Bronisław Komorowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Odznaczenia i wyróżnienia: źródła/przypisy |
|||
| Linia 238: | Linia 238: | ||
* Złoty Medal [[Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie|Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego]] – 2011<ref>{{Cytuj stronę|url=https://archive.is/A2S9|tytuł=Prezydent otrzymał Medal Złoty UKSW|data=10 października 2011|opublikowany=prezydent.pl|data dostępu=10 października 2011}}</ref> |
* Złoty Medal [[Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie|Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego]] – 2011<ref>{{Cytuj stronę|url=https://archive.is/A2S9|tytuł=Prezydent otrzymał Medal Złoty UKSW|data=10 października 2011|opublikowany=prezydent.pl|data dostępu=10 października 2011}}</ref> |
||
* [[Człowiek Roku tygodnika „Wprost”|Człowiek Roku 2012 tygodnika „Wprost”]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.wprost.pl/ar/389615/Bronislaw-Komorowski-Czlowiekiem-Roku-Wprost/|tytuł=Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Wprost”|data=25 lutego 2013|opublikowany=wprost.pl|data dostępu=25 lutego 2013}}</ref> |
* [[Człowiek Roku tygodnika „Wprost”|Człowiek Roku 2012 tygodnika „Wprost”]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.wprost.pl/ar/389615/Bronislaw-Komorowski-Czlowiekiem-Roku-Wprost/|tytuł=Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Wprost”|data=25 lutego 2013|opublikowany=wprost.pl|data dostępu=25 lutego 2013}}</ref> |
||
* Nagroda Specjalna Zarządu [[Konfederacja Lewiatan|Konfederacji Lewiatan]] - 2013<ref>{{Cytuj|autor=Telewizja Polska SA - OMI|tytuł=Nagroda Lewiatana dla prezydenta Komorowskiego - TVP Parlament. Telewizja Polska SA|data dostępu=2017-07-25|opublikowany=www.tvpparlament.pl|url=http://www.tvpparlament.pl/aktualnosci/nagroda-lewiatana-dla-prezydenta-komorowskiego/11094770?date=20170313}}</ref> |
* Nagroda Specjalna Zarządu [[Konfederacja Lewiatan|Konfederacji Lewiatan]] przyznawana osobom wybitnie zasłużonym na polu kultury, polityki, nauki, życia publicznego i gospodarki - 2013<ref>{{Cytuj|autor=Telewizja Polska SA - OMI|tytuł=Nagroda Lewiatana dla prezydenta Komorowskiego - TVP Parlament. Telewizja Polska SA|data dostępu=2017-07-25|opublikowany=www.tvpparlament.pl|url=http://www.tvpparlament.pl/aktualnosci/nagroda-lewiatana-dla-prezydenta-komorowskiego/11094770?date=20170313}}</ref> |
||
* [[Człowiek Roku „Gazety Wyborczej”|Człowiek Roku 2014 „Gazety Wyborczej”]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://wyborcza.pl/1,75478,18145375,Prezydent_Bronislaw_Komorowski_Czlowiekiem_Roku__Gazety.html | tytuł = Prezydent Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Gazety Wyborczej”. Michnik: „Rzeczpospolita zapamięta tę prezydenturę” | autor = [[Paweł Wroński]] | data = 18 czerwca 2015 | opublikowany = wyborcza.pl | data dostępu = 30 stycznia 2016}}</ref> |
* [[Człowiek Roku „Gazety Wyborczej”|Człowiek Roku 2014 „Gazety Wyborczej”]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://wyborcza.pl/1,75478,18145375,Prezydent_Bronislaw_Komorowski_Czlowiekiem_Roku__Gazety.html | tytuł = Prezydent Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Gazety Wyborczej”. Michnik: „Rzeczpospolita zapamięta tę prezydenturę” | autor = [[Paweł Wroński]] | data = 18 czerwca 2015 | opublikowany = wyborcza.pl | data dostępu = 30 stycznia 2016}}</ref> |
||
* [[Nagroda Peryklesa]] – 2015<ref>{{Cytuj stronę | url = http://wiadomosci.onet.pl/kraj/bronislaw-komorowski-uhonorowany-nagroda-dla-wspoltworcow-wolnosci-i-demokracji/ds8dxt | tytuł = Bronisław Komorowski uhonorowany nagrodą dla współtwórców wolności i demokracji | data = 12 września 2015 | data dostępu = 12 września 2015 | opublikowany = onet.pl}}</ref> |
* [[Nagroda Peryklesa]] – 2015<ref>{{Cytuj stronę | url = http://wiadomosci.onet.pl/kraj/bronislaw-komorowski-uhonorowany-nagroda-dla-wspoltworcow-wolnosci-i-demokracji/ds8dxt | tytuł = Bronisław Komorowski uhonorowany nagrodą dla współtwórców wolności i demokracji | data = 12 września 2015 | data dostępu = 12 września 2015 | opublikowany = onet.pl}}</ref> |
||
Wersja z 16:21, 25 lip 2017
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej | |
| Okres |
od 6 sierpnia 2010 |
| Pierwsza dama | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP | |
| Okres |
od 10 kwietnia 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej | |
| Okres |
od 5 listopada 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister obrony narodowej | |
| Okres |
od 16 czerwca 2000 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
                    
| |
.JPG)
ⓘBronisław Maria Komorowski (ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich) – polski polityk i historyk. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2010–2015.
