Włodzimierz Lubański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Razar-ww (dyskusja | edycje) o 22:48, 16 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
{{{imię i nazwisko}}}
[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]]
{{{opis grafiki}}}
Pełne imię i nazwisko

{{{pełne imię i nazwisko}}}

Data i miejsce urodzenia

{{{data urodzenia}}}
{{{miejsce urodzenia}}}

Data i miejsce śmierci

{{{data śmierci}}}
{{{miejsce śmierci}}}

Wzrost

178 cm

Pozycja

napastnik

Informacje klubowe
Klub

{{{klub}}}

Numer w klubie

{{{numer w klubie}}}

Kariera juniorska
Lata Klub
BŁĄD: {{{kariera juniorska}}}
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
BŁĄD: {{{kariera seniorska}}}
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
BŁĄD: {{{kariera reprezentacyjna}}}
Kariera trenerska
Lata Drużyna
BŁĄD: {{{kariera trenerska}}}
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 Piłka nożna
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RP
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RP
Multimedia w Wikimedia Commons
[[q:{{{wikicytaty}}}|Cytaty w Wikicytatach]]
[{{{www}}} Strona internetowa]
Kopia medalu i autograf W. Lubańskiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Włodzimierz Leonard Lubański (ur. 28 lutego 1947 w Gliwicach) – polski piłkarz występujący na pozycji środkowego napastnika, reprezentant Polski, olimpijczyk, trener.

Wychowanek Sośnicy Gliwice, następnie reprezentował barwy GKS-u Gliwice, Górnika Zabrze (siedmiokrotny mistrz Polski, sześciokrotny zdobywca Pucharu Polski), KSC Lokeren, Valenciennes FC, Stade Quimper oraz KRC Mechelen. Z reprezentacją Polski zdobył mistrzostwo olimpijskie (1972) oraz uczestniczył w mistrzostwach świata 1978. Najmłodszy zawodnik i strzelec reprezentacji Polski (16 lat i 188 dni), a także drugi (48 bramek) spośród najskuteczniejszych strzelców w historii narodowej kadry. Zasłużony Mistrz Sportu, członek Klubu Wybitnego Reprezentanta.

Kariera piłkarska

Włodzimierz Lubański jest absolwentem Technikum Chemicznego w Gliwicach o profilu ceramik. Karierę piłkarską rozpoczął w 1957 roku w juniorach Sośnicy Gliwice, którego prezesem był jego ojciec – Władysław, sekretarz partii PZPR w kopalni Sośnica. Następnie w latach 1958–1962 grał w juniorach GKS-u Gliwice, a potem rozpoczął profesjonalną karierę w Górniku Zabrze, w barwach którego zadebiutował w ekstraklasie dnia 21 kwietnia 1963 roku w meczu u siebie z Arkonią Szczecin zastąpił w drugiej połowie Erwina Wilczka, a w 72. minucie meczu strzelił swoją pierwszą bramkę w ekstraklasie, podwyższając wynik na 3:0, a mecz zakończył się zwycięstwem Górnika Zabrze 4:0[1]. W całym sezonie 1962/1963 rozegrał 8 meczów i strzelił 4 gole oraz zdobył pierwsze mistrzostwo Polski, które zdobył z klubem jeszcze sześciokrotnie (1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972) oraz dwukrotnie zdobył wicemistrzostwo Polski (1969, 1974), zajmował 3. miejsce w ekstraklasie (1968, 1970), sześciokrotnie zdobywał Puchar Polski (1965, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972).

Także czterokrotnie z rzędu był królem strzelców ekstraklasy (1966-1969) oraz dwukrotnie zdobywał tytuł „Piłkarza Roku” w plebiscycie katowickiego „Sportu” (1967, 1970), a także w 1972 roku w tym plebiscycie zdobył „Złotego Buta”.

W 1967 roku został pierwszym Polakiem, który znalazł się w rankingu plebiscytu France Football na najlepszego piłkarza Europy, zajął wtedy 16 miejsce, w którym został sklasyfikowany także w 1969 roku (23. miejsce), w 1972 roku (7. miejsce) oraz w 1973 roku (17. miejsce).

