18 Pułk Artylerii Ciężkiej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja |
18 dac |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
18 Pułk Artylerii Ciężkiej (8 pac) – oddział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Wiosną 1919 przystąpiono do formowania brygad artylerii dla dywizji piechoty. Brygada składała się z dowództwa, pułku artylerii polowej i pułku artylerii ciężkiej (dywizjon trzybateryjny). Drugi dywizjon pułku artylerii ciężkiej przeznaczony był do rezerwy artylerii Naczelnego Dowództwa[1].
Dowódcą 18 pułku artylerii ciężkiej został mjr Józef Ulrych[2].
Opracowany w październiku plan rozbudowy artylerii do końca 1919 przewidywał, że z dniem 31 grudnia zakończona zostanie organizacja baterii i dowództw formowanych w kraju przez baterie zapasowe pułków artylerii[3].
Powstanie i działania pułku[edytuj | edytuj kod]
W marcu 1919, w obozie La Mandria di Chivasso de Torino we Włoszech, z jeńców armii austriackiej i niemieckiej sformowano oddział artylerzystów. Z oddziału tego, w maju 1919 w Liro we Francji, utworzono 113 Kresowy pułk artylerii ciężkiej. Po przybyciu do Polski Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera, 113 pac przemianowany został 17 lutego 1920 na 18 pułk artylerii ciężkiej[4][5]. Jako pierwsza weszła do walki 1 bateria. W marcu wspierała działania piechoty nad Uszą. Później I/18 pac wycofany został z frontu do Modlina, a w lipcu i sierpniu zwolnił ze służby żołnierzy starszych roczników oraz obcokrajowców. Do walki dyon wszedł ponownie dopiero 13 sierpnia podczas obrony Modlina. Po walkach w bitwie warszawskiej przeszedł ponownie do odwodu i pozostawał w nim do końca działań wojennych[4].
W styczniu 1920 w Łucku stacjonował dwubateryjny II dywizjon 18 pułku artylerii ciężkiej. Stąd przeszedł pod Jarmolińce do dyspozycji dowódcy 18 Dywizji Piechoty. Tu został przezbrojony w armaty 75 mm, przez co stał się faktycznie dywizjonem artylerii lekkiej. Podczas ofensywy kijowskiej wspierał ogniem oddziały macierzystej dywizji na szlaku Płoskirów – Winnica – Niemirów[6].
Po przełamaniu w czerwcu frontu polskiego przez Armię Konną Siemiona Budionnego, prowadził działania opóźniające i walczył pod Daszowem, Hajsynem, Latyczowem, Starokonstantynowem oraz Szczurowicami. 9 lipca dywizjon walnie przyczynił się do wyjścia z okrążenia 18 DP pod Obgowem[7]. Następnie 4 bateria z powodzeniem walczyła pod Białokrynicą i Wiśniowcem. W tym czasie 5 bateria udzielała wsparcia ogniowego pod Iwaniem, Pustem, Rudnią, Radziwiłłowem i Brodami. W walkach poniosła duże straty w koniach i straciła 2 działa. 13 lipca pod wsią Kryże rozbite zostały tabory dywizjonu[7]. Na początku sierpnia II dywizjon walczył w rejonie twierdzy Modlin. 15 sierpnia pod Sońskiem rozbita została 5 bateria. Straciła w walce wszystkie działa, a ponad 40 żołnierzy zostało rannych lub wziętych do niewoli. Kilka dni później 4 bateria wcielona została do 18 pułku artylerii polowej. Dywizjonu nie odtworzono, a 15 grudnia z I dyonu i resztek II dyonu 18 pułku artylerii ciężkiej utworzono samodzielny 18 dywizjon artylerii ciężkiej w Modlinie[7].
W 1921 reorganizowano polską artylerię. Powstawały między innymi nowe pułki artylerii ciężkiej. Na mocy decyzji Naczelnego Dowództwa WP z 7 września 1921 rozpoczęto formowanie „pokojowego” 1 pułku artylerii ciężkiej. W jego skład weszły: „wojenny” 8 dywizjon artylerii ciężkiej oraz utworzony 15 grudnia 1920 z „wojennego” 18 pac – 18 dac[8].
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
| Obsada personalna pułku w 1920[9] | |
|---|---|
| Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko |
| Dowódca | mjr/ppłk Józef Ulrych |
| Adiutant | por. Aleksander? Szaynowski |
| Oficer kasowy | por. Jerzy Władysław Zieleniewski |
| Oficer gazowy | por. Kazimierz Julian Klimko |
| Dowódca I dywizjonu | mjr Józef Ulrych |
| por. Bolesław Wietrzny (V) | |
| por. Jerzy Władysław Zieleniewski (9 VII) | |
| Lekarz | kpt. lek. Jerzy Ehrenkreutz |
| kpt. lek. dr Florian Neuman | |
| por. lek. Edward Stoeckel | |
| Lekarz wet. | kpt. lek. wet. Teofil Kondyjowski |
| Oficer prowiantowy | pchor. Rastawiecki |
| Dowódca 1 baterii | kpt. Józef Kandiak |
| Oficer baterii | por. Jerzy Władysław Zieleniewski |
| Oficer baterii | ppor. Kazimierz Liber (do 15 V) |
| Dowódca 2 baterii | ppor. Tomasz Hadam |
| Oficer baterii | por. Kazimierz Julian Klimko |
| Oficer baterii | ppor. Franciszek Gąsienica |
| Dowódca 3 baterii | N.N. |
| Oficer zwiadowczy | ppor. Kazimierz Liber (od 29 VII) |
| Dowódca II dywizjonu | kpt. Marian Jurecki |
| Lekarz wet. | kpt. lek. wet. Franciszek Wygrzywalski? |
| Dowódca taboru | ppor. Kazimierz Siekierzyński (do 13 VII) |
| Oficer pułku | ppor. Kazimierz Plejewski |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 19.
- ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 939.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 368.
- ↑ a b Zarzycki 1997 ↓, s. 4.
- ↑ Spis byłych oddziałów WP 1935 ↓, s. 69.
- ↑ Zarzycki 1997 ↓, s. 4–5.
- ↑ a b c Zarzycki 1997 ↓, s. 5.
- ↑ Zarzycki 1997 ↓, s. 6.
- ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 940.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
- Piotr Zarzycki: 1 Pułk Artylerii Ciężkiej. Pruszków: Wydawnictwo „Ajaks”, 1997, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 55. ISBN 978-83-87103-27-9.