W okresie PRL działacz opozycji demokratycznej, w latach 1990–1991 i 1992–1993 wiceminister obrony narodowej, w latach 1991–2010 poseł na Sejm I, II, III, IV, V i VI kadencji, w latach 2000–2001 minister obrony narodowej, w latach 2005–2007 wicemarszałek Sejmu V kadencji, w latach 2007–2010 marszałek Sejmu VI kadencji. Od 10 kwietnia 2010 do 8 lipca 2010 wykonywał tymczasowo obowiązki prezydenta RP.
Młodość i wykształcenie
Jest synem Zygmunta Leona Komorowskiego (profesora i afrykanisty) oraz Jadwigi z Szalkowskich[1], a także siostrzeńcem Haliny Wołłowicz[2]. Mieszkał w rodzinnych Obornikach Śląskich, w Poznaniu, następnie w Józefowie k. Otwocka (1956–1959), a od 1959 do 1966 w Pruszkowie, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej[3]. W 1966 przeniósł się do Warszawy. Ukończył XXIV Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Norwida[4]. W 1968 w trakcie nauki w szkole średniej brał udział w wiecach organizowanych w związku z wydarzeniami marcowymi[5]. Za prowadzoną działalność opozycyjną po raz pierwszy został zatrzymany w 1971[6].
Przez wiele lat związany z ruchem harcerskim. Należał do 75. Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej w Pruszkowie. Podczas studiów był instruktorem harcerskim w Szczepie 208 WDHiZ im. Batalionu „Parasol” w hufcu Mokotów. W harcerstwie poznał przyszłą żonę[7].
W 1977 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie studiów należał do Studenckiego Koła Naukowego Historyków UW, pełnił także funkcję jego prezesa[8].
Działalność zawodowa i publiczna w PRL
Od 1977 do 1980 był stażystą w dzienniku „Słowo Powszechne”. Zaangażowany w działalność opozycyjną w ramach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1979 znalazł się wśród założycieli wydawnictwa niezależnego Biblioteka Historyczna i Literacka. Organizował biblioteki pism drugoobiegowych, a także manifestacje niepodległościowe[9]. W 1980 został skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na karę miesiąca aresztu za zorganizowanie w dniu 11 listopada 1979 manifestacji przed Grobem Nieznanego Żołnierza (rozprawie odwoławczej przewodniczył sędzia Andrzej Kryże)[5].
W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, organizował struktury związku w Regionie Mazowsze, pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ „Solidarność”. W 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. W czasie stanu wojennego był internowany od grudnia 1981 do czerwca 1982 w Jaworzu; po zwolnieniu pracował jako nauczyciel w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie, kontynuował działalność opozycyjną, m.in. był jednym z założycieli podziemnego pisma „ABC. Adriatyk, Bałtyk, Morze Czarne”[9].
Działalność publiczna w III RP do 2007
W latach 1989–1990 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów, a w latach 1990–1993 (z przerwą w 1992) – cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej.
Jako bezpartyjny kandydat Unii Demokratycznej uzyskiwał mandat poselski w wyborach w 1991 i 1993. W 1994 przystąpił do nowo powołanej Unii Wolności, w której w 1995 objął funkcję sekretarza generalnego[10]. W 1997, pod koniec trwania II kadencji Sejmu, wraz z grupą działaczy UW pod kierownictwem Jana Rokity utworzył Koło Konserwatywno-Ludowe. W tym samym roku wraz z KKL przystąpił do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, które jednocześnie przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. W SKL pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprezesa.
W wyborach w 1997 zdobył mandat poselski jako kandydat AWS. W latach 1997–2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000–2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka. W 2001, jeszcze jako minister w mniejszościowym rządzie AWS, Bronisław Komorowski wraz z częścią działaczy SKL związał się z Platformą Obywatelską. Z listy tego ugrupowania kandydował w wyborach do Sejmu IV kadencji. Uzyskał mandat poselski w okręgu warszawskim. Wkrótce po inauguracji nowego parlamentu wystąpił z SKL i zaangażował się w działalność Platformy Obywatelskiej. Od 2001 był członkiem zarządu krajowego PO, a od 2006 wiceprzewodniczącym. W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i członkiem Komisji Spraw Zagranicznych.
W wyborach do Sejmu V kadencji ponownie uzyskał mandat, tym razem w okręgu podwarszawskim. 26 października 2005 został wybrany na wicemarszałka Sejmu. Za jego kandydaturą głosowało 398 posłów. W trakcie tej kadencji był jednym z najbardziej aktywnych kontestatorów działalności rządów PiS, w szczególności polityki zagranicznej i obronnej. Krytykował m.in. powierzenie sędziemu Andrzejowi Kryżemu funkcji wiceministra sprawiedliwości.
W wyborach do Sejmu w 2007 z powodzeniem startował z pierwszego miejsca na liście PO w okręgu podwarszawskim, uzyskując 139 320 głosów[11].
Marszałek Sejmu (2007–2010)
Działalność
5 listopada 2007 na pierwszym posiedzeniu Sejmu RP VI kadencji Bronisław Komorowski został wybrany większością bezwzględną 292 głosów na Marszałka Sejmu. Jego konkurentem był Krzysztof Putra z PiS, który uzyskał 160 głosów. We wrześniu 2008 posłowie KP PiS złożyli wniosek o odwołanie go z tej funkcji[12], który jednak wycofali. 8 lipca 2010, w związku z wyborem na urząd prezydenta RP, zrezygnował z tej funkcji i jednocześnie złożył mandat poselski.
