Ziemie Odzyskane

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Kalamarnica (dyskusja | edycje) o 01:19, 28 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Ziemie Odzyskane
Porównanie granic II Rzeczypospolitej i Polski powojennej. Ziemie przyłączone do Polski w 1945 na różowo
Plik:10 złotych 1970 Byliśmy-Jesteśmy-Będziemy.jpg
Awers i rewers monety z okresu Polski Ludowej upamiętniającej powrót Ziem Odzyskanych do Polski.

Ziemie Odzyskane (początkowo także: Ziemie Zachodnie i Północne, Postulowane lub Powracające[1], również Kresy Zachodnie) – określenie używane w okresie Polski Ludowej na określenie ziem zachodnich i północnych współczesnej Polski, które zgodnie z postanowieniami konferencji poczdamskiej zostały przyznane Polsce[2].

Określenie użyte po raz pierwszy w II Rzeczypospolitej w odniesieniu do Śląska Cieszyńskiego[3], znalazło zastosowanie także po II wojnie światowej i spopularyzowane w państwie powołanym w 1945 r.

W czasie trwania II wojny światowej wielka trójka omówiła kilka razy sprawę granic przyszłej Polski. W wyniku uzgodnień uznano m.in. zbrojną aneksję terytorium Polski dokonaną przez ZSRR w 1939 roku, zmiany te zostały zaakceptowane następnie podczas konferencji teherańskiej oraz jałtańskiej. W wyniku tego Polska pod naciskiem mocarstw musiała odstąpić Związkowi Radzieckiemu 48% swojego terytorium na wschodzie. Podjęte zmiany granic Polski przez Wielką Brytanię, USA i ZSRR w roku 1943 i 1945, bez pytania o zdanie rządu polskiego, były wyraźnym pogwałceniem zasad Karty Atlantyckiej.

Status i przynależność tych ziem unormowano umowami dwustronnymi, układem zgorzeleckim z NRD zawartym w roku 1950, Układem PRL-RFN z roku 1970 i ostatecznie 14 listopada 1990 z RFN, gdy Rzeczpospolita Polska i Republika Federalna Niemiec podpisały polsko-niemiecki traktat graniczny uznający granicę na Odrze i Nysie Łużyckiej.

Pochodzenie terminu

Termin użyty został po raz pierwszy po zbrojnej aneksji Zaolzia, dokonanej przez wojska polskie w październiku 1938 roku. Oficjalnie wystąpił w Dekrecie Prezydenta Rzeczypospolitej z 11 października 1938 „o zjednoczeniu Odzyskanych Ziem Śląska Cieszyńskiego z Rzecząpospolitą Polską”[3].

Powojenne określenie Ziemie Odzyskane, podobnie jak hasło o powrocie ziem północnych i zachodnich do macierzy, nawiązywało do polskiej przeszłości tych obszarów, wywodząc z niej legitymację państwa polskiego do posiadania tych terenów. Choć sama nazwa została spopularyzowana dopiero przez propagandę PRL[4], propozycje odzyskania tych ziem postulowano wcześniej.

Polska wiąże początki swojej państwowości z dużą częścią owych terenów.

Związek ziem obejmowanych terminem z państwem polskim

Terytoria te były częścią państwa polskiego lub były z nim w różnym stopniu związane od X wieku. Począwszy od XII wieku rozpoczął się proces stopniowego odrywania lub uniezależniania tych ziem, zakończony ostatecznie unicestwieniem Polski w wyniku III rozbioru w roku 1795.

Pojęcie Ziem Odzyskanych, powstałe po roku 1945, odnosiło się do ziem zachodnich i północnych, przyznanych Polsce decyzją zwycięskich mocarstw: ZSRR, USA i Wielkiej Brytanii, które to terytoria w czasach historycznych związane były z państwem polskim lub mu podlegały, ale nie weszły w skład II Rzeczypospolitej.

Historia

Polska za panowania Mieszka I – granice polskie na zachodzie obejmowały wówczas m.in. Wrocław i Szczecin

Pierwsze wzmianki na temat dzisiejszych obszarów Polski, w tym Ziem Odzyskanych, pierwszy raz pojawiły się w dziele Tacyta noszącym tytuł „Germania”, napisanym w końcu I wiek p.n.e. Rzymski historyk opisał wiele plemion zamieszkujących Europę Wschodnią, czyli Bałtów, Germanów, Finów, Wenetów oraz Celtów. Na terenie dzisiejszej Polski Tacyt lokował plemię Lugiów.

Kiedy rozpoczęła się wędrówka ludów, przybyłe wcześniej ze Skandynawii i północnych Niemiec plemiona germańskie pod naporem Hunów przemieściły się na południowy zachód. Obszar podbojów nomadycznego imperium Attyli obejmował zapewne także część obszaru współczesnej Polski. W V w. terytorium dzisiejszej Polski uległo znacznemu wyludnieniu, jak to wynika ze źródeł archeologicznych, co jest obecnie interpretowane jako dowód wywędrowania z tego terenu plemion germańskich (Gotów, Wandalów i Burgundów). W połowie VI wieku plemiona słowiańskie przesunęły się ze swoich wcześniejszych siedzib poza linię górnej Wisły w kierunku na zachód i północ. W ten sposób cały obszar Ziem Odzyskanych został zasiedlony przez Słowian, z wyjątkiem Warmii i Mazur, gdzie zamieszkiwali Bałtowie.

