Fablok/ZNTK Poznań WLs40/WLs50
| ||
 Wls50-2090 w parku ustrońskim | ||
| Producent |  Fablok Chrzanów ZNTK Poznań
| |
| Lata budowy | 1951–1975 | |
| Układ osi | B | |
| Wymiary | ||
| Masa służbowa | 7000 kg | |
| Długość | 4380 mm | |
| Szerokość | 1440 mm | |
| Wysokość | 2200 mm | |
| Rozstaw osi skrajnych | 1000 mm | |
| Średnica kół | 550 mm | |
| Napęd | ||
| Trakcja | spalinowa | |
| Typ silników | S64L lub S324HL | |
| Pojemność zbiorników paliwa | 136 l | |
| Parametry eksploatacyjne | ||
| Moc znamionowa | 40-60 KM[a] | |
| Maksymalna siła pociągowa | 1900 kG | |
| Rodzaj przekładni | mechaniczna | |
| Prędkość konstrukcyjna | 17 km/h | |
| Nacisk osi na szyny | 3,5 t | |
| System hamulca | ręczny dźwigniowy (początkowo śrubowy)[1] | |
| Parametry użytkowe | ||
| System ogrzewania | brak | |
Portal  Transport szynowy
| ||
WLs40 i WLs50 – (oznaczenie na PKP Ld1) – polskie wąskotorowe lokomotywy spalinowe na tor szerokości 600 mm, przeznaczone dla górnictwa, przemysłu i budownictwa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Lokomotywa WLs40 została opracowana przez Biuro Techniczne Fabryki Lokomotyw w Chrzanowie 1950 w Fabloku w Chrzanowie, na bazie dokumentacji produkowanej tam przed wojną lokomotywy 1DK (będącej konstrukcją niemieckiej firmy Deutz)[1], jako wersja lokomotywy WLs40 na tor o szerszym rozstawie. Napęd stanowił silnik wysokoprężny S64L o mocy nominalnej 40 KM (moc szczytowa wynosiła 44 KM), produkowany w Andrychowie, połączony z czterobiegową skrzynią, wywodzącą się z licencyjnej niemieckiej przekładni Deutz. Napęd na koła był przenoszony za pomocą ślepego wału z korbami Halla i wiązarów[1]. Całkiem inne było nadwozie – dzięki większemu rozstawowi kół, lokomotywa była krótsza, lecz szersza i wyższa, z większą i wyżej położoną budką maszynisty. Prototyp i pierwsze lokomotywy zostały zbudowane w 1951 roku w Warszawskich Zakładach Budowy Urządzeń Przemysłowych, po czym seryjna produkcja została przeniesiona do ZNTK Poznań, gdzie w latach 1952–1960 zbudowano 883 egzemplarze[1]. Od 1957 do 1975 produkowano ulepszoną wersję z ekonomiczniejszym i mocniejszym silnikiem S324HL o mocy 50 KM, oznaczoną WLs50[b]. Zbudowano 1090 lokomotyw WLs50[1]. Począwszy od lat 80. niektóre lokomotywy tych serii zaczęto modernizować. Powiększoną wersją pochodną były lokomotywy 2WLs40 i 2WLs50 na tor szerokości 750–785 mm.
Model 2WLs40 produkowano w latach 1954–1960, po czym zastąpiono go przez 2WLs50. Różnił się on ekonomiczniejszym i mocniejszym silnikiem S324HL o mocy 50 KM (analogicznie, jak w lokomotywie WLs50) i produkowany był w latach 1964–1975.
Lokomotywy produkowano w ZNTK Poznań, gdzie zbudowano 47 egzemplarzy 2WLs40 i 153 egzemplarze 2WLs50.[potrzebny przypis] Podstawowym modelem była lokomotywa na tor szerokości 750 mm, lecz budowano je także na tor szerokości 785 mm zależnie od zamówień.
Użycie[edytuj | edytuj kod]
Lokomotywy WLs40/50 używane były głównie na kolejach przemysłowych, w cegielniach, kopalniach, cukrowniach i innych zakładach, rzadziej na kolejach leśnych[2]. Nieliczne (10 WLs40 i 10 WLs50) używane były przez PKP[3], gdzie otrzymały numery w serii Ld1, oznaczającej dwuosiowe lokomotywy z silnikiem Diesla i przekładnią mechaniczną. Niewielka ilość używana była przez Wojsko Polskie[2].
Oprócz użycia w Polsce, na eksport zbudowano 12 WLs40 (dla Korei Północnej) oraz 4 dla Hiszpanii[1]. Kilka lokomotyw było zbudowanych na tor szerokości 900 mm (m.in. 6 pracujących na kolejce parkowej w WPKiW w Chorzowie). Numery fabryczne były nadawane na przemian z lokomotywami WLs40/50. Lokomotywy te używane były głównie na kolejach przemysłowych – przede wszystkim w kopalniach i cukrowniach. Na PKP nie były używane z powodu zbyt małej mocy.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Pokropiński, Lokomotywy spalinowe produkcji polskiej, Warszawa: WKiŁ, 2009, ISBN 978-83-206-1731-3, OCLC 751021126.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||