Bronisław Komorowski

Bronisław Komorowski

Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1952 Oborniki Śląskie
Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres	od 5 listopada 2007
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Ludwik Dorn
Tymczasowo wykonujący obowiązki Prezydenta RP
Okres	od 10 kwietnia 2010 (z chwilą śmierci urzędującego Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Wicemarszałek Sejmu V kadencji
Okres	od 26 października 2005 do 4 listopada 2007
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Minister obrony narodowej
Okres	od 16 czerwca 2000 do 19 października 2001
Przynależność polityczna	Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe
Poprzednik	Janusz Onyszkiewicz
Następca	Jerzy Szmajdziński

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Bronisław Komorowski prowadzi obrady Sejmu jako wicemarszałek, wrzesień 2007

Bronisław Komorowski (z lewej), Lech Kaczyński i Nicolas Sarkozy, 2008

Marszałek Komorowski podczas spotkania z prezydentem Lechem Kaczyńskimi i ministrem Radosławem Sikorskim

Bronisław Maria Komorowski (ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich) – polski polityk, z wykształcenia historyk.

Poseł na Sejm RP I, II, III, IV, V i VI kadencji. Minister obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka, wicemarszałek Sejmu V kadencji, od 2007 Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI kadencji. Od 10 kwietnia 2010 tymczasowo wykonuje obowiązki Prezydenta RP. Kandydat Platformy Obywatelskiej w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010.

Młodość i praca zawodowa

Bronisław Maria Komorowski urodził się w Obornikach Śląskich. Jest synem Zygmunta Leona Komorowskiego, który był profesorem afrykanistyki, i Jadwigi z Szalkowskich. Pochodzi ze szlacheckiej rodziny Komorowskich herbu Korczak. W latach 1957–1959 mieszkał w Józefowie k. Otwocka, a od 1959 do 1966 w Pruszkowie, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. W 1966 przeniósł się do Warszawy. Jest absolwentem XXIV LO im. Cypriana Norwida.

Przez wiele lat związany z ruchem harcerskim. Należał do 75 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej w Pruszkowie. Podczas studiów był instruktorem harcerskim w 208 WDHiZ im. Batalionu "Parasol" w hufcu Mokotów. W harcerstwie poznał przyszłą żonę.

W 1977 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie studiów należał do Studenckiego Koła Naukowego Historyków UW, pełnił także funkcję jego prezesa. W latach 1977–1980 był stażystą w redakcji "Słowa Powszechnego".

Działalność opozycyjna

W PRL działał w opozycji demokratycznej jako podziemny wydawca, współpracował między innymi z Antonim Macierewiczem przy wydawaniu miesięcznika "Głos". W 1980 został skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na karę miesiąca pozbawienia wolności za zorganizowanie w dniu 11 listopada 1979 manifestacji (rozprawie przewodniczył sędzia Andrzej Kryże). W latach 1980–1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "Solidarność". 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Internowany w czasie stanu wojennego. W okresie 1981–1989 był wykładowcą w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie.

Działalność polityczna w III RP do 2007

W latach 1989–1990 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów, a w latach 1990–1993 – cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej.

W latach 90. związany był z Unią Demokratyczną, potem z Unią Wolności. Odpowiednio od 1993 do 1994 oraz od 1994 do 1995 pełnił w tych ugrupowaniach funkcję sekretarza generalnego. Jako kandydat Unii Demokratycznej uzyskał mandat poselski w wyborach w 1991 i 1993. W 1997, pod koniec trwania II kadencji Sejmu, wraz z grupą działaczy UW pod kierownictwem Jana Rokity utworzył Koło Konserwatywno-Ludowe. W tym samym roku wraz z KKL przystąpił do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, które jednocześnie przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. W SKL pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprezesa.

W wyborach w 1997 zdobył mandat poselski jako kandydat AWS. W latach 1997–2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000–2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka. W 2001, jeszcze jako minister w mniejszościowym rządzie AWS, Komorowski wraz z częścią działaczy SKL związał się z Platformą Obywatelską. Z listy tego ugrupowania kandydował w wyborach do Sejmu IV kadencji. Uzyskał mandat poselski w okręgu warszawskim. Wkrótce po inauguracji nowego parlamentu wystąpił z SKL i zaangażował się w działalność Platformy Obywatelskiej. Od 2001 jest członkiem zarządu krajowego PO, a od 2006 wiceprzewodniczącym. W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i członkiem Komisji Spraw Zagranicznych.

