Pn11
| ||
| Producent | Floridsdorf, BMMF | |
| Lata budowy | 1908 | |
| Układ osi | 1'C2' | |
| Masa służbowa | 138,6 t | |
| Długość parowozu | 13 137 mm | |
| Długość z tendrem | 21 530 mm | |
| Wysokość | 4510 mm | |
| Prędkość maksymalna | 100 km/h | |
| Ciśnienie w kotle | 15 atm | |
| Średnica kół napędnych | 2140 mm | |
| Średnica kół tocznych | 1034 mm | |
Portal  Transport szynowy
| ||
Pn11 – polskie oznaczenie parowozu pospiesznego austro-węgierskiej serii kkStB 210.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Parowozy kkStB serii 210 zbudowano jedynie w liczbie 11 egzemplarzy. Po zakończeniu I wojny światowej 9 trafiło do Polski. Oznaczono je serią PKP Pn11 i numerami inwentarzowymi od Pn11-1 do Pn11-9. Służyły do prowadzenia pociągów pospiesznych na południu Polski.
Po 17 września 1939 najpewniej 6 zdobycznych parowozów Pn11 przejął Ludowy Komisariat Transportu (NKPS) ZSRR. Otrzymały oznaczenie Пн11. Po agresji III Rzeszy na ZSRR w czerwcu 1941 siły niemieckie zdobyły owe 6 egzemplarzy parowozów Пн11, które przemianowano na serię Baureihe 16.05 z numerami inwentarzowymi od 16.051 do 16.056.
Po II wojnie światowej rewindykowano z Czechosłowacji, Austrii i Niemiec 6 parowozów Pn-11, które otrzymały odmienne niż w 20-leciu międzywojennym numery inwentarzowe (w zakresie Pn11-1 do Pn11-6). Zakończyły one służbę w PKP w 1950.
Niektóre egzemplarze podobnych parowozów Pn12 zostały błędnie przypisane do serii Pn11 po II wojnie światowej, jak Pn11-7 do Pn11-12. Oznaczenia poprawiono dopiero w ostatnich dwóch latach ich służby.
Egzemplarz kkStB 210.05, czyli PKP Pn11-4, pozostał w ZSRR jako Пн11-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Piwowoński: Parowozy Kolei Polskich, WKiŁ, Warszawa 1978.
- Ingo Hütter, Reimar Holzinger: Die Lokomotiven der PKP 1918–1939, DGEG, Hövelhof 2007, ISBN 978-3-937189-27-7.
- Karl Gölsdorf, Lokomotivbau in Alt-Österreich 1837–1918, Verlag Slezak, Wien 1978, ISBN 3-900134-40-5.
- Parowozy Pn11 w służbie PKP - spis.
- Spis parowozów Pn11.
- Parowozy PKP zdobyte przez ZSRR w 1939.
