Zbigniew Boniek
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1956 |
|---|---|
| prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej | |
| Okres urzędowania |
od 26 października 2012 |
| Poprzednik | |
| [[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}} | ||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
{{{pełne imię i nazwisko}}} | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
{{{data urodzenia}}} | |||||||||
| Data i miejsce śmierci |
{{{data śmierci}}} | |||||||||
| Wzrost |
181 cm | |||||||||
| Pozycja | ||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||
| Klub |
{{{klub}}} | |||||||||
| Numer w klubie |
{{{numer w klubie}}} | |||||||||
| Kariera juniorska | ||||||||||
| ||||||||||
| Kariera seniorska[a] | ||||||||||
| ||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | ||||||||||
| ||||||||||
| Kariera trenerska | ||||||||||
| ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||
| {{{odznaczenia}}} | ||||||||||
| [{{{www}}} Strona internetowa] | ||||||||||
Zbigniew Kazimierz Boniek (ur. 3 marca 1956 w Bydgoszczy) – polski piłkarz, trener, działacz sportowy, biznesmen, przez krótki okres (2002) selekcjoner reprezentacji Polski w piłce nożnej. Od 26 października 2012 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Jeden z najwybitniejszych polskich piłkarzy w historii. Należy do grona stu najlepszych piłkarzy w historii światowej piłki nożnej według FIFA (ranking, ułożony w 2004 r., obejmował tylko piłkarzy żyjących). Uczestnik 3 turniejów finałowych mistrzostw świata – Argentyna 1978, Hiszpania 1982 (3. miejsce), Meksyk 1986 (łącznie 16 meczów i 6 goli). Zdobywca Pucharu Europy w 1985, Pucharu Zdobywców Pucharów w 1984 i Superpucharu Europy w 1984.
Biografia
Kariera klubowa
Jest wychowankiem Zawiszy Bydgoszcz, w którym grał od 1968[1]. W 1975 roku trafił do Widzewa Łódź[2][3], w którym zadebiutował 16 sierpnia 1975[3][4]. Z tym klubem zdobył dwukrotnie Mistrzostwo Polski (1981, 1982). W Łodzi rozegrał 172 mecze, strzelając 50 bramek[5].
Przed Mistrzostwami Świata w 1982 r., w ostatnim dniu okienka transferowego (30 kwietnia 1982) podpisał kontrakt z Juventusem Turyn[6]. W klubie tym obok Paolo Rossiego i Michela Platiniego był jednym z filarów zespołu. W latach 1984-1985 zdobył z tym klubem wszystkie ważniejsze trofea, z Pucharem Europy i Pucharem Zdobywców Pucharów[7]. Był nazywany „Pięknością nocy”, gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu[5].
W barwach Juventusu uczestniczył w spotkaniu finałowym Pucharu Europy w 1985 na Heysel w Brukseli, gdzie przed spotkaniem doszło do zamieszek, w wyniku których śmierć poniosło 39 kibiców[6] (następnego dnia, grając w Tiranie, strzelił zwycięską bramkę dla reprezentacji Polski w meczu z Albanią w eliminacjach mistrzostw świata 1986). W lipcu 1985 przeszedł do AS Roma[8] za 3 miliardy lirów[9]. Z klubem tym zdobył Puchar Włoch. Tam skończył karierę w 1988 r.[3][10]
Reprezentacja narodowa
W reprezentacji zadebiutował w wieku 20 lat, 24 marca 1976 roku, przeciwko reprezentacji Argentyny, jeszcze pod wodzą Kazimierza Górskiego[11]. Na stałe zadomowił się w kadrze Jacka Gmocha w trakcie Mistrzostw Świata w Argentynie w 1978 r., gdzie popisał się zwłaszcza strzeleniem dwóch bramek w meczu z Meksykiem. Polacy odpadli jednak z turnieju po drugiej rundzie.