Rozwój plemion słowiańskich doprowadził do powstania pierwszych nowożytnych struktur państwowych. W roku 820 Mojmir I stał się założycielem Państwa Wielkomorawskiego, które objęło w posiadanie Śląsk. Rozwój państwa Polan doprowadził do przejęcia znacznej części współczesnego obszaru Ziem Odzyskanych przez pierwszego historycznego władcę tego plemienia, Mieszka I, którego rządy rozpoczęły się w roku 960. Poza kontrolą Piastów pozostały tylko obszary zajmowane przez Bałtów.

Polska za panowania Bolesława Chrobrego (cień – dzisiejsze granice) – granice polskie na zachodzie obejmowały wówczas m.in. Lubusz i Budziszyn, a okresowo także Miśnię i Kłodzko

Pomorze Zachodnie

Pomorze Zachodnie było obszarem, który próbował podporządkować sobie już Mieszko I, odnosząc przy tym sukcesy (np. ujście Odry zajęte zostało po pobiciu plemion pomorskich w bitwie w 967). Tajemnicą pozostaje, jak długo i z jakim skutkiem trwały walki Mieszka o ten region. Późniejsze starcia Bolesława Krzywoustego w tym regionie pozwalają przypuszczać, że podbój nie był łatwy, a być może nawet nie został zakończony pełnym sukcesem. Łatwość, z jaką Pomorze odpadło od Polski za panowania Bolesława Chrobrego (ok. 1005), sugeruje, że region ten nie został włączony do państwa, lecz jedynie zhołdowany. Świadczy o tym pośrednio także fragment wstępu do pierwszej księgi kroniki Galla Anonima poświęcony Pomorzanom: Częstokroć wprawdzie naczelnicy ich pobici przez księcia polskiego szukali ocalenia w chrzcie, lecz znów zebrawszy siły wyrzekali się wiary chrześcijańskiej i na nowo wszczynali wojnę przeciw chrześcijanom. W 1000 roku powstała diecezja kołobrzeska, będąca jedną z pierwszych polskich diecezji katolickich. Pomorze ponownie podporządkował sobie Bolesław Krzywousty w 1121. Rozbicie dzielnicowe spowodowało osłabienie Polski, rozluźnienie więzów, a tym samym poddanie się Pomorza Zachodniego w 1181 zwierzchnictwu Świętego Cesarstwa Rzymskiego, w dalszej kolejności przejściowo Danii. W kolejnych wiekach, mimo prób zbliżenia niektórych księstw zachodniopomorskich z Polską (np. diecezja kamieńska, będąca od 1248 księstwem biskupim, podlegała okresowo polskiej hierarchii kościelnej do XIV wieku), nie udało się przywrócić poprzedniego stanu. Jedynie wschodnia część ze Słupskiem powróciła w granice polskie na lata 1294-1307, po czym jeszcze w XIV wieku księstwo słupskie zostało lennem Polski za panowania króla Władysława II Jagiełły. Do 1637 cały region znajdował się we władaniu rodzimej dynastii Gryfitów, po czym dzielnica uległa rozbiorowi podczas wojny trzydziestoletniej między Brandenburgię i Szwecję, część ze Szczecinem przypadła Szwecji. W XVIII w. Szczecin przeszedł w ręce Brandenburgii, która stała się jednym organizmem politycznym z Królestwem Pruskim.

Łużyce

Słup dystansowy króla Augusta II w Zgorzelcu

Łużyce zostały utracone przez Polskę w 1031 roku. W kolejnych wiekach bywały okresowo wiązane z Polską, np. Gubin znajdował się we władaniu Henryka Brodatego na początku XIII wieku, Zgorzelec i Lubań w pierwszej połowie XIV wieku były częścią piastowskiego dolnośląskiego księstwa jaworskiego, a w latach 1697-1763 za panowania królów Augusta II i Augusta III cały obszar był w unii polsko-saskiej. Przez region biegły wówczas ważne szlaki łączące Warszawę i Drezno, którymi regularnie podróżowali królowie, dworzanie i urzędnicy polscy. Struktury Kościoła katolickiego na Górnych Łużycach podlegały polskiej metropolii gnieźnieńskiej jako część diecezji miśnieńskiej do 1399 roku. W XIV wieku cały region został częścią Korony Czeskiej, w XV wieku na krótko znalazł się we władaniu Węgier, a w 1635 przypadł Saksonii. Większość współczesnej polskiej części Łużyc włączono do Królestwa Prus w 1815 roku, w granicach Saksonii pozostała jedynie Bogatynia z okolicami. To jedyny fragment Ziem Odzyskanych, który nie leżał w granicach Prus.

Ziemia lubuska

Polska za panowania Bolesława Krzywoustego – wpływy polskie na zachodzie sięgały wówczas Rugii i terenu dzisiejszego Berlina

Ziemia lubuska, region o strategicznym położeniu, w 1249 została odstąpiona przez księcia legnicko-głogowskiego Bolesława Rogatkę biskupstwu magdeburskiemu, a niebawem władzę tu objęli Brandenburczycy. W kolejnych latach między Pomorzem Zachodnim a Wielkopolską powstała tzw. Nowa Marchia, która swym zasięgiem objęła m.in. Gorzów Wielkopolski, Choszczno, Santok, Drezdenko. W latach 1373-1415 ziemia lubuska i Nowa Marchia stanowiły posiadłość Korony Czeskiej, a do 1424 diecezja lubuska podlegała polskiej hierarchii kościelnej.