Natomiast w europejskich pucharach Lubański z klubem dotarł do ćwierćfinału Pucharu Europy 1967/1968, a w sezonie 1969/1970 z klubem osiągnął największy sukces polskiej klubowej piłki nożnej – dotarł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, czego Górnik Zabrze dokonał w dramatycznych okolicznościach w półfinale z włoską AS Roma, gdyż nawet trzeci mecz pomiędzy tymi drużynami w Strasburgu (1:1 po regulaminowym czasie gry - bramka Lubańskiego w 40. minucie), mimo rozegrania w nim dogrywki, w związku z czym o awansie decydował rzut monetą, który okazał się korzystny dla Górnika Zabrze, który dnia 29 kwietnia 1970 roku na Praterstadion w Wiedniu grał w finale z angielskim Manchesterem City, w którym Lubański strzelił bramkę na 2:2, jednak na stadionie zgasło światło i austriacki sędzia Paul Schiller bramki nie uznał, w konsekwencji czego Górnik Zabrze przegrał mecz 2:1[potrzebny przypis], a Lubański z 7 bramkami został królem strzelców rozgrywek, którym został również sezon później (8 bramek), a Górnik Zabrze dotarł do ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym ulegli angielskiemu Manchesterowi City (2:0, 0:2, 1:3).

W 1970 po finale Pucharu Zdobywców Pucharów z Manchesterem City do Górnika Zabrze zgłosili się przedstawiciele Realu Madryt z ofertą kupna Lubańskiego za rekordowe jak na owe czasy 1.000.000 $ jednak mimo intratnej propozycji na transfer nie zgodził się Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Po ciężkiej kontuzji doznanej w 1973 roku podczas meczu reprezentacji Polski, coraz rzadziej pojawiał się boisku, a dnia 15 czerwca 1975 roku rozegrał swój ostatni mecz w ekstraklasie, w którym Górnik Zabrze przegrał u siebie 0:5 z Legią Warszawa[2]. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 235 meczów, w których strzelił 155 goli, a we wszystkich rozgrywkach rozegrał dla Górnika Zabrze 315 meczów, w których strzelił 228 goli.

Następnie wyjechał do Belgii, gdzie został zawodnikiem klubu Eerste klasse – KSC Lokeren, w którym występował do 1982 roku. Rozegrał w tym klubie 196 meczów ligowych, w których zdobył 82 bramki, a w sezonie 1980/1981 zdobył wicemistrzostwo Belgii, a także dotarł do finału Pucharu Belgii oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA. Następnie w sezonie 1982/1983 reprezentował barwy drugoligowego francuskiego klubu Valenciennes FC, w barwach którego został królem strzelców rozgrywek, a trenerem był jego były klubowy kolega z Górnika Zabrze – Erwin Wilczek, a w latach 1983-1985 reprezentował barwy Stade Quimper, gdzie był również grającym trenerem (58 meczów, 14 goli), a potem przeniósł się do drugoligowego belgijskiego klubu – KRC Mechelen (również jako grający trener), w którym w 1986 roku po rozegraniu 1 meczu ligowego zakończył w wieku 39 lat piłkarską karierę.

Reprezentacja

Włodzimierz Lubański w latach 1961–1963 grał w juniorskiej reprezentacji Polski. W dniu 4 września 1963 roku na Stadionie Miejskim w Szczecinie wraz z klubowym kolegą, Zygfrydem Szołtysikiem zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Polski w wygranym 9:0 meczu towarzyskim z reprezentacją Norwegii, której w 67. minucie strzelił swoją pierwszą bramkę w reprezentacji Polski (zanim w 71. minucie został zmieniony przez Józefa Gałeczkę), dzięki czemu w wieku 16 lat i 188 dni został najmłodszym debiutantem i strzelcem reprezentacji Polski w historii.

Dnia 27 maja 1971 roku w Moskwie wystąpił w meczu pożegnalnym słynnego radzieckiego bramkarza – Lwa Jaszyna w drużynie Gwiazd FIFA wraz z Zygmuntem Anczokiem, oraz w meczu Europa-Ameryka Południowa.

W 1972 roku został powołany przez selekcjonera Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski 1972 w Monachium, podczas którego rozegrał 6 meczów i strzelił 2 bramki, a reprezentacja Polski po wygranej 2:1 w meczu finałowym z obrońcami tytułu – reprezentacją Węgier, po raz pierwszy w historii została mistrzem olimpijskim.

