Tynne
51°09′43″N 26°45′46″E/51,161944 26,762778
 Pałac Małyńskich i budynek nowej szkoły | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Rejon | |||
| Powierzchnia |
5,553 km² | ||
| Wysokość |
159 m n.p.m. | ||
| Populacja • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
3655 | ||
| Kod pocztowy |
34544 | ||
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
| 51°09′43″N 26°45′46″E/51,161944 26,762778
| |||
Tynne (ukr. Тинне) – wieś na Ukrainie, w obwodzie rówieńskim, w rejonie sarneńskim, nad rzeką Słucz.
Miejscowość została założona w XV wieku jako posiadłość książąt Zbarskich. W okresie międzywojennym należała do Małyńskich. W miejscowości znajdowało się dowództwo budowy odcinka umocnień Sarny i stacjonował oddział Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP).
W dniach 17–21 września 1939 roku w rejonie wsi stoczone zostały ciężkie walki pomiędzy żołnierzami z Batalionu KOP „Sarny” a wojskami sowieckimi. Z dowodzonego przez kapitana E. Markiewicza oddziału liczącego kilkuset żołnierzy w walkach zginęło około 200, a 300 zaginęło. W okolicach Tynnego znajduje się kilka zniszczonych schronów bojowych, a w samej wsi bunkier, w którym zginął Jan Bołbott. Instytut Pamięci Narodowej od 2020 r. wnioskuje do strony ukraińskiej o wydanie zgody na przeprowadzanie prac poszukiwawczych miejsca pochowania polskich żołnierzy[1].
Obecnie Tynne jest dużą wsią liczącą ponad 4 tysiące mieszkańców. Znajduje się w niej nowo budowana szkoła oraz małe muzeum regionalne. Szkoła została przeniesiona ze znajdującego się w jej bezpośrednim sąsiedztwie pałacu Małyńskich.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Grzegorz Rąkowski: Wołyń. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 141-142. ISBN 83-89188-32-5.
- Zbigniew Pruski: Bastion Polesie: polskie fortyfikacje na Polesiu w latach 1920-1939. Przasnysz: Wydawnictwo „Forteca”, 2000. ISBN 83-914720-0-0.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Tynne 2.) wś, nad Słuczą, pow. rówieński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 716., s. 716.
