Zamek w Pniowie: Różnice pomiędzy wersjami

Zamek w Pniowie
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Pniów
Typ budynku	zamek
Ukończenie budowy	XVI w.
Zniszczono	1621 r. XVIII-XIX w.
Pierwszy właściciel	Paweł Kuropatwa
Kolejni właściciele	Aleksander Kuropatwa, Ignacy hr. Cetner, Cetnerowie, Telefusowie
	Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 09:37, 7 wrz 2016

Zamek w Pniowie – wzniósł w drugiej połowie XVI w. w północnej części Pniowa^[1] Paweł Kuropatwa, stolnik halicki, jako rezydencję dla swojej rodziny.

Historia

Zamek w Pniowie zbudował w połowie XVI w. stolnik halicki Paweł Kuropata i do czasu zbudowania twierdzy w Stanisławowie, była to największą warownia na Pokuciu^[2]. W 1621 roku zamek został uszkodzony przez okolicznych zbójników Hrynia Kardasza, którzy zdobyli go wykonując podkop^[3]. Newralgiczne miejsce na jego wykonanie pokazał członek zamkowej służby. Podczas obrony Aleksander Kuropatwa, właściciel zamku został trafiony strzałą z łuku a jego żona zamordowana. Napastnicy zabrali łupy w postaci pieniędzy i złota^[2]. Jesienią 1648 roku warownia odparła dwutygodniowe oblężenie Kozaków Chmielnickiego pod dowództwem Maksyma Krzywonosa. Nie udało się także zdobyć zamku wojskom tureckim w 1676 r.^[4] Kolejnym właścicielem majątku w 1745 r. został Ignacy hr. Cetner i jego rodzina^[3] a po nich Telefusowie. Pod koniec XVIII wieku zamek został opuszczony i stopniowo zaczął popadać w ruinę. Był rozbierany, a materiał budowlany posłużył do wznoszenia domów i browaru^[2]. W 1887 roku zamek stał się własnością Ziemskiego Zakładu Kredytowego w Wiedniu, a potem Skarb Państwa Austrii^[2].

Obecnie zachowały się: fragmenty murów, baszty oraz brama wjazdowa, ale ruiny zamku ulegają dalszej degradacji. W czerwcu 2010 r. zawaliła się kolejna z baszt kątowych.

Architektura

Zamek w kształcie pięcioboku z basztami postawionymi w narożnikach^[4]. Pniowska warownia miała ponoć podziemne połączenie do Nadwórnej, w której mieszkała służba, nie mająca miejsca na zamku^[2].

↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII. Warszawa: 1880–1902, s. 336-37.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Pniów. [dostęp 28.8.13].
↑ ^a ^b Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI. Warszawa: 1880–1902, s. 866.
↑ ^a ^b Zbigniew Hauser: Dawne zapomniane polskie rezydencje na Ukrainie (III). nimoz.pl. [dostęp 11.08.2016].

Bibliografia

Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, Warszawa, 1880–1902, s. 866.
Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII, Warszawa, 1880–1902, s. 336-37.

Linki zewnętrzne

Pniów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 336 .
Nadwórna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 866 .
Zamek w Pniowie

[Geo-1] Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII. Warszawa: 1880–1902, s. 336-37.

[Zamek-2] Pniów. [dostęp 28.8.13].

[Geo1-3] Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI. Warszawa: 1880–1902, s. 866.

[palace-4] Zbigniew Hauser: Dawne zapomniane polskie rezydencje na Ukrainie (III). nimoz.pl. [dostęp 11.08.2016].