W wyborach do Sejmu V kadencji ponownie uzyskał mandat, tym razem w okręgu podwarszawskim. 26 października 2005 został wybrany na wicemarszałka Sejmu. Za jego kandydaturą głosowało 398 posłów. W trakcie tej kadencji był jednym z najbardziej aktywnych kontestatorów działalności rządów PiS, w szczególności polityki zagranicznej i obronnej. Krytykował m.in. powierzenie sędziemu Andrzejowi Kryżemu funkcji wiceministra sprawiedliwości.

W wyborach do Sejmu w 2007 z powodzeniem startował z pierwszego miejsca na liście PO w okręgu podwarszawskim, uzyskując 139 320 głosów.

Marszałek Sejmu (od 2007)

5 listopada 2007 na pierwszym posiedzeniu Sejmu RP VI kadencji Bronisław Komorowski został wybrany większością bezwzględną 292 głosów na Marszałka Sejmu. Jego konkurentem był Krzysztof Putra z PiS, który uzyskał 160 głosów. We wrześniu 2008 posłowie KP PiS złożyli wniosek o odwołanie Komorowskiego z tej funkcji, który jednak wycofali.

Kalendarium urzędowania

Wybrane wizyty zagraniczne

Lp.	Data wizyty	Państwo	Program/Tematy rozmów
1	13–14 stycznia 2008	Litwa	Udział w obchodach Dnia Obrońców Wolności. Spotkanie z marszałkiem Sejmasu litewskiego Viktorasem Muntianasem i premierem Gedyminasem Kirkilasem. Tematem rozmów była sytuacja Polaków mieszkających na Litwie, współpraca w dziedzinie energetyki i infrastruktury
2	5–7 marca 2008	Ukraina	Spotkanie z przewodniczącym Rady Najwyższej Arsenijem Jaceniukiem, premier Julią Tymoszenko i innymi politykami
3	21 kwietnia 2008	Niemcy	Spotkanie z przewodniczącym Bundestagu Norbertem Lammertem i wicekanclerzem, ministrem SZ Frankiem Steinmeierem. Tematem rozmów było zacieśnienie relacji między Sejmem a Bundestagiem i sprawy europejskie
4	19–21 czerwca 2008	Portugalia	Konferencja Przewodniczących Parlamentów Państw Unii Europejskiej w Lizbonie
5	23 września 2008	Belgia	Spotkanie z Przewodniczącym Parlamentu Europejskiego Hansem-Gertem Pötteringiem. Udział w otwarciu wystawy "Bronisław Geremek. Polityk wolności i solidarności"
6	2 listopada 2008	Ukraina	Udział w uroczystościach z okazji 68 rocznicy zbrodni popełnionej na oficerach Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej w Charkowie
7	1–2 grudnia 2008	Słowacja	Spotkania z: przewodniczącym Rady Narodowej Słowacji Pavolem Pašką, premierem Robertem Fico, prezydentem Ivanem Gasparoviciem i byłym premierem Mikulášem Dzurindą dotyczące współpracy dwustronnej i wprowadzenia waluty euro w Polsce
8	8–9 grudnia 2008	Belgia	Spotkania z: przewodniczącym Izby Reprezentantów Belgii Hermanem Van Rompuy, przewodniczącym Parlamentu Europejskiego Hansem G. Pötteringem i przewodniczącym Senatu Belgii. Rozmowy dotyczyły Partnerstwa Wschodniego, współpracy bilateralnej oraz współpracy Beneluxu z V4
9	27–29 stycznia 2009	Cypr	Spotkania z: prezydentem Demetrisem Christofiasem, przewodniczącym Izby Reprezentantów Mariosem Garoyianem, Ministrem Spraw Zagranicznych Markosem Kyprianou, Ministrem Finansów Charilaosem Stavrakisem, Przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów Averofem Neofitou, oraz burmistrzem Nikozji Eleni Mavrou. Tematem rozmów były: stosunki bilateralne, bezpieczeństwo energetyczne Europy oraz Traktat lizboński.
10	28–29 lutego 2009	Francja	Konferencja Przewodniczących Parlamentów Państw Unii Europejskiej w Paryżu
11	28–29 lutego 2009	Chorwacja, Albania	Spotkania z przewodniczącymi parlamentów obu krajów, premierami i prezydentami
12	10 kwietnia 2009	Rosja	Udział w uroczystościach upamiętniających ofiary zbrodni katyńskiej w pierwszą rocznicę uchwalenia przez Sejm RP Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej
13	15 kwietnia 2009	Belgia	Wizyta w Parlamencie Europejskim, otwarcie wystawy "Federalizm w dziejach Polski"
14	8 maja 2009	Niemcy	Spotkanie z przewodniczącym Bundestagu Norbertem Lammertem i przewodniczącym Parlamentu Europejskiego
15	15 kwietnia 2009	Rumunia	Wizyta na zaproszenie przewodniczącej parlamentu Roberty Almy Anastase. Spotkanie z Patriarchą Danielem i Prezydentem Rumunii Traianem Băsescu
16	26 maja 2009	Niemcy	Otwarcie wystawy "Pokojowa Rewolucja – Droga do Wolności. 20 rocznica przemian ustrojowych w Polsce" w niemieckim parlamencie
17	16–17 czerwca 2009	Niemcy	Wspólne posiedzenie prezydiów Sejmu RP oraz Bundestagu. Odsłonięcie pomnika "Solidarności"
18	26–27 czerwca 2009	Węgry	Udział w uroczystościach upamiętniających 20. rocznicę upadku tzw. Żelaznej Kurtyny w Budapeszcie
19	29–30 września 2009	Słowacja	Wspólne posiedzenie prezydiów Sejmu RP i Rady Narodowej Republiki Słowackiej w Bratysławie
20	16–17 października 2009	Słowenia	Spotkanie przewodniczących parlamentów Partnerstwa Regionalnego w Lublanie
21	26–29 października 2009	Hiszpania, Portugalia	Wizyta oficjalna w Madrycie. Odsłonięcie pomnika Józefa Piłsudskiego na Maderze
22	16–18 listopada 2009	Czechy, Słowacja	Konferencja przewodniczących parlamentów w ramach obchodów 20. rocznicy aksamitnej rewolucji
23	8–11 grudnia 2009	Izrael	Wizyta oficjalna
24	11–12 grudnia 2009	Szwecja	Konferencja przewodniczących parlamentów państw członkowskich UE w Sztokholmie

