Przejdź do zawartości

EN56

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
EN56
Ilustracja
EN56
Kraj produkcji

 NRD

Producent

Waggonbau Görlitz

Lata budowy

1954–1957

Układ wagonów

r+s+r

Wymiary
Masa służbowa

135 t
(37,2 + 60,5 + 37,2 t)[1]

Długość

63,10 m
(61 880 mm bez sprzęgów[1])

Szerokość

2950 mm

Wysokość

4200 mm[1]

Średnica kół

1000 mm napędne
940 mm toczne[1]

Napęd
Typ silników

GBM185

Liczba silników

4

Napięcie zasilania

3kV

Parametry eksploatacyjne
Moc ciągła

580 kW (145 kW × 4)

Prędkość konstrukcyjna

110 km/h

System hamulca

Knorr

Parametry użytkowe
Liczba miejsc siedzących

kl. 1: 60
kl. 2: 168[1]

EN56 (początkowo E56) – elektryczne zespoły trakcyjne wyprodukowane w latach 1954–1957 dla PKP przez zakłady Waggonbau Görlitz w NRD w liczbie 36 sztuk. Eksploatowane od 1955 roku do połowy lat 80. XX wieku.

Geneza i produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Przyczyną powstania zespołów serii EN56 była elektryfikacja linii Warszawa – Śląsk i zamiar wprowadzenia tam elektrycznych zespołów trakcyjnych. Dotąd w Polsce użytkowano tylko pojazdy tego typu przeznaczone do ruchu podmiejskiego, a nowe pojazdy musiały być konstruowane według zmienionych założeń[1]. Budowę nowych zespołów trakcyjnych zlecono przemysłowi NRD, natomiast ich projekt powstał przy współudziale polskich konstruktorów. Głównym wykonawcą był VEB Waggonbau Görlitz, urządzenia elektryczne dostarczały inne niemieckie firmy, m.in. LEW Hennigsdorf[1]. Dwa prototypowe zestawy zbudowano w 1954 roku, dalsze 34 – w latach 1955–1957[1].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Zespoły składały się z trzech wagonów (rozrządczy + silnikowy + rozrządczy). Były przystosowane do linii podmiejskich z wysokimi lub niskimi peronami. Po raz pierwszy w jednostkach elektrycznych aparatura wysokiego napięcia została umiejscowiona w skrzyni pod pudłem wagonu, co umożliwiło podróżnym przejście przez cały skład i umożliwiło zamontowanie dodatkowych 10 miejsc siedzących[2]. Zamontowano także oświetlenie jarzeniowe. Pojazdy miały 60 miejsc II klasy (w wagonie silnikowym) na miękkich ławkach i 168 miejsc III klasy na drewnianych ławkach, od 1956 roku przemianowane odpowiednio na I/II klasę[3].

Eksploatacja

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce zespoły oznaczono początkowo serią E56, od 1956 roku – EN56[1]. Weszły do eksploatacji w marcu 1955, początkowo na odcinku Łódź – Warszawa, stacjonując w Łodzi[4]. Od 1957 do 1965 roku służyły także w Katowicach[5]. Wadą EN56 była duża awaryjność urządzeń elektrycznych z powodu braku doświadczenia przemysłu NRD w budowie pojazdów trakcyjnych na napięcie 3 kV, a także niecałkowitej jeszcze odbudowy bazy przemysłowej po wojnie[6]. Do 1958 roku wykonywane były poprawki i usprawnienia przez producenta[4]. Wadą był też niespokojny bieg z powodu braku tłumienia poprzecznych drgań wózków przy prędkościach powyżej 70 km/h[4]. Jeden zespół (EN56-07) uległ zniszczeniu w pożarze w 1963[7]. Ze względu na nieopłacalność modernizacji pozostałe jednostki wycofano z eksploatacji do 1984 roku[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 14–15.
  2. Adam Dylewski, Historia kolei w Polsce, 2012, ISBN 978-83-7705-176-4.
  3. Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 17.
  4. a b c Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 20–21.
  5. Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 21–22.
  6. Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 15,20.
  7. Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 23.
  8. Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 22.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paweł Terczyński, Krzysztof Zintel. Zespoły trakcyjne serii EN56. „Świat Kolei”. 2/2011, s. 14–23, 2011.