Semerynki (rejon starokonstantynowski)
49°35′35″N 27°18′20″E/49,593056 27,305556 Dwór | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
1,421 km² |
| Wysokość |
314 m n.p.m. |
| Populacja • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3854 |
| Kod pocztowy |
31172 |
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 49°35′35″N 27°18′20″E/49,593056 27,305556
| |
Semerynki[1][2] (ukr. Семиреньки) – wieś na Ukrainie, w rejonie starokonstantynowskim w obwodzie chmielnickim.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Gniazdo rodu Czeczelów. Na pocz. XX w. własność rodziny Pruszyńskich[3]
Dwór[edytuj | edytuj kod]
W książce Memento kresowe opisany razem z miejscowością Werborodyńce, dwór polski w kształcie podkowy zniszczony przez bandy chłopskie w 1917 r.[4]
...biegła drożyna do pobliskiej wioski, Semerynek, w owe lata nader głośnej na starem pograniczu Otomańskiem... W owej wioszczynie, w bardzo wyniosłym dworze, z jeszcze bardziej wyniosłą bramą, ongi mieszkał p. Piotr Czeczel, noszący tytuł starosty, słynny z polowań i balów, których rozgłosem niegdyś brzmiała cała okolica. (...)[5].
Pogromy rozpoczęli żołnierze z ułańskiego, czugujewskiego pułku, stojącego kwaterą w pobliskich Semerynkach. Ów pułk czugujewski, mający kiedyś dobrą opinię wśród wojska był wtedy na wskroś zdemoralizowaną i zbolszewiczałą bandą, która rabowała co się dało i terroryzowała właściciela Semerynek, starego dziwaka-zbieracza, Jana Pruszyńskiego (...) Chłopi, uważający go za nieszkodliwego maniaka i niedołęgę, pozwolili mu zostawać w Semerynkach do ostatniej chwili, toteż żegnając swój stary dom, brodził po kolana w strzępach całe życie zbieranej, pełnej białych kruków biblioteki, i patrzył, jak gromada dzieci wiejskich wśród krzyków i śmiechu tłukła markizy i pasterzy z saskiej porcelany. Kilkanaście bab, kłócąc się zawzięcie, cięło nożycami do strzyżenia owiec oryginalne gobeliny z XVI wieku, przykrawając je na miarę łóżek, którym od dzisiaj miały służyć jako kapy, i spluwały, pokazując sobie nagie ciała nimf. Błysnęło coś złotem z gruzu rozwalonego komina, uderzyło spłakane oczy wygnańca: stary, niezmiernie cenny zegar żegnał swojego pana, któremu od dziecinnych lat śpiewał kuranty. Tuż obok, na starym błękicie wdeptanej w błoto okładki, litera "N" z koroną cesarską i wieńcem nasunęła szereg wspomnień. Był to szczątek albumu, ofiarowanego kiedyś Napoleonowi przez miasto Warszawę. Znajdowały się tam mapy miniaturowo malowane, przedstawiające drogę od Warszawy do Smoleńska[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Semerynki, pow. starokonstantynowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 429.
- ↑ Semerynki, wś, powiat starokonstantynowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 576.
- ↑ Anna z Chodkiewiczów Pruszyńska Między Bohem a Słuczą, Wrocław, Ossolineum, 1991 ISBN 83-04-03808-0
- ↑ Antoni Urbański Memento kresowe, Warszawa, 1929, s. 43
- ↑ Marian Karol Dubiecki, Na kresach i za kresami, str. 20
- ↑ Zofia Kossak, Pożoga. Wspomnienie z Wołynia 1917-1919.