Z racji pełnienia funkcji marszałka Sejmu podejmował licznych gości zagranicznych, w tym głowy państw, szefów rządów, przewodniczących parlamentów, ministrów. Spotkał się również z Tenzinem Gjaco (XIV Dalajlamą).
21 sierpnia 2008 odwołał Bożenę Borys-Szopę ze stanowiska głównego inspektora pracy i powołał na tę funkcję Tadeusza Zająca.
Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP
Na skutek śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010, jako Marszałek Sejmu, w oparciu o art. 131 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997, przez trzy miesiące wykonywał obowiązki prezydenta RP[13]. Funkcje te sprawował do 8 lipca 2010, kiedy to zrezygnował ze stanowiska marszałka Sejmu.
18 kwietnia 2010 uczestniczył w Krakowie w uroczystościach pogrzebowych Lecha i Marii Kaczyńskich, podczas których spotkał się m.in. z prezydentem Rosji Dmitrijem Miedwiediewem[14]. Jako gospodarz uroczystości pogrzebowych przyjmował oficjalne kondolencje od zagranicznych delegacji[15].
Pierwszym powszechnie obowiązującym wydanym z racji uzyskanych uprawnień aktem prawnym było rozporządzenie z 10 kwietnia 2010 w sprawie wprowadzenia żałoby narodowej w dniach 10–16 kwietnia 2010[16]. Uchwalone przez parlament ustawy po raz pierwszy podpisał 12 kwietnia 2010; kolejne podpisywał m.in. 16 kwietnia 2010 i 29 kwietnia (łącznie – 64 ustawy[17]). 21 kwietnia 2010 wydał postanowienie o zarządzeniu przedterminowych wyborów prezydenckich na dzień 20 czerwca 2010[18]. 16, 19 i 23 kwietnia 2010 odznaczył pośmiertnie Orderami Odrodzenia Polski ofiary katastrofy[19][20][21].
8 maja 2010 udał się z dwudniową zagraniczną wizytą do Rosji na obchody 65. rocznicy zakończenia II wojny światowej[22].
- Wybrane nominacje i powołania
- 10 kwietnia 2010 powołał Jacka Michałowskiego na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP oraz powierzył mu pełnienie obowiązków szefa Kancelarii Prezydenta RP[23]. Postanowieniem z 6 lipca 2010 powołał go na szefa tego urzędu[24].
- 13 kwietnia 2010 powołał Stanisława Kozieja na stanowisko szefa BBN[25].
- 7 maja 2010 powołał Mieczysława Cieniucha na stanowisko Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[26]. Mianował także dowódców poszczególnych rodzajów wojsk[27].
- 19 maja 2010 powołał Romana Hausera na stanowisko prezesa NSA[28][29]. Dotychczasowemu prezesowi, Januszowi Trzcińskiemu, powierzył funkcję wiceprezesa NSA[17].
- 20 maja 2010 powołał nowych członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego, wśród których znaleźli się przewodniczący największych ugrupowań opozycyjnych[30]. Tego samego dnia mianował trzech dowódców sił powietrznych, wojsk lądowych i dowódcę operacyjnego sił zbrojnych[31][32].
- 27 maja 2010 złożył w Sejmie wniosek o powołanie Marka Belki na urząd prezesa Narodowego Banku Polskiego. Wniosek został przyjęty przez Sejm 10 czerwca 2010.
- 9 czerwca 2010 wyznaczył Franciszka Gryciuka pełniącym obowiązki prezesa Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu[33].
- 14 czerwca 2010 potwierdził wygaśnięcie kadencji wszystkich członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji[34][35]. 7 lipca 2010 powołał w skład KRRiT Jana Dworaka i Krzysztofa Lufta[36].
Udział w wyborach prezydenckich w 2010
Był jednym z dwóch (obok Radosława Sikorskiego) kandydatów biorących udział w partyjnych prawyborach o nominację na kandydata w wyborach prezydenckich z ramienia PO. 27 marca 2010 w auli Politechniki Warszawskiej ogłoszono, że Bronisław Komorowski wygrał partyjne głosowanie (otrzymując 68,5% głosów), zostając oficjalnym kandydatem tego ugrupowania na urząd prezydenta RP[37].
Bronisław Komorowski zdecydował się wziąć udział w zarządzonych przez siebie przedterminowych wyborach prezydenckich jako oficjalny kandydat Platformy Obywatelskiej. Jego komitet wyborczy został zgłoszony do PKW 25 kwietnia 2010[38] i zarejestrowany 7 maja 2010. Hasło kandydata brzmiało „Zgoda buduje”.
Poparcia udzieliły mu Partia Demokratyczna – demokraci.pl (25 kwietnia 2010)[39], Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe (6 maja 2010) i Demokratyczna Partia Lewicy (10 maja 2010)[40].
