Wodniki (obwód iwanofrankiwski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wodniki
Водники
Ilustracja
Wodniki na mapie z 1889 r.
Państwo

 Ukraina

Obwód

 iwanofrankiwski

Rejon

halicki

Hromada

Dubowce

Powierzchnia

9,21 km²

Populacja 
• liczba ludności
• gęstość


502
54,51 os./km²

Nr kierunkowy

+380 3431

Kod pocztowy

77172

Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Wodniki”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Wodniki”
Ziemia49°04′33″N 24°48′32″E/49,075833 24,808889

Wodniki (ukr. Водники) – wieś na Ukrainie w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie halickim, w gminie Dubowce, w lewobrzeżnej części Dniestru.

Wodniki na mapie z 1824 r.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1450 r. właścicielem wsi był Jan z Wodnik[1].

W okresie Korony Królestwa Polskiego miejscowość leżąca w prowincji małopolskiej, województwie ruskim, powiecie halickim.

W okresie II Rzeczypospolitej Łany były gminą wiejską w powiecie stanisławowskim województwa stanisławowskiego.

Od 1 sierpnia 1934 r. w ramach reformy na podstawie ustawy scaleniowej wieś weszła w skład gminy Mariampol Miasto[2].

Dwór[edytuj | edytuj kod]

Dwór wybudowany w latach 1875-1880 przez Stanisława Cieńskiego został uszkodzony w 1916 r. Obiekt odbudowany w 1917 r. został spalony przez wojska rosyjskie w 1920 r.[3]. Dwór odziedziczyła Olga Cieńska[4], a następnie dziedzicem był do 1939 jej mąż Edward Strawiński.

Po II wojnie światowej obszar gminy został odłączony od Polski i włączony do Ukraińskiej SRR, obwód iwanofrankiwski, rejon iwanofrankiwski.

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Wg spisu niemieckiego[5] w czasie II wojny światowej w 1943 roku liczba ludności wynosiła 377.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Przemysław (1877–1950) Dąbkowski, Podział administracyjny województwa ruskiego i bełzkiego w XV wieku: z mapą, Miejska Biblioteka Publiczna w Sanoku, 1939, 41, l.p. 225 (pol.).
  2. Amerikanische Pflanzenpatente Nr. 64 bis 68, „Der Züchter”, 6 (9), 1934, s. 216–216, DOI10.1007/bf01812762, ISSN 0514-0641.
  3. Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 215-217, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  4. https://kresy.genealodzy.pl/programy/wykaz_z_kresow2.pdf
  5. http://wiki-de.genealogy.net/w/index.php?title=Datei:Generalgouv_gemeindevz_1943.djvu&page=1 ''Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG''].<nowiki>

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, Warszawa, 1880–1902, s. 728.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]