Ziemia kłodzka

Na początku XI wieku regionem władał Bolesław I Chrobry. Przynależność ziemi kłodzkiej do Czech potwierdził ostatecznie pokój kłodzki w 1137 roku. W 1278 ziemię kłodzką otrzymał w dożywocie książę wrocławski Henryk IV Probus od króla niemieckiego Rudolfa I Habsburga za złożenie hołdu lennego; po jego śmierci wróciła pod władzę królów czeskich. Od 1327 do 1335 pod zarządem księcia wrocławskiego Henryka VI Dobrego, a od 1336 do 1341 (już jako lennika czeskiego) księcia ziębickiego Bolka II z dynastii Piastów, po czym ponownie we władaniu królów Czech. Od 1459 posiadała status hrabstwa. Pozostawała częścią Czech do 1742, kiedy wraz z większością Śląska została zajęta przez Prusy.

W Dusznikach-Zdroju w 1826 roku 16-letni Fryderyk Chopin zagrał swój pierwszy koncert poza zaborem rosyjskim.

Śląsk

 Osobny artykuł: Polacy na Dolnym Śląsku do 1945 roku.
Fragment XI wiecznych „Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum” Adama z Bremy wymieniający Polan żyjących wzdłuż Odry „trans Oddaram sunt Polanos”.
Zamek Piastów Śląskich w Brzegu, na którym zmarł ostatni książę z dynastii Piastów

W Polsce Piastów Wrocław był jednym z najważniejszych miast państwa. W Kronice polskiej Galla Anonima był wymieniany jako główna siedziba królestwa obok Krakowa i Sandomierza. Dolny Śląsk był jednym z przodujących regionów państwa. Tu Henryk I Brodaty dokonał pierwszej lokacji miejskiej w historii Polski, nadając prawa miejskie Złotoryi w 1211. Z Dolnego Śląska pochodzi Księga henrykowska, zawierająca najstarsze znane zapisane zdanie w języku polskim oraz tu, już po utracie regionu przez Polskę, wydrukowano pierwszy tekst w języku polskim (Statuta synodalia episcoporum Wratislaviensium). W latach 1327-1335 niemal wszyscy piastowscy książęta dolno- i górnośląscy złożyli hołd Koronie Czeskiej, a w 1335 na zjeździe w Wyszehradzie król Polski Kazimierz III Wielki uznał zwierzchność króla Czech, Jana Luksemburskiego, nad Śląskiem. Jedynie kilka księstw śląskich pozostało po 1335 w rękach niezależnych Piastów śląskich, a Kluczbork i Namysłów jeszcze na krótko (do 1356) wróciły pod panowanie Kazimierza Wielkiego. W latach ok. 1469-1490 Śląsk przejściowo znajdował się pod panowaniem węgierskim. Po tym okresie księstwo głogowskie obejmowali przed objęciem polskiego tronu Jan I Olbracht i Zygmunt I Stary z dynastii Jagiellonów. W 1526, po śmierci króla Ludwika II Jagiellończyka w bitwie pod Mohaczem, Śląsk wraz z Czechami trafił pod władzę austriackich Habsburgów. Było to konsekwencją ustaleń układu wiedeńskiego z 1515, przewidującego ich sukcesję po Jagiellonach w Czechach i na Węgrzech. W latach 1645-1666 księstwo opolsko-raciborskie na Górnym Śląsku było zastawione polskim Wazom. Najdłużej Piastowie panowali w księstwie legnicko-wołowsko-brzeskim na Dolnym Śląsku – do 1675 roku. W latach 1691-1737 księciem oławskim na Dolnym Śląsku był królewicz Jakub Ludwik Sobieski. W wojnie prowadzonej w latach 1740-1742, większą część Śląska zdobyli Prusacy, przez następne 200 lat Śląsk pozostawał pod ich rządami. Katolicka diecezja wrocławska, jedna z najstarszych w Polsce, podlegała pod polską metropolię gnieźnieńską od utworzenia w 1000 roku aż do 1821 roku. Mimo upływu wieków polska ludność licznie zamieszkiwała Dolny Śląsk co najmniej do XVIII wieku, a Górny Śląsk aż do 1945 roku. W wyniku plebiscytu i trzech powstań śląskich w 1922 tylko część Górnego Śląska odzyskała Rzeczpospolita. Część ta wraz ze Śląskiem Cieszyńskim utworzyła województwo śląskie.

Pomorze Gdańskie

Kaplica Królewska w Gdańsku

Pomorze Gdańskie, zajęte w początkach XIV w. przez niemiecki zakon krzyżacki, Polska odzyskała w wyniku wojny trzynastoletniej na podstawie pokoju toruńskiego w 1466. Jako główny port Gdańsk był największym i najbogatszym miastem Polski[5] w XVI i XVII wieku. Ziemię bytowsko-lęborską, początkowo lenno polskie w rękach książąt zachodniopomorskich, w 1637 włączono do Korony Królestwa Polskiego, a traktatem welawsko-bydgoskim (1657) odstąpiono Brandenburgii-Prusom. Rzeczpospolita zrzekła się lenna na rzecz króla Prus na mocy traktatu warszawskiego z 1773 roku. Polska straciła prawie całe Pomorze Gdańskie, włącznie z położonymi na zachodzie Człuchowem, Białym Borem i Czarnem, w I rozbiorze Polski (1772), Gdańsk został zajęty przez Królestwo Prus w II rozbiorze w 1793. Po pierwszej wojnie światowej traktat wersalski przyznał Polsce Pomorze, ale bez Lęborka, Bytowa, Człuchowa, Białego Boru i Czarnego, a Gdańsk stał się Wolnym Miastem.