Źródło:

Podejmowani goście zagraniczni

• prezydent Litwy Valdas Adamkus
• ambasador USA w Polsce Victor Ashe
• delegacja parlamentu Indonezji z przewodniczącym Agung Laksono
• minister spraw wewnętrznych Ukrainy Jurij Łucenko
• prezydent Łotwy Valdis Zatlers
• prezydent Gruzji Michaił Saakaszwili
• prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko
• prezydent Bułgarii Georgi Pyrwanow
• przewodniczy Zgromadzenia Narodowego Francji Bernard Accoyer
• marszałek Seimasu Litwy Česlovas Juršėnas
• przewodniczący Parlamentu Europejskiego Hans-Gert Pöttering
• prezydent Francji Nicolas Sarkozy
• premier rządu Ukrainy Julia Tymoszenko
• sekretarz stanu USA Condoleezza Rice
• przewodniczący Bundestagu Norbert Lammert
• przewodniczący parlamentu Afganistanu Mohammad Younus Qanooni
• premier Estonii Andrus Ansip
• J. Św. XIV Dalajlama Tenzin Gjaco
• premier Republiki Litewskiej Andrius Kubilius
• przewodniczący parlamentu Norwegii Thorbjørn Jagland
• marszałek Seimasu Arūnas Valinskas
• premier Turcji Recep Tayyip Erdoğan

Udział w wydarzeniach krajowych

• 11 grudnia 2007 – spotkanie z Rodzinami Katyńskimi
• 16 stycznia 2008 – spotkanie z przedstawicielami Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu z okazji 40-lecia odznaczenia
• 16 stycznia 2008 – spotkanie z przedstawicielami Torunia
• 13 kwietnia 2008 – udział w obchodach Dnia Pamięci o Zbrodni Katyńskiej
• 2 i 3 maja 2008 – udział w obchodach świąt narodowych
• 6 czerwca 2008 – wizyta w Poznaniu, wykład na UAM
• 21 sierpnia 2008 – odwołanie Bożeny Borys-Szopy ze stanowiska Głównego Inspektora Pracy i powołanie na to stanowisko Tadeusza Zająca
• 1 października 2008 – udział w ceremonii nadania doktoratu honoris causa Hansowi Pötteringowi przez Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
• 11 listopada 2008 – udział w obchodach Święta Niepodległości w Krakowie
• 7 maja 2009 – wizyta na 90. jubileuszu UAM
• 11 maja 2009 – wizyta w Białymstoku

Tymczasowo wykonujący obowiązki Prezydenta RP

10 kwietnia 2010 z chwilą śmierci Lecha Kaczyńskiego w wyniku katastrofy samolotu prezydenckiego w Smoleńsku jako Marszałek Sejmu został z urzędu osobą tymczasowo wykonującą obowiązki Prezydenta RP. Do jego konstytucyjnych obowiązków należało m.in. ogłoszenie terminu przedterminowych wyborów prezydenckich.

18 kwietnia 2010 uczestniczył w Krakowie w uroczystościach pogrzebowych Lecha i Marii Kaczyńskich, podczas których spotkał się z prezydentem Rosji Dmitrijem Miedwiediewem oraz z innymi prezydentami i premierami. Jako gospodarz uroczystości pogrzebowych przyjmował oficjalne kondolencje od zagranicznych delegacji.