W 1980 r. był zamieszany w tzw. Aferę na Okęciu i w konsekwencji zawieszony w prawach reprezentanta. Szybko jednak wrócił do kadry i odegrał czołową rolę w występie polskiej reprezentacji podczas Mistrzostw Świata w Hiszpanii w 1982 r. W pamięci kibiców szczególnie zapamiętany dzięki hat-trickowi w Barcelonie w spotkaniu z reprezentacją Belgii. W meczu przeciwko Związkowi Radzieckiemu dostał drugą żółtą kartkę na tych mistrzostwach, przez co musiał pauzować w meczu półfinałowym przeciwko Włochom przegranym przez Polskę 0:2. Potem wrócił na mecz o trzecie miejsce z Francją wygranym 3:2. Na Mistrzostwa Świata w Meksyku w 1986 r. jechał jako kapitan reprezentacji Polski. Reprezentacja odpadła w 1/8 finału po porażce z Brazylią 0:4. Na trzech turniejach finałowych mistrzostw świata (1978, 1982, 1986) rozegrał 16 spotkań, strzelając 6 goli.
Znakomite występy podczas mistrzostw świata oraz w Juventusie zaowocowały trzecim miejscem w plebiscycie czasopisma France Football na najlepszego piłkarza Europy 1982 r. Wcześniej wybrany został do drużyny gwiazd mistrzostw świata. Także w 1982 roku, jako jedyny obok Wacława Kuchara piłkarz w historii, został najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”, dwukrotnie w 1978 r. i 1982 r. został najlepszym piłkarzem roku w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”. W 1976 r. został wybrany piłkarskim odkryciem roku w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”.
Ostatni występ reprezentacyjny Zbigniewa Bońka miał miejsce 23 marca 1988 roku w meczu z Irlandią Północną. W reprezentacji rozegrał 80 występów i zdobył 24 bramki[5]. Jest członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta.
W 1979 roku wybrany do drużyny „Reszty Świata” na mecz z mistrzem świata, Argentyną, wygranym przez drużynę gwiazd 2:1. W drużynie „Reszty Świata” wystąpił także na meczu z Francją w 1986 r., podczas pożegnalnego występu Michela Platiniego[5].
Po zakończeniu kariery
.jpg)
W latach 1989–1990 odbył kurs trenerski w Coverciano. W sezonie 1990/1991 prowadził drużynę US Lecce, występującą wówczas w Serie A. Sezon ten zakończył się spadkiem do Serie B. W następnym sezonie Boniek prowadził drużynę AS Bari, grającą w Serie A. Zespół zakończył sezon na piętnastym miejscu i spadł do Serie B. W sezonie 1992/1993 Zbigniew Boniek został zatrudniony w grającym w Serie C1 Sambenedettese, skąd został jednak zwolniony przed końcem rozgrywek.
Za kadencji Michała Listkiewicza do sierpnia 2002 roku pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. W 2002 przez kilka miesięcy był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Od 2004 do 20 lipca 2006 ponownie związany z Widzewem jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia. Od 18 czerwca 2007 do września 2008 członek Rady Nadzorczej nowo utworzonego Klubu Sportowego Widzew Łódź SA.
W 2004 Pelé umieścił go na liście FIFA 100[12]. Jest jedynym polskim piłkarzem umieszczonym na tej liście.
30 października 2008 przegrał z Grzegorzem Latą wybory na prezesa PZPN[13], jednak w następnych wyborach, 26 października 2012, zwyciężył, otrzymując w drugiej turze 61 głosów delegatów (przy wymaganych co najmniej 59)[14]. W 2009 otrzymał nagrodę Golden Foot „All-Time”[15].
Życie prywatne
Zbigniew Boniek mieszka na stałe w Rzymie. Ma żonę Wiesławę, romanistkę, dwie córki, Karolinę i Kamilę oraz syna, Tomasza[16]. Mężem córki Karoliny jest były włoski tenisista, Vincenzo Santopadre[17]. Mają syna Mateo (ur. kwiecień 2004)[18].
Statystyka
- 24 bramki strzelone w reprezentacji narodowej
- 21 spotkań, w których strzelał bramki
- 80 występów w reprezentacji narodowej
Reprezentant nr 447-48.