Wielkopolska

Zamek Królewski we Wschowie

Starostwo drahimskie z Czaplinkiem zostało oddane w zastaw Marchii Brandenburskiej za 120 tys. talarów reńskich przez króla Jana Kazimierza w roku 1657, a utracone ostatecznie w 1668 roku wobec niespłacenia należnych sum elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi I. W roku 1726 Sejm grodzieński uchwalił, by starostwo wykupiły województwa poznańskie i kaliskie, jednak zebrane sumy zostały roztrwonione przez ministrów króla Augusta II. Pozostała część północnej Wielkopolski, z miastami Piła, Wałcz, Człopę, Złotów i Trzcianka została stracona w wyniku I rozbioru Polski (1772), a w II rozbiorze (1793) utracono pozostałą cześć Wielkopolski, w tym położone na jej zachodnim krańcu Międzyrzecz, Babimost, Wschowę, Skwierzynę, Kargową i Trzciel. Miasta te nie powróciły do Polski po 1918, gdyż traktat wersalski nie odtworzył w pełni przedrozbiorowej granicy polsko-pruskiej. Wyjątek stanowi Trzciel, który został podzielony nową granicą polsko-niemiecką.

Warmia, Malborskie i Prusy Książęce

Prusy Książęce (do 1525 Prusy Zakonne) jako lenno Korony Królestwa Polskiego 1466-1657

Prusy Książęce stanowiły lenno Korony Królestwa Polskiego w latach 1466-1657, ich południowa część (która stanowi część Ziem Odzyskanych), w tym Mazury, była silnie związana z Polską etnicznie[potrzebny przypis], gdyż ludność polskojęzyczna licznie zamieszkiwała ten obszar aż do 1945. Położony na Mazurach Ełk był w połowie XVI wieku jednym z najbardziej prężnych polskich ośrodków drukarskich. Warmia i województwo malborskie Prus Królewskich z głównym miastem Elblągiem należały do Polski do 1772 roku, kiedy zostały zajęte w I rozbiorze Polski. Elbląg był drugim największym miastem portowym Rzeczypospolitej po Gdańsku i cieszył się przywilejami, które stawiały go obok takich miast jak Poznań, Toruń, Lublin, Lwów czy Kamieniec Podolski. W Elblągu zbudowano i zwodowano pierwszy okręt polskiej floty wojennej. Mimo obecności żywiołu polskiego region nie powrócił do odrodzonej Polski po 1918.

XIX wiek

Nie uwzględniając Bogatyni, wszystkie obszary, które później objęte zostały nazwą Ziem Odzyskanych, weszły w granice Prus najpóźniej do 1815 roku. Wszystkie obszary włącznie z Bogatynią w 1871 zostały częścią Cesarstwa Niemieckiego.

W 1894 zostało założone Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” we Wrocławiu

Od 1848 roku nastąpił rozwój na tych terenach polskich organizacji gospodarczych, politycznych i kulturalnych, co w znacznym stopniu przyczyniło się do zachowania polskości ludności ziem zachodnich i północnych.

Do końca XIX wieku wymienione ziemie dały Polsce wiele zasłużonych postaci. Stąd pochodzili lub tu działali m.in. Henryk Brodaty, Jadwiga Śląska, Jacek Odrowąż, Henryk II Pobożny, Przemysł I, Henryk IV Prawy, Jan z Głogowa, Mikołaj Kopernik, Hieronim Wietor, Jan Dantyszek, Bernard Pretwicz, Celestyn Myślenta, Jan Heweliusz, Daniel Schultz, Adam Kazimierz Czartoryski, Ignacy Krasicki, Stanisław Staszic, Krzysztof Celestyn Mrongowiusz, Antoni Blank, Wojciech Kętrzyński i Feliks Nowowiejski.

Okres międzywojenny (1918-1939)

Po klęsce Niemiec w 1918 roku część ziem wróciła do Rzeczypospolitej. Polacy pozostający w granicach Republiki Weimarskiej, złączyli się w ramach utworzonego w 1922 roku Związku Polaków w Niemczech i działali do 7 września 1939 roku. Ich działalność miała na celu umocnienie świadomości narodowej mniejszości polskiej, co odbywało się w atmosferze ucisku.

Zamek Piastowski w Opolu, rozebrany w latach 1928-31

Największe skupisko ludności polskiej znajdowało się na Górnym Śląsku w byłej rejencji opolskiej, obejmującej górnośląski obszar przemysłowy i rolniczy – Śląsk Opolski. Poza terenami, które w wyniku powstań śląskich przypadły Polsce i weszły w skład województwa śląskiego, najwięcej Polaków żyło w powiatach: oleskim, strzeleckim, opolskim (poza miastem Opole), kozielskim, kluczborskim, prudnickim. W powiatach: głubczyckim, nyskim, grodkowskim, niemodlińskim oraz w Opolu Polacy stanowili niewielki odsetek. Po drugiej wojnie światowej ponad 750 tys. mieszkańców Górnego Śląska przyznano obywatelstwo polskie.

Na Dolnym Śląsku zwarte skupisko Polaków znajdowało się w dwóch powiatach rejencji wrocławskiej: sycowskim i namysłowskim, w samym Wrocławiu mieszkało kilka tysięcy Polaków. Po drugiej wojnie światowej, do 1947 roku obywatelstwo polskie przyznano 17 tys. Dolnoślązaków.

Na ziemi lubuskiej i w zachodniej części historycznej Wielkopolski, które wchodziły w skład rejencji poznańskiej i frankfurckiej, więcej Polaków mieszkało w rejencji poznańskiej. Były to skupiska we wsiach Nowe Kramsko, Dąbrówka, Pszczew, w okolicach Babimostu; ponadto 20% mieszkańców powiatów skwierzyńskiego i międzyrzeckiego stanowili Polacy.

