Przejdź do zawartości

Zamek w Tajkurach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek w Tajkurach
Ilustracja
Fragment ruin zamku
Państwo

 Imperium Rosyjskie

Miejscowość

Tajkury

Typ budynku

zamek

Ukończenie budowy

XVI w.

Zniszczono

1825

Pierwszy właściciel

Wiśniowieccy

Kolejni właściciele

Sapiehowie, następnie Czołhańscy, Jełowieccy, Wawrzyniec Pepłowski i Ilińscy, hr. Aleksander Iliński

Położenie na mapie obwodu rówieńskiego
Mapa konturowa obwodu rówieńskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Zamek w Tajkurach”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Zamek w Tajkurach”
Ziemia50°31′55″N 26°22′15″E/50,531944 26,370833

Zamek w Tajkurach – zamek wzniesiony XVI w. przez ród książąt Wiśniowieckich[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Do 1825 r., kiedy wskutek nieostrożności pożar zniszczył zabudowę, zamek był zamieszkały i zajęty przez główny zarząd dóbr tajkurskich[1].

Właściciele

[edytuj | edytuj kod]

Zamek należał do rodziny Wiśniowieckich. Maria, córka Jerzego i Teodory z Czapliców ks. Wiśniowiickich wyszła za Czołhańskiego i dostała Tajkury w spadku[1]. Następnie własność Jełowieckich[2], drogą wiana przeszła do Aleksandra Pepłowskiego, a w 1710 r. w ręce jego syna Wawrzyńca Pepłowskiego, wojewody podolskiego[1]. Kolejny właściciel to hr. Józef August Iliński[1]. W 1866 r. ówczesny właściciel hr. T. Aleksander Iliński sprzedał ruiny Żydom na rozbiórkę[1].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Zamek zbudowany był na wyniosłym płaskowyżu, na planie czworoboku z kamiennymi murami i czterema basztami na rogach. Od wschodu[3] przed zamkiem była głęboka fosa, nad która stał zwodzony most. W środku zamku znajdował się niewielki dziedziniec, w fosie po lewej stronie zamku była głęboka studnia, wykładana ciosowym kamieniem[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII. Warszawa: 1880-1902, s. 144-45.
  2. Tajkury. [dostęp 2013-09-08].
  3. Тайні кури, Тайні гури

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, Warszawa, 1880–1902, s. 144-45.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]