Sukcesy
- Widzew Łódź
- Mistrzostwo Polski (2): 1981, 1982
- Juventus
- Mistrzostwo Włoch (1): 1984
- Puchar Włoch (1): 1983
- Puchar Europy (1): 1985
- Superpuchar Europy (1): 1984
- Puchar Zdobywców Pucharów (1): 1984
- Puchar Interkontynentalny (1): 1985
- AS Roma
- Puchar Włoch (1): 1986
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1982
- Commendatore Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 1997, Włochy[19]
- ↑ Tomasz Malinowski: Zbigniew Boniek: Starałem się wspierać Radka Osucha, który w pewnym momencie stracił wiarę w przedsięwzięcie. pomorska.pl, 2013-07-19. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ Polskie transfery 100-lecia: Lubański, Deyna, Boniek, Olisadebe. se.pl, 2012-09-14. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ a b c Zbigniew Boniek: Historia polskiej i łódzkiej piłki. halolodz.pl, 2012-10-30. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ Nowa era Widzewa. widzewlodz.pl. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ a b c d Legendy futbolu: Zbigniew Boniek. legendyfutbolu.com. [dostęp 2012-10-01].
- ↑ a b Zibì Boniek, il bello di notte che fece litigare Roma e Juve. gazzetta.it, 2008-10-31. [dostęp 2013-11-05]. (wł.).
- ↑ Kluby Ligi Mistrzów – Juventus Turyn. gazeta.pl, 2008-12-03. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ CEREZO: 'A ROMA NON RESTO’. „La Repubblica”, s. 22, 1985-07-04. Gruppo Editoriale L’Espresso Spa. (wł.).
- ↑ Calciatori – La raccolta completa Panini 1961-2012. T. 2: (1985-1986). Panini, 2012-05-14, s. 10. (wł.).
- ↑ CARO CALCIO TI SALUTO. „La Repubblica”, s. 22, 1988-05-15. Gruppo Editoriale L’Espresso Spa. (wł.).
- ↑ Polska – Urugwaj: Kolejny debiut Bońka. przegladsportowy.pl, 2012-11-14. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ BBC: Pele’s list of the greatest. [dostęp 11 września 2009]. (ang.).
- ↑ Lato prezesem PZPN. Boniek przegrał z kretesem. sportfan.pl, 2008-10-30. [dostęp 2012-10-25].
- ↑ Zbigniew Boniek nowym prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej. eurosport.onet.pl, 2012-10-26. [dostęp 2012-10-27].
- ↑ Zbigniew Boniek to receive Golden Foot career award. espnfc.com, 2009-10-02. [dostęp 2013-11-05]. (ang.).
- ↑ Maciej Polkowski: Boniek w pięciu smakach. [dostęp 1 października 2012]. (pol.).
- ↑ Wnuczka Bońka miała wypadek, uratował ją piłkarz Lazio. sport.pl. [dostęp 2013-01-21]. (pol.).
- ↑ Dziadek Boniek, czyli polski rzymianin. naszemiasto.pl, 2004-06-04. [dostęp 2013-11-05]. (pol.).
- ↑ Commendatore Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 7 kwietnia 1997. [dostęp 7 lipca 2010]. (wł.).
Linki zewnętrzne
- Zbigniew Boniek w bazie 90minut.pl
- Ludzie Wprost – Zbigniew Boniek (pol.)
- weltfussball.de – Zbigniew Boniek (niem.)
|
<ref> dla grupy o nazwie „infobox”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="infobox"/>- Piłkarze AS Roma
- Piłkarze FIFA 100
- Piłkarze Juventus F.C.
- Piłkarze Widzewa Łódź
- Piłkarze Zawiszy Bydgoszcz
- Polscy trenerzy piłkarscy
- Klub Wybitnego Reprezentanta
- Selekcjonerzy reprezentacji Polski w piłce nożnej
- Sportowcy Roku Przeglądu Sportowego
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1978
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1982
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1986
- Urodzeni w 1956
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944-1989)
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Prezesi Polskiego Związku Piłki Nożnej