Dom „Gazety Olsztyńskiej”, w którym w międzywojniu drukowano polską Gazetę Olsztyńską

W rejencji pilskiej Polacy zamieszkiwali powiat złotowski, gdzie po drugiej wojnie światowej 8700 osobom przyznano obywatelstwo polskie. Na Pomorzu Zachodnim we wschodniej części rejencji koszalińskiej, mieszkała tam ludność kaszubska, były to powiaty: słupski, lęborski, bytowski. Po drugiej wojnie światowej polskie obywatelstwo przyznano 3800 Kaszubom.

Na Powiślu najwięcej Polaków mieszkało w powiecie sztumskim, kwidzyńskim, malborskim i elbląskim. Na Warmii i Mazurach Polacy dominowali liczebnie w południowej części.

W XIX wieku działacze narodowi w Polsce pragnęli odzyskania zniemczonych terenów Polski od Rzeszy. Wyrażano również pragnienie wyzwolenia spod władzy niemieckiej słowiańskich Serbołużyczan.

Granica na Odrze i Nysie Łużyckiej była proponowana jako jeden z wariantów przyszłej granicy polskiego państwa przez ministra spraw zagranicznych Rosji Sazonowa podczas I wojny światowej w jego planach, również czescy działacze narodowi pragnęli odzyskania Śląska dla Czech i Polski na długo przed II wojną światową. Po klęsce Niemiec w 1918 roku część ziem wróciła do Rzeczypospolitej. Ustalenie granicy II RP trwało kilka lat. Zainteresowanie tym terenem było jednak w Polsce duże, dla przykładu Dekret Naczelnika Państwa o ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego przewidywał przeprowadzenie wyborów na obszarze ograniczonym od zachodu linią obejmującą (w przybliżeniu) granice (2006) województw: pomorskiego, wielkopolskiego i opolskiego oraz fragmenty lubuskiego[potrzebny przypis].

II wojna światowa

Tablica upamiętniająca odzyskanie przez Polskę w 1945 r. Kłodzka

Po wybuchu II wojny światowej (1939) rząd RP na uchodźstwie przedstawił pozostałym członkom koalicji antyhitlerowskiej roszczenia terytorialne Polski wobec III Rzeszy, które miały zostać realizowane po pokonaniu Niemiec. Przedstawiciele rządu na emigracji postulowali przyłączenie do Polski rejonu Opola, chcieli dokonać korekty granicy na Pomorzu, tak aby uzyskać bardziej obronną pozycję. Zamierzali przyłączyć również Gdańsk oraz rejony Bytowa i Lęborka. Przedstawiciele rządu RP proponowali przyłączenie do Polski Prus Wschodnich wraz z Królewcem, ze względu na ich strategiczną pozycję, zagrażającą bezpieczeństwu Polski. Podobną propozycję wysunął po I wojnie światowej Halford John Mackinder, który postulował też dokonanie transferu niemieckiej i polskiej ludności między Polską a Niemcami, co pozwoliłoby uzyskać jednolity skład etniczny.

Istniała również propozycja dalej idących zmian granicznych, tak by inne dawne słowiańskie ziemie zostały odebrane państwu niemieckiemu, w tej kwestii postulowano przyłączenie do Czechosłowacji lub Polski także ziem zamieszkanych przez Serbołużyczan[6]. Mimo licznych apeli przedstawicieli tej mniejszości o utworzenie samodzielnego państwa, bądź przyłączenia się do Polski lub Czech pozostała ona w granicach Niemiec wytyczonych przez Rosję, USA i Wielką Brytanię[7].

Na skutek działań wojennych w latach 1944–1945 większa część ludności niemieckiej opuściła te tereny. Wynikało to głównie ze strachu przed Armią Czerwoną. Na początku 1945 r. tereny te opuściło 3,6 mln. Niemców[8]. Podczas tej ogromnej ucieczki życie straciło ponad 100 tys. Niemców, jednak jest to bardzo niepewny szacunek. (zob. też Wysiedlenia Niemców po II wojnie światowej)

W roku 1945 na przekazanych Polsce ziemiach zamieszkiwały 3 mln Niemców. Polacy liczyli 1 milion osób.

Sytuacja po wojnie

Podziały administracyjne Polski 22.08.1944-28.06.1946
 Osobne artykuły: Podział administracyjny Polski 1944–1946, Administracja terenowa Polski Ludowej w latach 1944-1950 i Grabież i przejmowanie mienia poniemieckiego na Ziemiach Odzyskanych.

19 stycznia 1945, 7 dni po przekroczeniu Wisły przez Armię Czerwoną, władze niemieckie wydały zarządzenie o ewakuacji terenów położonych na wschód od Odry, wywołując masową ucieczkę niemieckiej ludności tych ziem na zachód. Jednocześnie Armia Czerwona zajmowała stopniowo wschodnie tereny III Rzeszy. Jedno z ostatnich ognisk oporu niemieckiego stanowił położony na dolnym Śląsku Wrocław, przekształcony w Festung Breslau, okrążony od 15 lutego 1945, skapitulował on dopiero 6 maja 1945, 4 dni po Berlinie.

Uchwałą Rady Ministrów Rządu Tymczasowego Rzeczypospolitej Polskiej z 14 marca 1945 roku ziemie zachodnie i północne podzielono na 4 okręgi, władzę w których mieli sprawować specjalni pełnomocnicy, wyposażeni w szerokie kompetencje:

Pełnomocnicy od 11 kwietnia 1945 podlegali pełnomocnikowi generalnemu Edwardowi Ochabowi, ministrowi administracji publicznej[9].