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 37: / Linia 37: @@
 ==Historia==
-W XVI wieku, do momentu zbudowania twierdzy w [[Stanisławów|Stanisławowie]], zamek w Pniowie był największą warownią na [[Pokucie|Pokuciu]]<ref name=Zamek>{{cytuj stronę|url=http://www.ruinyizamki.pl/kresy/pniow.html| tytuł=Pniów| data dostępu=28.8.13|strony=}}</ref>. W 1621 roku zamek został uszkodzony przez okolicznych zbójników Hrynia Kardasza, którzy  zdobyli go wykonując podkop<ref name=Geo1>{{cytuj książkę|nazwisko=Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski|tytuł=Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI|miejsce=Warszawa| data=1880–1902| strony=866}}</ref>. Newralgiczne miejsce na jego wykonanie pokazał członek  zamkowej służby. Podczas obrony Aleksander Kuropatwa, właściciel zamku został trafiony strzałą z łuku a jego żona zamordowana. Napastnicy zabrali łupy w postaci pieniędzy i złota<ref name=Zamek/>. W 1648 roku warownia odparła atak [[Powstanie Chmielnickiego|Kozaków Chmielnickiego]] pod dowództwem [[Maksym Krzywonos|Maksyma Krzywonosa]]. Nie udało się także zdobyć zamku wojskom tureckim w [[1676]] r.<ref name=palace>{{cytuj stronę|url=http://nimoz.pl/upload/wydawnictwa/cenne_bezcenne_utracone/2009_1/ukraina.pdf| tytuł=Zbigniew Hauser: Dawne zapomniane polskie rezydencje na Ukrainie (III)|opublikowany=nimoz.pl|data dostępu=11.08.2016|strony=}}</ref> Kolejnym  właścicielem majątku w 1745 r. został Ignacy hr. Cetner i jego rodzina<ref name=Geo1/> a po nich Telefusowie. Pod koniec [[XVIII wiek|XVIII wieku]] zamek został opuszczony i stopniowo zaczął popadać w ruinę. Był rozbierany, a materiał budowlany posłużył do wznoszenia domów i browaru<ref name="Zamek" />. W 1887 roku zamek stał się własnością Ziemskiego Zakładu Kredytowego w Wiedniu, a potem Skarb Państwa Austrii<ref name="Zamek" />.
+Zamek w Pniowie zbudował w połowie XVI w. stolnik halicki [[Paweł Kuropata]] i do czasu zbudowania twierdzy w [[Stanisławów|Stanisławowie]], była to największą warownia na [[Pokucie|Pokuciu]]<ref name=Zamek>{{cytuj stronę|url=http://www.ruinyizamki.pl/kresy/pniow.html| tytuł=Pniów| data dostępu=28.8.13|strony=}}</ref>. W 1621 roku zamek został uszkodzony przez okolicznych zbójników Hrynia Kardasza, którzy  zdobyli go wykonując podkop<ref name=Geo1>{{cytuj książkę|nazwisko=Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski|tytuł=Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI|miejsce=Warszawa| data=1880–1902| strony=866}}</ref>. Newralgiczne miejsce na jego wykonanie pokazał członek  zamkowej służby. Podczas obrony Aleksander Kuropatwa, właściciel zamku został trafiony strzałą z łuku a jego żona zamordowana. Napastnicy zabrali łupy w postaci pieniędzy i złota<ref name=Zamek/>. Jesienią 1648 roku warownia odparła dwutygodniowe oblężenie [[Powstanie Chmielnickiego|Kozaków Chmielnickiego]] pod dowództwem [[Maksym Krzywonos|Maksyma Krzywonosa]]. Nie udało się także zdobyć zamku wojskom tureckim w [[1676]] r.<ref name=palace>{{cytuj stronę|url=http://nimoz.pl/upload/wydawnictwa/cenne_bezcenne_utracone/2009_1/ukraina.pdf| tytuł=Zbigniew Hauser: Dawne zapomniane polskie rezydencje na Ukrainie (III)|opublikowany=nimoz.pl|data dostępu=11.08.2016|strony=}}</ref> Kolejnym  właścicielem majątku w 1745 r. został Ignacy hr. Cetner i jego rodzina<ref name=Geo1/> a po nich Telefusowie. Pod koniec [[XVIII wiek|XVIII wieku]] zamek został opuszczony i stopniowo zaczął popadać w ruinę. Był rozbierany, a materiał budowlany posłużył do wznoszenia domów i browaru<ref name="Zamek" />. W 1887 roku zamek stał się własnością Ziemskiego Zakładu Kredytowego w Wiedniu, a potem Skarb Państwa Austrii<ref name="Zamek" />.
 Obecnie zachowały się: fragmenty murów, baszty oraz brama wjazdowa, ale ruiny zamku ulegają dalszej degradacji. W czerwcu 2010 r. zawaliła się kolejna z baszt kątowych.