Przejdź do zawartości

Franciszek Waniołka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Waniołka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 września 1912
Cieszyn

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1971
Warszawa

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 28 lipca 1962
do 22 grudnia 1968

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister przemysłu ciężkiego
Okres

od 27 lipca 1959
do 28 lipca 1962

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Kiejstut Żemaitis

Następca

Zygmunt Ostrowski

Minister górnictwa i energetyki
Okres

od 5 kwietnia 1957
do 27 lipca 1959

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Jan Mitręga

Minister energetyki
Okres

od 27 lutego 1957
do 5 kwietnia 1957

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Bolesław Jaszczuk

Minister górnictwa węglowego
Okres

od 23 marca 1956
do 5 kwietnia 1957

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Piotr Jaroszewicz

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Order Czerwonego Sztandaru Pracy
Franciszek Waniołka (z lewej) i Franciszek Szlachcic w kuluarach III Zjazdu PZPR, 1959
Grób Franciszka Waniołki na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Franciszek Waniołka (ur. 2 września 1912 w Cieszynie, zm. 16 kwietnia 1971 w Warszawie) – polski inżynier technolog i polityk, poseł na Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji. Minister górnictwa węglowego (1956–1957), minister energetyki (1957), minister górnictwa i energetyki (1957–1959) oraz minister przemysłu ciężkiego (1959–1962), członek Biura Politycznego KC PZPR (1964–1968), wiceprezes Rady Ministrów (1962–1968).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Marii. W II Rzeczypospolitej pracował jako ślusarz, w czasie II wojny światowej wywieziony na roboty przymusowe w Niemczech. W 1942 został członkiem Armii Ludowej. W 1951 ukończył studia na Politechnice Śląskiej.

Należał do Komunistycznej Partii Polski, od 1933 do 1938 do Komunistycznej Partii Czechosłowacji, a następnie od 1945 do Polskiej Partii Robotniczej, z którą w 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był sekretarzem (1946–1948) i kierownikiem wydziału ekonomicznego komitetu wojewódzkiego PPR w Krakowie (1948). Instruktor wydziału przemysłu KW PPR w Katowicach (1946–1948) oraz sekretarz ds. ekonomicznych katowickiego KW PZPR (1949–1952). Instruktor wydziału ekonomicznego Komitetu Centralnego PZPR (1948–1949), w latach 1959–1971 członek KC, od 1964 do 1968 członek Biura Politycznego KC PZPR.

W latach 1952–1954 prezes Centralnego Urzędu Gospodarki Materiałowej oraz zastępca przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Następnie podsekretarz stanu w Ministerstwie Górnictwa i Ministerstwie Górnictwa Węglowego. Od 1956 do 1957 minister tego resortu, w 1957 minister energetyki, od 1957 do 1959 minister górnictwa węglowego, do 1962 minister przemysłu ciężkiego, a od 1962 do 1968 wiceprezes Rady Ministrów.

Pełnił mandat poselski na Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji.

Żonaty z Gertrudą (1919–1972), miał syna Jerzego i córkę Lidię. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kw. A 28 rz. Tuje m. 14)[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  2. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964. 
  3. Zmarł towarzysz Franciszek Waniołka. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, nr 90, 17–18 kwietnia 1971.
  4. Nadzwyczajna sesja Sejmu. „Trybuna Robotnicza”, s. 1, nr 172, 22 lipca 1966.
  5. Złote gody „Celmy”. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, nr 104, 4 maja 1970.
  6. Radzieckie odznaczenia dla polskich obywateli. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, nr 264, 6 listopada 1967.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]