Nowe dialekty mieszane języka polskiego powstałe na ziemiach odzyskanych

Po zakończeniu wojny, na konferencji poczdamskiej oddano tereny na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej polskiej jurysdykcji. W okresie od listopada 1945 do stycznia 1949 przejęło to zadanie Ministerstwo Ziem Odzyskanych, któremu szefował Władysław Gomułka. Jego zadaniem była szeroko pojęta administracja Ziemiami Odzyskanymi oraz scalenie ich z resztą kraju. Powołanie odrębnego resortu wyodrębnionego na podstawie kryterium nie rzeczowego, a terytorialnego było również zabiegiem politycznym, mającym na celu wyłączenie dużej części terytorium kraju spod władania Ministerstwa Administracji Publicznej, na którego czele stał Władysław Kiernik z PSL-u. Ministerstwo Ziem Odzyskanych koordynowało ponadto działalność innych ministerstw na tych terenach, z wyjątkiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz Żeglugi i Handlu Zagranicznego. W latach 1945-1950 przy prezesie Rady Ministrów działała Komisja Ustalania Nazw Miejscowości, która ustaliła nazewnictwo na tych terenach.

Początkowo na Ziemiach Odzyskanych wprowadzono podział na okręgi: Śląsk Opolski, Dolny Śląsk, Pomorze Zachodnie, Prusy Wschodnie (Mazury) oraz obwody, odpowiadające dawnym powiatom niemieckim. Stąd wojewodowie i starostowie na tym terenie nazywani byli w pierwszym okresie okręgowymi i obwodowymi pełnomocnikami rządu. W tym czasie nie powstały jeszcze rady narodowe ze względu na małą liczbę ludności polskiej. Stopniowo zaczęto tworzyć województwa: w 1945 utworzono gdańskie, a rok później olsztyńskie, szczecińskie i wrocławskie. Podział taki przetrwał do 1950, kiedy wydzielono województwa: koszalińskie, opolskie i zielonogórskie. Dokonano wówczas także szeregu drobniejszych zmian w podziale administracyjnym i zniesiono ostatecznie odrębność Ziem Odzyskanych w odniesieniu do reszty kraju.

Wysiedlenie ludności niemieckiej

 Osobny artykuł: Wysiedlenia Niemców po II wojnie światowej.
Powojenny polski plakat propagandowy

W skład przyłączonych do Polski ziem północnych i zachodnich wchodziły następujące, położone na wschód od Odry (z dodaniem położonych na zachód od Odry okolic Szczecina) i Nysy Łużyckiej prowincje Niemiec (wcześniej pruskie): południowa część Prus Wschodnich: ok. 23 354 km², wschodnia część Śląska ok. 34 529 km², wschodnia część Pomorza ok. 31 301 km², Nowa Marchia 11 329 km², wschodnia część Saksonii ok. 142 km². Razem: ok. 101 000 km².

Teren ten w 1939 zamieszkiwało 7,1 miliona Niemców i 1,3 miliona Polaków[10]. W ostatnich miesiącach II wojny światowej znaczna część populacji uciekła przed zbliżającą się armią sowiecką. Pozostali na miejscu oraz ci, którzy powrócili po przejściu frontu, zostali poddani weryfikacji narodowościowej przez administrację polską. Około 3,5 miliona osób uznanych za Niemców zostało w okresie od 1945 do końca 1950 roku wysiedlonych do Niemiec[8]. Podstawę międzynarodowo-prawną wysiedleń stanowiło Porozumienie Poczdamskie, zawarte pod koniec konferencji w Poczdamie, które przyzwalało na wysiedlenie Niemców z utraconych terenów w sposób „humanitarny”.

Sprawę własności mienia poniemieckiego na tych ziemiach uregulowała Umowa między Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej a rządem ZSRR „w sprawie wynagrodzenia szkód, wyrządzonych przez okupację niemiecką”, podpisana w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 roku przez Edwarda Osóbkę-Morawskiego i Wiaczesława Mołotowa. Artykuł 1. tej umowy stwierdzał: „Zgodnie z oświadczeniem na Konferencji Berlińskiej, Rząd Radziecki zrzeka się na rzecz Polski wszelkich pretensyj do mienia niemieckiego i innych aktywów, jak również akcji niemieckich przedsiębiorstw przemysłowych i transportowych na całym terytorium Polski, łącznie z tą częścią terytorium Niemiec, która przechodzi do Polski”. Wobec zapisów tej umowy cała własność państwowa, komunalna i prywatna została wywłaszczona przez państwo polskie. Dokument ten stanowił kluczowy dowód na rozprawie przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu wytoczonej przez Powiernictwo Pruskie Polsce o zwrot mienia poniemieckiego. Na rozprawie w dniu 7 października 2008 roku pozew został ostatecznie oddalony.

Polskie obwieszczenie z 1945 roku nakazujące Niemcom natychmiastowe opuszczenie miasta Bad Salzbrunn (Szczawno-Zdrój)

Uznanie nowych granic

Ziemie Odzyskane uznane zostały za polskie najpierw przez NRD, w układzie zgorzeleckim z 6 lipca 1950. RFN uznało zachodnią granicę PRL dopiero po układzie Brandt/Cyrankiewicz z 7 grudnia 1970. W czasie zimnej wojny CDU sprzeciwiała się zaniechaniu roszczeń do „Niemiec Wschodnich” i podkreślała, że prawdziwego uznania granicy dokonać mogą jedynie zjednoczone Niemcy.