Swoje wsparcie dla jego osoby jeszcze na etapie prawyborów wyrazili publicznie m.in. Władysław Bartoszewski, Tadeusz Mazowiecki i Lech Wałęsa[41]. Do ogólnopolskiego komitetu poparcia przystąpiło początkowo ponad 150 osób, w tym aktorzy, naukowcy, sportowcy, przedsiębiorcy, artyści, pisarze, działacze opozycji demokratycznej i przedstawiciele kombatantów[42]. 14 maja 2010 głosowanie na marszałka Sejmu na łamach „Gazety Wyborczej” zapowiedział jej redaktor naczelny Adam Michnik[43]. 2 czerwca 2010 w ramach prowadzonej kampanii wyborczej Bronisław Komorowski odwiedził Londyn, gdzie spotkał się z tamtejszą Polonią oraz sympatykami.
W pierwszej turze wyborów prezydenckich 20 czerwca 2010 uzyskał 6 981 319 głosów (41,54%), zajmując 1. miejsce spośród 10 kandydatów[44]. Wszedł do drugiej tury głosowania razem z Jarosławem Kaczyńskim, który uzyskał poparcie na poziomie 36,46%. Otrzymał oficjalne poparcie ze strony kandydującego w pierwszej turze Andrzeja Olechowskiego i wspierającego go Stronnictwa Demokratycznego[45]. Za jego kandydaturą opowiedziała się również m.in. Unia Pracy[46].
W drugiej turze głosowania Bronisław Komorowski uzyskał 8 933 887 głosów ważnych, tj. 53,01%, wygrywając tym samym wybory[47], co zostało stwierdzone w obwieszczeniu i uchwale PKW z 5 lipca 2010[48]. Sąd Najwyższy stwierdził ważność wyborów 3 sierpnia 2010[49].
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Działalność
Pięcioletnia kadencja prezydencka Bronisława Komorowskiego rozpoczęła się 6 sierpnia 2010 z chwilą złożenia przysięgi przed Zgromadzeniem Narodowym. Przed złożeniem przysięgi zrezygnował z członkostwa w Platformie Obywatelskiej. Symboliczne przejęcie zwierzchnictwa nad Siłami Zbrojnymi odbyło się w dniu Święta Wojska Polskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza 15 sierpnia 2010[50]. Urzędowanie zakończył 6 sierpnia 2015 z chwilą zaprzysiężenia jego następcy Andrzeja Dudy.
- Wybrane nominacje i powołania
- We wrześniu 2010 nominował swoich przedstawicieli do Krajowej Rady Sądownictwa i Krajowej Rady Prokuratury – odpowiednio Łukasza Bojarskiego i Edwarda Zalewskiego.
- 14 października 2010 powołał Stanisława Dąbrowskiego na urząd pierwszego prezesa Sądu Najwyższego (od 19 października 2010), jego kontrkandydatem był Lech Paprzycki.
- 3 grudnia 2010 powołał Andrzeja Rzeplińskiego na prezesa Trybunału Konstytucyjnego oraz Stanisława Biernata na wiceprezesa[51].
- 8 listopada 2011 przyjął dymisję Rady Ministrów, desygnując Donalda Tuska na prezesa Rady Ministrów z misją tworzenia nowego gabinetu.
- 18 listopada 2011 powołał Donalda Tuska na prezesa Rady Ministrów oraz powołał członków jego rządu.
- 30 kwietnia 2014 powołał Małgorzatę Gersdorf na pierwszego prezesa Sądu Najwyższego (która stała się pierwszą kobietą na tym stanowisku)[52].
- 22 września 2014 powołał Ewę Kopacz na prezesa Rady Ministrów oraz powołał członków jej rządu[53].
Udział w wyborach prezydenckich w 2015
5 lutego 2015 Bronisław Komorowski ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich 10 maja 2015[54]. Dzień później rada krajowa Platformy Obywatelskiej udzieliła mu poparcia w tych wyborach[55]. Otrzymał również poparcie Partii Demokratycznej[56], Partii Zielonych RP[57] i Stronnictwa Demokratycznego[58]. Podobnie jak w trakcie poprzedniej kampanii, został przedstawiony honorowy komitet poparcia[59].
Komitet wyborczy Bronisława Komorowskiego został zarejestrowany 18 marca 2015[60]. Hasło kandydata brzmiało „Wybierz zgodę i bezpieczeństwo”[61].
W przeprowadzonej 10 maja 2015 pierwszej turze głosowania zajął 2. miejsce, zdobywając 5 031 060 głosów, co stanowiło 33,77% głosów ważnych. Ponieważ żaden z kandydatów nie przekroczył progu 50% głosów ważnych, Bronisław Komorowski wszedł do drugiej tury głosowania wraz z Andrzejem Dudą, który otrzymał 34,76% głosów ważnych[62]. Przed druga turą poparcia udzieliły mu Polskie Stronnictwo Ludowe[63] i Liga Polskich Rodzin[64].
W przeprowadzonej 24 maja 2015 drugiej turze wyborów Bronisław Komorowski przegrał z Andrzejem Dudą z PiS, uzyskując 48,45% głosów ważnych (8 112 311 głosów)[65].
Działalność po prezydenturze
14 sierpnia 2015 została zarejestrowana pozarządowa organizacja Fundacja „Instytut Bronisława Komorowskiego”[66].