Dnia 6 czerwca 1973 roku podczas wygranego 2:0 meczu eliminacyjnego mistrzostw świata 1974 na Stadionie Śląskim w Chorzowie, w 47. minucie ustalił wynik meczu, a siedem minut później został sfaulowany przez Roya McFarlanda, odnosząc kontuzję więzadła krzyżowego, wykluczającą go z gry na dwa lata (w tym z mistrzostw świata 1974 na których reprezentacja Polski zajęła trzecie miejsce), jednak po wielu latach sam Lubański w swoich wspomnieniach przyznał, że kontuzja nie była wynikiem faulu Roya McFarlanda, lecz wcześniejszego urazu powstałego z powodu nieodpowiedniego przygotowania do meczu.

W reprezentacji Polski ponownie zagrał za kadencji selekcjonera Jacka Gmocha dnia 31 października 1976 roku w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 1978, w którym reprezentacja Polski na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie wygrała 5:0 z reprezentacją Cypru. W dniu 21 września 1977 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie podczas wygranego 4:1 meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 1978 z reprezentacją Danii, w 38. minucie mając szansę na zdobycie bramki, zrezygnował ze strzału i przeskoczył nad bramkarzem rywali Perem Poulsenem, aby nie narazić go na kontuzję, a strzał dokończył Grzegorz Lato, podwyższając wynik na 2:0. Za to zachowanie Lubański otrzymał w 1978 roku nagrodę Fair play UNESCO oraz w tym samym roku został powołany przez selekcjonera Jacka Gmocha na mistrzostwa świata 1978 w Argentynie, na których reprezentacja Polski zakończyła udział w drugiej rundzie, a Lubański rozegrał 5 meczów i nie strzelił bramki, zaś wkrótce po zakończeniu turnieju odszedł z reprezentacji Polski, z którą po raz ostatni wystąpił w 1980 r. w zremisowanym 1:1 towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją na Stadionie Śląskim w Chorzowie, strzelając swojego 48. gola, co było rekordem kraju do 5 października 2017, kiedy pobił go Robert Lewandowski. (W czasie, gdy mecz był rozgrywany, bramka ta uznawana była za pięćdziesiątą, ale potem w wyniku skreślenia z listy oficjalnych meczów reprezentacji niektórych spotkań z reprezentacjami olimpijskimi, liczbę tę zweryfikowano.) Łącznie w latach 1963–1980 Włodzimierz Lubański w reprezentacji Polski rozegrał 75 meczów, w których strzelił 48 goli.

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został w Belgii, gdzie ukończył Szkołę Trenerów Federacji Belgijskiej przy Stadionie Heysel i mieszka do dziś. W latach 1986-1987 szkolił młodzież Anderlechtu, a w latach 1987-1988 był trenerem KSC Lokeren, a w latach 1988-1990 i 2006-2010 asystentem trenerów. W 1990 roku założył firmę „Lubański Sport-Management”, a od 1994 roku ma menadżerską licencję FIFA. Komentuje także mecze reprezentacji Polski w telewizji. Był jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela. Przez jakiś czas prowadził także kawiarnię.

W 2003 został uznany za najlepszego polskiego piłkarza 50-lecia UEFA[3].

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[4].

Dnia 18 sierpnia 2011 roku Włodzimierz Lubański jako pierwszy został wyróżniony tytułem Honorowego Ambasadora Górnika Zabrze[5], a dnia 20 sierpnia 2012 roku został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Zabrze[6].

Dnia 31 maja 2016 roku został patronem Centrum Sportowo-Konferencyjnego w Gniewinie[5].

O Włodzimierzu Lubańskim powstało kilka książek, m.in. Ja, Lubański Krzysztofa Wyrzykowskiego (1990), Włodek Lubański. Legenda polskiego futbolu Włodzimierza Lubańskiego i Przemysława Słowińskiego (2008), Życie jak dobry mecz Włodzimierza Lubańskiego i Michała Olszańskiego (2016).