Jeszcze w latach sześćdziesiątych XX w. na niektórych mapach wydawanych na zachodzie Europy tereny utracone przez Niemcy były oznaczane napisem zur Zeit unter polnischer Verwaltung (obecnie pod zarządem polskim), tereny Prus Wschodnich były dodatkowo oznaczane we właściwej części zur Zeit unter sowjetischer Verwaltung (obecnie pod zarządem sowieckim)[11][12][13].

Po zjednoczeniu Niemiec doszło do porozumienia między Niemcami i władzami III Rzeczypospolitej. Polsko-niemiecki traktat graniczny podpisali 14 listopada 1990 ministrowie spraw zagranicznych Polski i Niemiec, Krzysztof Skubiszewski oraz Hans-Dietrich Genscher. Do ostatecznego porozumienia mogło dojść dzięki odzyskaniu niepodległości Niemiec od aliantów po konferencji dwa plus cztery.

Największe miasta

Kościół św. Idziego - najstarszy kościół Wrocławia, pochodzący z czasów panowania polskiego
Brama Zielona w Gdańsku - rezydencja królów Polski
Wały Chrobrego w Szczecinie
miasto populacja
(2015)[14] 		populacja
(1939) 		województwo dawna przynależność do Polski
1. Wrocław 632 067 620 976 dolnośląskie Polska Piastów
2. Gdańsk 461 531 250 000 pomorskie Polska Piastów, Polska Jagiellonów, I Rzeczpospolita
3. Szczecin 408 172 382 984[a] zachodniopomorskie Polska Piastów[b]
4. Gliwice 185 450 114 048 śląskie Polska Piastów
5. Zabrze 178 357 126 079 śląskie Polska Piastów
6. Olsztyn 174 675 46 513 warmińsko-mazurskie Polska Jagiellonów, I Rzeczpospolita
7. Bytom 173 439 101 029 śląskie Polska Piastów, zastaw Wazów polskich
8. Gorzów Wielkopolski 124 344 46 559 lubuskie Polska Piastów
9. Elbląg 122 899 83 190 warmińsko-mazurskie Polska Jagiellonów, I Rzeczpospolita
10. Opole 120 146 50 540 opolskie Polska Piastów, zastaw Wazów polskich
11. Zielona Góra 118 405 25 804 lubuskie Polska Piastów
12. Wałbrzych 117 926 64 128 dolnośląskie Polska Piastów
13. Koszalin 109 170 31 937 zachodniopomorskie Polska Piastów[b]
14. Legnica 101 992 78 456 dolnośląskie Polska Piastów
15. Słupsk 93 936 48 060 pomorskie Polska Piastów, Polska Jagiellonów[b]
16. Jelenia Góra 81 985 32 764 dolnośląskie Polska Piastów
17. Piła 74 609 43 836 wielkopolskie Polska Piastów, Polska Jagiellonów,
I Rzeczpospolita, Księstwo Warszawskie
18. Lubin 74 053 9 920 dolnośląskie Polska Piastów
19. Stargard 69 328 37 762 zachodniopomorskie Polska Piastów[b]
20. Głogów 68 997 30 172 dolnośląskie Polska Piastów

Współcześnie

Pomnik Aleksandra Fredry we Wrocławiu, przeniesiony ze Lwowa

Obecnie na terenie „ziem odzyskanych” znajdują się następujące polskie województwa lub ich części: warmińsko-mazurskie, pomorskie (bez części środkowej), wielkopolskie (część północno-zachodnia), zachodniopomorskie, lubuskie, dolnośląskie, opolskie (bez części północno-wschodniej), śląskie (część zachodnia). Teren „ziem odzyskanych” zamieszkuje obecnie ok. 10 milionów osób; dużą ich część stanowią wysiedleni z polskich kresów wschodnich Polacy i ich potomkowie.

Podczas referendum w 2003 poparcie dla przystąpienia Polski do Unii Europejskiej było na tych obszarach wyższe niż w innych regionach kraju.

Stosunek do przeszłości

Do dziś na Ziemiach Zachodnich i Północnych można spotkać stare niemieckie napisy na ścianach budynków.

Na Ziemiach Zachodnich i Północnych popularne jest poznawanie niemieckiej historii tych obszarów, o czym najlepiej świadczy nadawanie ulicom czy placom imion związanych z nią postaci, jak również duża ilość publikacji na ten temat. Spotyka się to z krytyką środowisk odwołujących się do wartości narodowych (poseł PiS Krzysztof Zaremba ukuł sformułowanie „zafascynowanie miękką siłą kultury niemieckiej”)[15].

Kwestionowanie granic

Porozumienie spowodowało w latach 90. koniec roszczeń państwa niemieckiego. Mimo tego istnieją organizacje niemieckie kwestionujące przynależność Ziem Odzyskanych do Polski. Zwraca się też uwagę, że państwo niemieckie odcinając się od roszczeń organizacji niemieckich, de facto unika w ten sposób sytuacji, gdy w wyniku niezaspokojenia tych roszczeń ze strony państwa polskiego, wedle obowiązującego prawa niemieckiego samo będzie zmuszone zadośćuczynić tym żądaniom.

Niektóre niemieckie organizacje ziomkowskie wciąż wysuwają roszczenia terytorialne wobec Polski oraz innych krajów będących terytorialnie w granicach państwa niemieckiego z roku 1937 i kwestionują legalność powojennych granic z tymi państwami[16].