Wyniki wyborcze
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1991 | Unia Demokratyczna | Sejm I kadencji | nr 36[67] | 5602 (1,23%) [68]
| |
| 1993 | Unia Demokratyczna | Sejm II kadencji | nr 32 | 8607 (4,68%)[69]
| |
| 1997 | Akcja Wyborcza Solidarność | Sejm III kadencji | nr 1 | 20 251 (2,55%)[70]
| |
| 2001 | KWW Platforma Obywatelska | Sejm IV kadencji | nr 19 | 14 493 (1,97%)[71]
| |
| 2005 | Platforma Obywatelska RP | Sejm V kadencji | nr 20 | 42 100 (13,27%)[72]
| |
| 2007 | Platforma Obywatelska RP | Sejm VI kadencji | nr 20 | 139 320 (30,25%)[11]
| |
| 2010 | KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego |
Prezydent RP | – | 6 981 319 (41,54%) [44]
| |
| 8 933 887 (53,01%)[47]
| |||||
| 2015 | KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego |
Prezydent RP | – | 5 031 060 (33,77%)[73]
| |
| 8 112 311 (48,45%)[74]
| |||||
Odznaczenia i wyróżnienia
- Otrzymane z urzędu
Z tytułu objęcia urzędu prezydenta RP Bronisław Komorowski został kawalerem Orderu Orła Białego, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły, a także kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I Klasy, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły[75].
- Ordery i odznaczenia państw obcych
- Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy – 2008, Ukraina[76]
- Honorary Companion with Breast Star Narodowego Orderu Zasługi – 2009, Malta[77]
- Order Królewski Serafinów – 2011, Szwecja[78]
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa – 2012, Norwegia
- Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka – 2012, Portugalia[79]
- Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 2012, Włochy[80]
- Wielki Oficer Orderu Świętego Karola – 2012, Monako[81]
- Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej – 2012, Francja
- Komandor Krzyża Wielkiego z Łańcuchem Orderu Trzech Gwiazd – 2012, Łotwa[82]
- Wielki Order Króla Tomisława z Wstęgą i Wielką Gwiazdą Poranną – 2013, Chorwacja[83]
- Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela – 2013, Grecja[84]
- Order 8 Września – 2013, Macedonia[85][86][87]
- Łańcuch Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej – 2014, Estonia[88]
- Order Domowy Nassauski Lwa Złotego – 2014, Luksemburg
- Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy – 2014, Słowacja[89]
- Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego – 2014, Holandia[90]
- Order Republiki – 2014, Mołdawia[91]
- Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy – 2014, Ukraina[92]
- Pozostałe wyróżnienia i odznaczenia
- Komandoria Missio Reconciliationis – 1999
- Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej – 2000, ex officio
- Krzyż „Pro Mari Nostro” przyznany przez Ligę Morską i Rzeczną – lata 2003–2004[93][94]
- tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Michała Römera – 2008[95]
- tytuł senatora honoris causa Uniwersytetu w Segedynie – 2012[96]
- tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy – 2013[97]
- tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie – 2015[98]
- tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki we Lwowie – 2015[99][100]
- Medal Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej przyznany przez radę Polskiej Fundacji Katyńskiej – 2008[101]
- Złoty Medal Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego – 2011[102]
- Człowiek Roku 2012 tygodnika „Wprost”[103]
- Nagroda Specjalna Zarządu Konfederacji Lewiatan przyznawana osobom wybitnie zasłużonym na polu kultury, polityki, nauki, życia publicznego i gospodarki - 2013[104]
- Człowiek Roku 2014 „Gazety Wyborczej”[105]
- Nagroda Peryklesa – 2015[106]
- tytuł honorowego obywatela Józefowa (2012)[107], Piły (2013)[108], Wisły (2014)[109], Kalisza (2014)[110]
Życie prywatne i działalność społeczna
Bronisław Komorowski od 1977 jest żonaty z Anną (z domu Dembowską), mają pięcioro dzieci[111]: Zofię (ur. 1979), Tadeusza (ur. 1981), Marię (ur. 1983), Piotra (ur. 1986) i Elżbietę (ur. 1989). Zajmował się hobbystycznie myślistwem[112].
Był prezesem Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego. W 1990 został prezesem Ligi Morskiej (przemianowanej na Ligę Morską i Rzeczną) i funkcję tę pełnił przez 17 lat (do 2007)[113]. W 2005 wydawnictwo Rytm wydało książkę Prawą Stroną – życie, polityka, anegdota, wywiad-rzekę, który z Bronisławem Komorowskim przeprowadziła Maria Wągrowska.
W 2002 zajął drugie miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego Radia „Srebrne Usta” za wypowiedź na temat zakupu dla polskiego lotnictwa wojskowego samolotów F-16: Jest takie powiedzenie, że polski lotnik to jest taki, że jak trzeba będzie, to nawet poleci na drzwiach od stodoły. Więc proszę Państwa, chciałem z wielką satysfakcją stwierdzić, że to już nie grozi. Piloci polscy będą latali na F-16[114].
- ↑ Sylwetka na stronie sejm-wielki.pl [dostęp 27 marca 2010].
- ↑ Anna Herbich: Dziewczyny z Powstania. Kraków: Znak Horyzont, 2014, s. 72.
- ↑ Biografia. prezydent.pl. [dostęp 4 września 2010].
- ↑ Absolwent Norwida prezydentem RP. norwid.waw.pl, 5 lipca 2010. [dostęp 12 maja 2016].
- ↑ a b Bronisław Komorowski. polityka.pl, 27 kwietnia 2010. [dostęp 10 maja 2010].
- ↑ Bronisław Komorowski w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 10 maja 2010].
