Pt47
 Pt47-65 w Parowozowni Wolsztyn (2016) | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1948–1951 |
| Układ osi |
1’D1’ |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
97 t |
| Masa służbowa |
103 t |
| Długość z tendrem |
23 835 mm |
| Szerokość |
3070 mm |
| Wysokość |
4570 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
12 200 mm |
| Średnica kół napędnych |
1850 mm |
| Średnica kół tocznych |
przód: 1000 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
33D74-42 |
| Ciśnienie w kotle |
15 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
239,2 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
99 m² |
| Powierzchnia rusztu |
4,5 m² |
| Średnica cylindra |
630 mm |
| Skok tłoka |
700 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
1200 kW |
| Maksymalna siła pociągowa |
135 kN |
| Prędkość konstrukcyjna |
110 km/h |
Pt47 – parowóz pośpieszny polskiej konstrukcji produkowany w latach 1948–1951 dla Polskich Kolei Państwowych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po II wojnie światowej PKP potrzebowały parowozów do ciężkich dalekobieżnych pociągów pasażerskich. Przy projektowaniu lokomotywy pasażerskiej wykorzystano projekt przedwojennego parowozu serii Pt31[2]. Wprowadzono liczne zmiany konstrukcyjne przy tych samych zasadniczych wymiarach podwozia, układu napędowego i proporcjach kotła[4]. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w Chrzanowie został przekazany 18 sierpnia 1948 roku. Pierwszy parowóz Pt47 wyprodukowany w Poznaniu został przekazany 14 grudnia 1948 roku. W Chrzanowie wyprodukowano 120 lokomotyw (o numerach 1–100 i 161–180), natomiast w Poznaniu wyprodukowano 60 lokomotyw (o numerach 101–160)[3]. Ostatni parowóz 25 stycznia 1952 roku przekazano do parowozowni Białystok. Pierwsze maszyny przekazywano do parowozowni Łódź Kaliska, Poznań Osobowy i Wrocław Główny. Następnie stacjonowały w Ostrowie, Warszawie Zachodniej, Piotrkowie, Słupsku, Krakowie i wielu innych. Lokomotywy eksploatowano w ciężkim ruchu pasażerskim na wszystkich liniach głównych. Dodatkowo parowozy prowadziły pociągi towarowe oraz lokalne pociągi osobowe. Pozostały w użyciu do lat 80. XX w.[3] Jedynym sprawnym parowozem jest Pt47-65 zachowany w parowozowni Wolsztyn[5]. Parowóz jest wyposażony w tender typu 34D74-42, który otrzymał podczas naprawy głównej przeprowadzanej w Chabówce w latach 2012–2016[6].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
W parowozach zamontowano kotły dostarczane z sosnowieckiej firmy Babcock-Zieleniewski. Do parowozów dołączano początkowo przebudowane poniemieckie tendry 2'2'T34 przystosowane do zamkniętej budki z podwyższoną skrzynią węglową, oznaczone serią 34D48 (wykonano ich 91)[4]. Od 1949 roku we wrocławskim Pafawagu produkowano opracowane przez CBKTK tendry serii 33D48 o zwiększonej pojemności – powstało ich 89[4]. W latach siedemdziesiątych wymieniono wózki we wszystkich tendrach serii 33D48 na nowe, mające wzmocnioną konstrukcję i łożyska toczne. Zmodernizowane tendry otrzymywały oznaczenie serii 74[4]. W niektórych parowozach zamontowano mechaniczne podajniki węgla[2]. W kotłach parowozów zabudowano stalowe skrzynie ogniowe z rurami cyrkulacyjnymi. Ostojnice parowozu były belkowe. Zbieralnik pary został zabudowany wraz ze zbiornikiem piasku we wspólnej otulinie[3]. Parowozy posiadały kwadratowe odchylacze dymu i zamkniętą budkę maszynisty[7].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Pt47-112 (2003) -
Pt47-152 w Skansenie Kolejowym w Chabówce (2008) -
Pt47-13 w Skarżysku-Kamiennej (2012) -
Pt47-65 na stacji Hel (2017) -
Palenisko Pt47-106 (Wolsztyn)
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wojciech Lis: Parowóz Pt47. [dostęp 2016-05-24]. (pol.).
- ↑ a b c Bogdan Pokropiński: Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2007. ISBN 978-83-206-1617-0.
- ↑ a b c d Paweł Terczyński. Parowóz serii Pt47. „Młody Technik”, s. 92–93, styczeń 1987.
- ↑ a b c d Paweł Terczyński. Parowóz serii Pt47. „Świat Kolei”. 5/2016. s. 14-17.
- ↑ Komunikat prasowy PKP CARGO: Parada Parowozów w Wolsztynie.
- ↑ Andrzej Nowak. Naprawa główna Pt47-65 w Chabówce. „Świat Kolei”. 5/2016. s. 20-21.
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 120. ISBN 83-901902-8-1.