Niemiecka partia nacjonalistyczna NPD, która uzyskała reprezentację w wyborach lokalnych w Meklemburgii, Saksonii i radach miejskich Berlina (obecnie brak posłów do Bundestagu i parlamentów krajowych), kwestionuje obecną granicę z Polską[17] i żąda rewizji linii granicznej na Odrze i Nysie Łużyckiej. Partia ta żąda użycia Bundeswehry dla „dobra Ojczyzny”, by dokonać rewizji granic[18]. Na pierwszej konferencji prasowej w Berlinie, po zwycięstwie w wyborach lokalnych do Meklemburgii, przewodniczący partii NPD Udo Voigt zadeklarował, iż NPD domaga się Niemiec w „historycznych granicach” i zakwestionował obecne porozumienia graniczne[19]. W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” także polityk CDU zakwestionował Układ Poczdamski, jednocześnie oświadczając, iż w II wojnie światowej istnieli dwaj sprawcy „bezprawia”: Adolf Hitler i Polska[20].

Galeria


Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Tadeusz Kraszewski, W kręgu ludzi pióra, w: red. Tadeusz Świtała, Trud pierwszych dni. Poznań 1945. Wspomnienia Poznaniaków, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1970, s. 133, ISBN 83-232-0322-9.
  2. ↑ Hanna Konopka, Adrian Konopka Leksykon historii Polski po II wojnie światowej 1944-1997. Warszawa 2003, Oficyna Wydawnicza Graf-Punkt, s. 290.
  3. ↑ a b Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 października 1938 o zjednoczeniu Odzyskanych Ziem Śląska Cieszyńskiego z Rzecząpospolitą Polską (Dz.U. z 1938 r. nr 78, poz. 533).
  4. ↑ J. Grębowiec, Ziemie Odzyskane, [w:] Interakcje. Leksykon komunikowania polsko-niemieckiego [dostęp: 3.10.2016]
  5. ↑ [1]
  6. ↑ „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej – Polski Dziki Zachód”, 2005, PDF.
  7. ↑ „Michał Wallner: Serbołużyczanie w Niemczech”, 19 listopada 2006, psz.pl.
  8. ↑ a b Die Deutschen in Polen: Schicksal nach 1945. Bundeszentrale für politische Bildung. [dostęp 2014-09-01].
  9. ↑ Mariusz Lesław Krogulski, Okupacja w imię sojuszu, Warszawa 2000, s. 14.
  10. ↑ Wojciech Roszkowski, Historia Polski 1918-1997, s. 157.
  11. ↑ Europa Autokarte, wyd.: Freytag&Berndt, 1967.
  12. ↑ Ulfried Weisser: Diese Art von Vertriebenenpolitik hat sich erledigt. Frankfurter Allgemeine, 2009-07-13. [dostęp 2009-07-13]. Cytat: Im D-Zug hing die Landkarte, wo diese Gebiete als deutsch, nur „Zur Zeit unter polnischer Verwaltung” gekennzeichnet waren (niem.).
  13. ↑ Antiquariat Dipl.-Ing. Ralf Einhorn Ludwig-Ey- s. 22 D-02609 Niesky: Geowissenschaften: Ortsbücher. 2009-07-03. [dostęp 2009-07-13]. Cytat: Verzeichnis der amtlichen Gemeinde- und Ortsnamen der Freien Stadt Danzig (zur Zeit unter polnischer Verwaltung) nach dem Gebietsstand am 31. 8. 1939. 1962. 80 S (niem.).
  14. ↑ Lista miast w Polsce (spis miast, mapa miast, liczba ludności, powierzchnia, wyszukiwarka) [online], www.polskawliczbach.pl [dostęp 2017-11-28] (pol.).
  15. ↑ Most Mosta? Poseł Zaremba: To zafascynowanie „miękką” siłą kultury niemieckiej - gs24.pl [online], www.gs24.pl [dostęp 2017-11-28] (pol.).
  16. ↑ Alles „Deutsch”, 7 listopada 2006, www.nrhz.de (niem.).
  17. ↑ Die NPD nimt Kurs auf den Bundestag, 19 września 2006, welt.de (niem.).
  18. ↑ Nazis nutzen Antikriegstag, 28 sierpnia 2006, nd-online.de (niem.).
  19. ↑ Szef NPD: chcemy Niemiec w historycznych granicach, 22 września 2006, gazeta.pl.
  20. ↑ RP.pl – Rzeczpospolita.

Uwagi

  1. ↑ Od 15 października, kiedy to powołano Wielkie Miasto Szczecin; w granicach sprzed 15 X 1939 Szczecin liczył 287 419 mieszkańców.
  2. ↑ a b c d Zależność lenna.

Bibliografia

  • Skorowidz nazw miejscowości Ziem Odzyskanych – Index des noms des localités des Territoires Récupérés. Wydawnictwo Zachodnie, 1948, mapa (carte), 32 str.
  • Hieronim Rybicki, Powstanie i działalność władzy ludowej na zachodnich i północnych obszarach Polski: 1945–1949, Poznań 1976.
  • Mieczysław Jaworski, Na piastowskim szlaku: działalność Ministerstwa Ziem Odzyskanych w latach 1945-1948, Warszawa 1973.
  • Grzegorz Strauchold, Myśl zachodnia i jej realizacja w Polsce Ludowej w latach 1945-1957, Toruń 2003.
  • Bogdan Snoch, Powrót do piastowskich granic, Warszawa 1982.
  • Bogdan Snoch, Władze komunistyczne wobec ziem odzyskanych po II wojnie światowej: materiały z konferencji, Słupsk 1997.
  • Osadnictwo polskie na Pomorzu Zachodnim 1945-1950. Mity i rzeczywistość. Materiały z sesji naukowej, red. K. Kozłowski, Część I, Szczecin 2002.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ziemie_Odzyskane&oldid=53316719”