Mięsień długi szyi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mięsień długi szyi u człowieka oznaczony jaskrawym czerwonym

Mięsień długi szyi (łac. musculus longus colli) – mięsień kręgowców, zaliczany do mięśni podosiowych.

U ptaków wyróżnia się w jego miejsce dwa mięśnie: mięsień długi dobrzuszny szyi i mięsień długi dogrzbietowy szyi[1]

U ssaków mięsień ten bierze początek na trzonach i wyrostkach poprzecznych kręgów piersiowych i szyjnych. Traktuje się go jako dwa mięśnie tworzące razem kształt litery V albo jako jeden, nieparzysty mięsień o dwóch ramionach. Wyróżnia się część szyjną i piersiową tego mięśnia. Ogólnie część piersiowa składa się z włókien o kierunku przednio-bocznym (przy postawie czworonożnej) i zaczynać się może już od szóstego kręgu piersiowego, natomiast część szyjna składa się z włókien o kierunku tylno-bocznym (przy postawie czworonożnej) i sięgać może dogłowowo aż do guzka dobrzusznego kręgu szczytowego. Funkcją tego mięśnia jest zginanie szyi[2].

U konia jest to silny mięsień. Część piersiowa bierze u niego początek na trzonie szóstego kręgu piersiowego, a kończy się na wyrostku poprzecznym szóstego kręgu szyjnego. Części szyjne obu mięśni tworzą jedno ścięgno zakończone na guzku dobrzusznym kręgu szczytowego[2].

U świni część szyjna przyczepiona jest na kręgach szyjnych od drugiego do piątego, a u drapieżnych i bydła od trzeciego do siódmego[2].

U człowieka mięsień ten sięga w górę do kręgu szczytowego, a w dół do trzeciego kręgu piersiowego. Przy skurczu obustronnym zgina głowę do przodu, a przy jednostronnym w bok. Unerwiają go gałęzie splotu szyjnego i ramiennego[3] (zobacz: mięsień długi szyi człowieka)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt, t. 3 Gruczoły dokrewne, układ nerwowy, narządy zmysłów, powłoka wspólna i anatomia ptaków. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 348.
  2. a b c Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1. Aparat ruchowy. Wydawnictwo naukowe PWN, 2013, s. 322–239.
  3. Zofia Ignasiak: Anatomia układu ruchu. Wyd. II. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2013, s. 67–69. ISBN 978-83-7609-912-5.