- ↑ Wiktor Świetlik: Bronisław Komorowski. Pierwsza niezależna biografia. Warszawa: The Facto, 2010, s. 54.
- ↑ 90-lecie Studenckiego Koła Naukowego Historyków UW. histmag.org, 21 grudnia 2008. [dostęp 27 marca 2010].
- ↑ a b Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 10 maja 2010].
- ↑ Joanna Kalka: Zapomniana lekcja Jacka Kuronia. rp.pl, 4 sierpnia 2015. [dostęp 14 czerwca 2016].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Ruszył Sejm. PiS żąda głów marszałków. dziennik.pl, 2 września 2008. [dostęp 12 lipca 2010].
- ↑ Oświadczenie Marszałka Sejmu. abw.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 6 września 2012].
- ↑ Informacja o delegacjach zagranicznych. msz.gov.pl, 18 kwietnia 2010. [dostęp 22 kwietnia 2010].
- ↑ Komorowski honorowym gospodarzem pogrzebu. wp.pl, 14 kwietnia 2010. [dostęp 20 kwietnia 2010].
- ↑ Dz.U. z 2010 r. nr 58, poz. 368
- ↑ a b Działania Marszałka wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w okresie 10.04–8.07.2010 r.. prezydent.pl, 8 lipca 2010. [dostęp 10 sierpnia 2010].
- ↑ Dz.U. z 2010 r. nr 65, poz. 405
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 588
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 590
- ↑ Komorowski już w Moskwie. newsweek.pl, 8 maja 2010. [dostęp 8 maja 2010].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 21, poz. 199
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 53, poz. 727
- ↑ Pierwsze decyzje Komorowskiego: gen. Koziej będzie szefem BBN-u. gazeta.pl, 12 kwietnia 2010. [dostęp 12 kwietnia 2010].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 43, poz. 613
- ↑ Komorowski wybrał nowych dowódców. Stachowiak odchodzi. wprost.pl, 19 maja 2010. [dostęp 7 sierpnia 2010].
- ↑ Powołanie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. prezydent.pl, 19 maja 2010. [dostęp 7 sierpnia 2011].
- ↑ Powołanie nastąpiło z dniem 23 maja 2010.
- ↑ Bronisław Komorowski powołał skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego. gazeta.pl, 20 maja 2010. [dostęp 23 maja 2010].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 622
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 623
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 617
- ↑ Wygaśnięcie mandatów nastąpiło z dniem 24 czerwca 2010.
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 624
- ↑ Komorowski powołał (swoich) ludzi do KRRiT. tvn24.pl, 9 lipca 2010. [dostęp 19 lipca 2010].
- ↑ Wybory 2010. Bronisław Komorowski kandydatem PO na prezydenta. gazeta.pl, 27 marca 2010. [dostęp 27 marca 2010].
- ↑ Wybory 2010: Kolejni kandydaci z komitetami wyborczymi. gazeta.pl, 25 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
- ↑ Wybory 2010. PD: Czujemy, że wraca IV RP. Popieramy Komorowskiego. gazeta.pl, 25 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
- ↑ Apel Wyborczy ws. poparcia Bronisława Komorowskiego na Prezydenta RP. dpl.org.pl, 14 maja 2010. [dostęp 10 maja 2010].
- ↑ PO: Prawybory na finiszu, czwartek ostatnim dniem głosowania pocztą. gazeta.pl, 18 marca 2010. [dostęp 7 maja 2010].
- ↑ 150 znanych osób popiera Komorowskiego. wp.pl, 14 maja 2010. [dostęp 4 września 2010].
- ↑ Będę głosował na Bronisława Komorowskiego. wyborcza.pl, 14 maja 2010. [dostęp 14 maja 2010].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Olechowski poprze w II turze Komorowskiego. money.pl, 24 czerwca 2010. [dostęp 24 czerwca 2010].
- ↑ PO zdobyła pierwsze głosy lewicy. UP poparła Komorowskiego. wyborcza.pl, 24 czerwca 2010. [dostęp 24 maja 2011].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Dz.U. z 2010 r. nr 122, poz. 828
- ↑ Dz.U. z 2010 r. nr 139, poz. 936
- ↑ Prezydent przejął zwierzchnictwo nad armią. prezydent.pl, 15 sierpnia 2010. [dostęp 7 sierpnia 2011].
- ↑ 13 sierpnia 2010 Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego przedstawiło prezydentowi po dwóch kandydatów na prezesa TK (Ewę Łętowską i Andrzeja Rzeplińskiego) i wiceprezesa TK Stanisława Biernata i Mirosława Granata. Kadencje dotychczasowych prezesów upłynęły 2 grudnia 2010.
- ↑ Po raz pierwszy kobieta na czele Sądu Najwyższego. lex.pl, 30 kwietnia 2014. [dostęp 25 czerwca 2015].
- ↑ Prezydent powołał rząd Ewy Kopacz. prezydent.pl, 22 września 2014. [dostęp 22 września 2014].
- ↑ Prezydent RP będzie ubiegał się o reelekcję. prezydent.pl, 5 lutego 2015. [dostęp 5 lutego 2015].
- ↑ Rada krajowa PO poparła kandydaturę Komorowskiego. tvn24.pl, 6 lutego 2015. [dostęp 6 lutego 2015].
- ↑ Partia Demokratyczna poparła kandydaturę Bronisława Komorowskiego na Prezydenta RP. demokraci.pl, 9 lutego 2015. [dostęp 8 maja 2015].