Statystyki

Klubowe

Klub Sezon Liga Liga[7] Puchar kraju[8] Europa[9] Suma
Występy Bramki Występy Bramki Występy Bramki Występy Bramki
Górnik Zabrze 1962/1963 I liga 8 4 1 0 – 9 4
1963/1964 I liga 23 12 1 0 4 1 28 13
1964/1965 I liga 13 9 2 3 3 1 18 13
1965/1966 I liga 18 23 5 7 5 3 28 33
1966/1967 I liga 25 18 1 1 5 3 31 22
1967/1968 I liga 24 24 4 6 6 4 34 34
1968/1969 I liga 23 22 7 7 – 30 29
1969/1970 I liga 23 12 5 4 10 7 38 23
1970/1971 I liga 21 10 4 6 7 8 32 24
1971/1972 I liga 25 14 5 6 2 1 32 21
1972/1973 I liga 18 2 – 4 5 22 7
1973/1974 I liga 1 0 – – 1 0
1974/1975 I liga 12 5 – – 12 5
Łącznie 234 155 35 40 46 33 315 228
KSC Lokeren 1975/1976 Eerste klasse 34 17 2 1 – 36 18
1976/1977 Eerste klasse 29 11 3 2 3 1 32 14
1977/1978 Eerste klasse 31 15 5 4 – 36 19
1978/1979 Eerste klasse 32 12 4 4 – 36 16
1979/1980 Eerste klasse 28 15 3 1 – 31 16
1980/1981 Eerste klasse 24 8 2 2 5 0 31 10
1981/1982 Eerste klasse 18 4 1 0 1 0 20 4
Łącznie 196 82 20 14 9 1 225 97
Valenciennes FC 1982/1983 Deuxième Division 31 28 – – 31 28
Łącznie 31 28 – – 31 28
Stade Quimper 1983/1984 Deuxième Division 33 7 – – 33 7
1984/1985 Deuxième Division 25 7 – – 25 7
Łącznie 58 14 – – 58 14
KRC Mechelen 1985/1986 Tweede klasse 1 0 – – 1 0
Łącznie 1 0 – – 1 0
Łącznie w karierze 520 279 55 54 52 31 626 364

[10]

Reprezentacyjne

Reprezentacja narodowa Rok Występy Gole
 Polska
1963 3 1
1964 4 2
1965 2 5
1966 6 1
1967 7 3
1968 6 6
1969 8 10
1970 7 2
1971 5 4
1972 9 3
1973 5 7
1974 0 0
1975 0 0
1976 1 0
1977 3 2
1978 8 1
1979 0 0
1980 1 1
Łącznie 75 48

[11]

Sukcesy

Górnik Zabrze

KSC Lokeren

Reprezentacyjne

Indywidualne

Rekordy

  • Najmłodszy debiutant w reprezentacji Polski: 16 lat 188 dni
  • Najmłodszy strzelec w reprezentacji Polski: 16 lat 188 dni
  • Najskuteczniejszy strzelec Górnika Zabrze: 228 goli

Odznaczenia

Życie prywatne

Włodzimierz Lubański jest żonaty z Grażyną Lubańską, z którą ma dwójkę dzieci: syna Michała i córkę Małgorzatę. Jest kolekcjonerem win i miłośnikiem malarstwa polskiego, zwłaszcza Piotra Michałowskiego.

Przypisy

  1. ↑ 1963-04-21 Górnik Zabrze - Arkonia Szczecin 4-0
  2. ↑ 15.06.1975 - Górnik Zabrze - Legia Warszawa 0:5
  3. ↑ Plebiscyt 50 lecia UEFA [data dostępu: 2003-09-14]
  4. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego [data dostępu: 2010-05-16]
  5. ↑ a b Włodzimierz Lubański - WikiGórnik
  6. ↑ Włodzimierz Lubański został honorowym obywatelem Zabrza [data dostępu: 2012-08-21]
  7. ↑ Uwzględniono: I liga, Eerste klasse, Deuxième Division, Tweede klasse.
  8. ↑ Uwzględniono: Puchar Polski, Puchar Belgii.
  9. ↑ Uwzględniono: Puchar Europy – 26 (15), Puchar UEFA – 9 (1), Pucharu Zdobywców Pucharów – 17 (15), Puchar Intertoto – 3 (3).
  10. ↑ Statystyki na Football National Teams (ang.)
  11. ↑ Statystyki na Eu-Football (ang.)
  12. ↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 
  13. ↑ M.P. z 1997 r. nr 62, poz. 593.
  14. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 448.

Linki zewnętrzne

Składy reprezentacji Polski
Skład reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich 1972

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Monachium 1972
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Skład reprezentacji Polski na Mundialu 1978

Kariera trenerska
Trenerzy KSC Lokeren
  1. ↑ tymczasowo
Osiągnięcia i nagrody
Królowie strzelców Mistrzostw Polskich w piłce nożnej
Finały
Liga
Finały
Liga
Królowie strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–1999
Piłkarz Roku w Polsce (Sport)
1966–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Złote Buty („Sport”)
1957–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Piłkarze jubileuszu UEFA



Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „infobox”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="infobox"/>
BŁĄD PRZYPISÓW
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Lubański&oldid=53231506”