Akty prawne

• 10 kwietnia 2010 wydał rozporządzenie w sprawie wprowadzenia żałoby narodowej w dniach 10–16 kwietnia 2010 (zmienione rozporządzeniem z dnia 14 kwietnia 2010, przedłużającym żałobę narodową do 18 kwietnia 2010).
• 12 kwietnia 2010 po raz pierwszy podpisał 5 ustaw; kolejne podpisał m.in. 16 kwietnia 2010 (6) i 29 kwietnia (9). Podpisanie nowelizacji ustawy o IPN, która m.in. zmieniła tryb wyboru prezesa IPN, spotkało się z publiczną krytyką ze strony polityków Prawa i Sprawiedliwości, współpracowników byłego prezydenta, części członków kolegium IPN oraz niektórych publicystów.
• 13 i 14 kwietnia 2010 wydał postanowienia o przedłużeniu użycia Polskich Kontyngentów Wojskowych na terytorium Afganistanu i republik nadbałtyckich w ramach misji NATO.
• 21 kwietnia 2010 wydał postanowienie o zarządzeniu przedterminowych wyborów prezydenckich na dzień 20 czerwca 2010.
• 22 i 23 kwietnia 2010 wydał postanowienia w sprawie zarządzenia wyborów uzupełniających do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej.

Nominacje i powołania

• 10 kwietnia 2010 powołał Jacka Michałowskiego na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP oraz powierzył mu pełnienie obowiązków szefa Kancelarii Prezydenta RP.
• 13 kwietnia 2010 powołał Stanisława Kozieja na stanowisko szefa BBN.

Odznaczenia oraz nadania stopni wojskowych i służbowych

• 16 kwietnia 2010 odznaczył pośmiertnie Orderami Odrodzenia Polski ofiary katastrofy, wojskowych i funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu awansował pośmiertnie na pierwsze stopnie oficerskie lub stopnie generalskie.

Udział w wyborach prezydenckich 2010

Był jednym z dwóch (obok Radosława Sikorskiego) kandydatów biorących udział w partyjnych prawyborach o nominację na kandydata w wyborach prezydenckich z ramienia PO. 27 marca 2010 ogłoszono, że Bronisław Komorowski wygrał partyjne głosowanie (otrzymując 68,5% głosów), zostając oficjalnym kandydatem tego ugrupowania na urząd Prezydenta RP.

Bronisław Komorowski zdecydował się wziąć udział w przedterminowych wyborach prezydenckich, które zarządził po śmierci Lecha Kaczyńskiego. Jego komitet wyborczy został zgłoszony do PKW 25 kwietnia 2010. Tego samego dnia poparcia udzieliła mu Partia Demokratyczna-demokraci.pl.

Działalność społeczna i wyróżnienia

Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego oraz Ligi Morskiej i Rzecznej. Jest autorem wielu artykułów. W 2005 wydawnictwo "Rytm" wydało książkę Prawą Stroną – życie, polityka, anegdota, wywiad-rzekę, który z Bronisławem Komorowskim przeprowadziła Maria Wągrowska.

W 2002 zajął drugie miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego Radia "Srebrne Usta" za wypowiedź na temat zakupu dla polskiego lotnictwa wojskowego samolotów F-16: Jest takie powiedzenie, że polski lotnik to jest taki, że jak trzeba będzie, to nawet poleci na drzwiach od stodoły. Więc proszę Państwa, chciałem z wielką satysfakcją stwierdzić, że to już nie grozi. Piloci polscy będą latali na F-16.

14 stycznia 2008 Uniwersytet Michała Römera w Wilnie przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

Życie prywatne i rodzina

Pochodzi z rodziny posługującej się w przeszłości tytułem hrabiowskim, zamieszkującej na terytorium obecnej Litwy (Kowaliszki).

Od 1977 żonaty z Anną (z domu Dembowską), mają pięcioro dzieci. Bronisław Komorowski hobbystycznie zajmuje się myślistwem.

4. Juliusz Komorowski h. Korczak (hrabia, właściciel majątku Kowaliszki)
			2. Zygmunt Komorowski (afrykanista, dyplomata)
5. Magdalena z Górskich h. Nałęcz
						1. Bronisław Komorowski
6. Antoni Szalkowski
			3. Jadwiga z Szalkowskich
7. Czesława z Zielińskich

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 27 marca 2010].

Linki zewnętrzne

• Bronisław Komorowski – strona prywatna. [dostęp 27 marca 2010].
• Strona Marszałka Sejmu. [dostęp 4 maja 2010].