- ↑ Poparcie dla Pana Bronisława Komorowskiego. zielonirp.org.pl, 16 lutego 2015. [dostęp 8 maja 2015].
- ↑ Stronnictwo Demokratyczne poparło prezydenta Bronisława Komorowskiego. sd.pl, 28 marca 2015. [dostęp 18 lutego 2016].
- ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 16 marca 2015. [dostęp 22 marca 2015].
- ↑ Wybory Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 2015: Informacje o Komitecie Wyborczym. pkw.gov.pl. [dostęp 20 kwietnia 2015].
- ↑ Bronisław Komorowski oficjalnie rozpoczął kampanię prezydencką. „Wybierz zgodę i bezpieczeństwo”. onet.pl, 7 marca 2015. [dostęp 11 maja 2015].
- ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 11 maja 2015 r. o wynikach głosowania i wyniku wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzonych na dzień 10 maja 2015 r.. pkw.gov.pl. [dostęp 12 maja 2015].
- ↑ PSL poparło Bronisława Komorowskiego w drugiej turze wyborów prezydenckich. tvp.info, 12 maja 2015. [dostęp 22 maja 2015].
- ↑ Stanowisko LPR przed II turą wyborów prezydenckich. lpr.pl, 22 maja 2015. [dostęp 22 maja 2015].
- ↑ Ponowne głosowanie. pkw.gov.pl, 25 maja 2015. [dostęp 25 maja 2015].
- ↑ Fundacja „Instytut Bronisława Komorowskiego”. mojepanstwo.pl. [dostęp 22 grudnia 2015].
- ↑ Mandat uzyskany listy ogólnopolskiej.
- ↑ M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 17 marca 2016].
- ↑ Zgodnie z art. 23 ust. 2 i art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz.U. z 1992 r. nr 90, poz. 450).
- ↑ Указ Президента України № 1057/2008. president.gov.ua. [dostęp 13 kwietnia 2011]. (ukr.).
- ↑ Gazzetta tal-Gvern ta’ Malta / The Malta Government Gazette Nru./No. 18,545. doi-archived.gov.mt, 9 lutego 2010. s. 1311. [dostęp 19 listopada 2013]. (malt. • ang.).
- ↑ Dekorera fler med eleganta riddarordnar. aftonbladet.se, 16 czerwca 2012. [dostęp 28 sierpnia 2012]. (szw.).
- ↑ Cidadãos Estrangeiros Agraciados com Ordens Portuguesas. ordens.presidencia.pt. [dostęp 22 sierpnia 2012]. (port.).
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 10 czerwca 2012. [dostęp 21 września 2012]. (wł.).
- ↑ Ordonnance Souveraine n° 3.989 du 17 octobre 2012 portant élévation dans l’Ordre de Saint-Charles. „Journal de Monaco” (legimonaco.mc). [dostęp 16 listopada 2012]. (fr.).
- ↑ Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 15. [dostęp 27 września 2016]. (łot.).
- ↑ Njegova Ekscelencija BRONISŁAW KOMOROWSKI. narodne-novine.nn.hr. [dostęp 10 grudnia 2013]. (chorw.).
- ↑ Prezydent Grecji z oficjalną wizytą w Polsce. prezydent.pl, 8 lipca 2013. [dostęp 1 lipca 2014].
- ↑ Prezydent z wizytą w Macedonii. Otrzymał „Order 8 września”. historia.org.pl, 10 września 2013. [dostęp 11 listopada 2013].
- ↑ „September 8” order for Polish President Komorowski. kurir.mk, 10 września 2013. [dostęp 11 listopada 2013]. (ang.).
- ↑ Орден „8 Септември“ за полскиот претседател Бронислав Коморовски. mkd.mk, 10 września 2013. [dostęp 10 maja 2015]. (mac.).
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 28 listopada 2014]. (est.).
- ↑ Rad Bieleho dvojkríža, I. trieda. gasparovic.prezident.sk. [dostęp 26 czerwca 2014]. (słow.).
- ↑ Niderlandzka Para Królewska w Polsce. prezydent.pl, 24 czerwca 2014. [dostęp 26 czerwca 2014].
- ↑ Polska wspiera Mołdawię i Ukrainę na proeuropejskiej drodze. prezydent.pl, 20 listopada 2014. [dostęp 21 listopada 2014].
- ↑ Указ Президента України № 935/2014. president.gov.ua. [dostęp 2 lipca 2015]. (ukr.).
- ↑ Krzyż „Pro Mari Nostro”. lmir.pl. [dostęp 11 grudnia 2011].
- ↑ Kawalerowie Krzyża PRO MARI NOSTRO. plm.ocalicodzapomnienia.eu. [dostęp 1 lutego 2013].
- ↑ Komorowski doktorem honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego. gazeta.pl, 14 stycznia 2008. [dostęp 6 sierpnia 2010].
- ↑ Prezydent Komorowski na uniwersytecie w Segedynie. prezydent.pl, 23 marca 2012. [dostęp 26 marca 2012].
- ↑ Uniwersytet uhonorował prezydenta Komorowskiego. gazeta.pl, 25 kwietnia 2013. [dostęp 26 kwietnia 2013].
- ↑ VDU garbės daktaro regalijos – Bronisław Komorowski. vdu.lt, 2015-06-22. [dostęp 25 czerwca 2015]. (lit.).
