostęp 2013-10-08].

[20] Mało kto wie, że są rodziną. Jej kuzynka to znana aktorka. wp.pl, 13 sierpnia 2024. [dostęp 2024-08-13].

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

Ministrowie transportu i gospodarki morskiej	Franciszek Wielądek Ewaryst Waligórski Zbigniew Jaworski Bogusław Liberadzki Eugeniusz Morawski Tadeusz Syryjczyk Jerzy Widzyk
Ministrowie infrastruktury	Marek Pol Krzysztof Opawski
Ministrowie transportu i budownictwa	Jerzy Polaczek
Ministrowie transportu	Jerzy Polaczek
Ministrowie budownictwa	Antoni Jaszczak Andrzej Aumiller Mirosław Barszcz
Ministrowie gospodarki morskiej	Rafał Wiechecki Marek Gróbarczyk
Ministrowie infrastruktury	Cezary Grabarczyk
Ministrowie transportu, budownictwa i gospodarki morskiej	Sławomir Nowak
Ministrowie infrastruktury i rozwoju	Elżbieta Bieńkowska Maria Wasiak
Ministrowie infrastruktury i budownictwa	Andrzej Adamczyk
Ministrowie infrastruktury	Andrzej Adamczyk Alvin Gajadhur Dariusz Klimczak