- ↑ „Nie ma jak przyjaźń polsko-ukraińska i niech tak zostanie”. prezydent.pl, 2 lipca 2015. [dostęp 3 lipca 2015].
- ↑ Президент Республіки Польща Броніслав Коморовський – Doctor Honoris Causa Львівського національного університету імені Івана Франка. lnu.edu.ua, 2 lipca 2015. [dostęp 3 lipca 2015]. (ukr.).
- ↑ Pierwsze nadanie Medalu Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej 8 kwietnia 2008 r. Warszawa: Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej, Polska Fundacja Katyńska, 2009, s. 253–255, 259, seria: „Zeszyty Katyńskie”. ISBN 83-917780-6-1.
- ↑ Prezydent otrzymał Medal Złoty UKSW. prezydent.pl, 10 października 2011. [dostęp 10 października 2011].
- ↑ Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Wprost”. wprost.pl, 25 lutego 2013. [dostęp 25 lutego 2013].
- ↑ Telewizja Polska SA - OMI, Nagroda Lewiatana dla prezydenta Komorowskiego - TVP Parlament. Telewizja Polska SA [online], www.tvpparlament.pl [dostęp 2017-07-25].
- ↑ Paweł Wroński: Prezydent Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Gazety Wyborczej”. Michnik: „Rzeczpospolita zapamięta tę prezydenturę”. wyborcza.pl, 18 czerwca 2015. [dostęp 30 stycznia 2016].
- ↑ Bronisław Komorowski uhonorowany nagrodą dla współtwórców wolności i demokracji. onet.pl, 12 września 2015. [dostęp 12 września 2015].
- ↑ Prezydent Komorowski został honorowym obywatelem Józefowa. pap.pl, 27 listopada 2012. [dostęp 29 listopada 2012].
- ↑ Prezydent Bronisław Komorowski Honorowym Obywatelem Piły. naszemiasto.pl, 27 lutego 2013. [dostęp 10 sierpnia 2014].
- ↑ Prezydent Bronisław Komorowski honorowym obywatelem Wisły. dziennikzachodni.pl, 13 czerwca 2014. [dostęp 10 sierpnia 2014].
- ↑ Bronisław Komorowski honorowym obywatelem Kalisza. samorzad.lex.pl, 4 sierpnia 2014. [dostęp 10 sierpnia 2014].
- ↑ Biografia. prezydent.pl. [dostęp 4 września 2010].
- ↑ Politycy na łowach. newsweek.pl, 10 marca 2010. [dostęp 30 marca 2010].
- ↑ Wacław L. Kowalski: Związki Wicepremiera inż. Eugeniusza Kwiatkowskiego z Ligą Morską. Liga Morska i Rzeczna. [dostęp 3 grudnia 2014].
- ↑ Srebrne usta. trojka.info. [dostęp 22 września 2014].
Bibliografia
- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 5 sierpnia 2015].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 5 sierpnia 2015].
- od 1918 (po odzyskaniu niepodległości)
| II Rzeczpospolita (1918–1939) |
|
|---|---|
| Polska Ludowa (1945–1989) |
|
| III Rzeczpospolita (od 1989) |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
|
Szablon:Człowiek Roku „Gazety Wyborczej”
- Bronisław Komorowski
- Prezydenci Polski
- Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Harcerze
- Członkowie i współpracownicy KOR
- Wydawcy podziemni w PRL (1976–1989)
- Członkowie Kapituły Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Członkowie Kapituły Orderu Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989)
- Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
- Działacze ROPCiO
- Honorowi obywatele Józefowa
- Honorowi obywatele Kalisza
- Honorowi obywatele Piły
- Honorowi obywatele Wisły
- Internowani w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1981–1982
- Kandydaci na urząd Prezydenta RP
- Laureaci nagrody Peryklesa
- Laureaci nagrody Wiktory
- Ludzie Roku Gazety Wyborczej
- Ludzie Roku tygodnika Wprost
- Marszałkowie Sejmu III Rzeczypospolitej
- Ministrowie obrony III Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Missio Reconciliationis
- Nagrodzeni Medalem Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej
- Polacy odznaczeni Wielkim Orderem Króla Tomisława
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Niderlandzkiego
- Polacy odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Malta)
- Odznaczeni Orderem Republiki (Mołdawia)
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Karola (Monako)
- Polacy odznaczeni Wielkim Łańcuchem Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
- Polacy odznaczeni Orderem Podwójnego Białego Krzyża
- Polacy odznaczeni Orderem Serafinów
- Polacy odznaczeni Orderem Księcia Jarosława Mądrego
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Polacy odznaczeni mołdawskimi orderami i odznaczeniami
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Olafa
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polacy – odznaczeni Krzyżem Wielkim Legii Honorowej
- Politycy Akcji Wyborczej Solidarność
- Politycy Platformy Obywatelskiej
- Politycy Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego
- Politycy Unii Demokratycznej
- Politycy Unii Wolności
- Polscy doktorzy honoris causa uczelni na Litwie
- Polscy doktorzy honoris causa uczelni na Węgrzech
- Polscy myśliwi
- Posłowie z okręgu Warszawa
- Posłowie z okręgu Warszawa II
- Wicemarszałkowie Sejmu III Rzeczypospolitej
- Wiceministrowie i urzędnicy III Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1952
- Ludzie urodzeni w Obornikach Śląskich