Droga krajowa nr 3 (Polska)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
GP3
Początek drogi

Świnoujście

Koniec drogi

Jakuszyce

Długość

506 km

Województwa

zachodniopomorskie,
lubuskie,
dolnośląskie

Mapa
Mapa GP3
Przebieg drogi krajowej nr 3

     Droga krajowa nr 3

     Droga ekspresowa S3

     Odcinek wspólny z autostradą A6

Zdjęcie
Droga krajowa nr 3 – obwodnica Goleniowa (2006)
Droga krajowa nr 3 – obwodnica Goleniowa (2006)
Multimedia w Wikimedia Commons

Droga krajowa nr 3 (w skrócie DK3) – droga krajowa klasy S oraz GP[2] w zachodniej części Polski, na terenie województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i dolnośląskiego, o długości 504 km, przebiegająca południkowo ze Świnoujścia do Jakuszyc. Stanowi polską część międzynarodowej trasy E65 z Malmö w Szwecji do Chanii na Krecie.

Dopuszczalny nacisk na oś[edytuj | edytuj kod]

1 maja 2004, w dniu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, zaczęło obowiązywać rozporządzenie Ministerstwa Infrastruktury, na mocy którego dopuszczono ruch pojazdów o nacisku pojedynczej osi do 11,5 tony – początkowo na odcinku Świnoujście – obwodnica Wolina[3]. 15 listopada 2005 rozszerzono podwyższoną nośność na całą długość drogi nr 3[4], co obowiązuje do dziś[5].

Autostrada A3[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Autostrada A3 (Polska).

W latach 1993–2001 planowano budowę autostrady A3, jako nowego ciągu DK3, jednak koncepcja nie została zrealizowana.

Droga ekspresowa S3[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Droga ekspresowa S3 (Polska).

Od czerwca 2024 r. cały przebieg drogi krajowej nr 3 ma stanowić droga ekspresowa S3. Obecnie na długości 404,7 km DK3 posiada status drogi ekspresowej (w tym 18,3 km odcinka wspólnego z autostradą A6), a dodatkowo dwa fragmenty jednojezdniowe o łącznej długości 5,4 km wybudowane zostały w standardzie drogi klasy S: obwodnica Międzyzdrojów (2,9 km) i obwodnica Wolina (2,5 km).

Trasa europejska E65[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: E65 (trasa europejska).

Droga krajowa nr 3 jest w całości polskim odcinkiem trasy europejskiej E65.

Historia numeracji[edytuj | edytuj kod]

Na przestrzeni lat droga posiadała różne oznaczenia:

Numer Przebieg Lata obowiązywania Źródło Uwagi
? Świnoujście – Wolin – Goleniów – Rzęśnica – Szczecin ? – lata 70. nieznana numeracja; od początku lat 70. w ciągu E14
19 Szczecin – Oleszna
46 E14 Oleszna – Pyrzyce – Lipiany – Gorzów Wielkopolski – Ociosna – Skwierzyna – Międzyrzecz – Świebodzin – Sulechów – Zielona Góra – Nowa Sól

• krajowy: b.d.
• europejski: 1962 – 1985

  • j.w.
  • Samochodowy atlas Polski 1:500 000. Wyd. V. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1979. ISBN 83-7000-017-7.
42 Nowa Sól – Polkowice – Lubin ? – 14 II 1986
  • Samochodowy atlas Polski 1:500 000. Wyd. IV. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1965.
  • Hegi Gyula, Domokos György: EUROPE L'EUROPE EUROPA ЕВРОПА Road atlas Atlas Routier Autoatlas АТЛАС автомобильных дорог. Budapeszt: Cartographia Budapest, 1981. ISBN 963-350-412-0.
  • Samochodowy atlas Polski 1:500 000. Wyd. IX. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1985.
 odcinek Potoczek – Polkowice – Lubin jako droga dwujezdniowa, prawdopodobnie od lat 80.
2 Lubin – Legnica – Nowa Wieś Legnicka – Jawor 1970 – 14 II 1986 na mapie z 1970 roku oznaczona numerem x2, gdzie x mógł być wyróżnikiem ówczesnych tablic rejestracyjnych woj. wrocławskiego
3 Jawor – Bolków 1970 – 14 II 1986 Województwo wrocławskie sieć dróg państwowych 1:300 000. Wrocław: Wojewódzki Zarząd Dróg Publicznych we Wrocławiu, 1970. na mapie oznaczona numerem x3, gdzie x mógł być wyróżnikiem ówczesnych tablic rejestracyjnych woj. wrocławskiego
E83 Bolków – Kaczorów – Jelenia Góra 1962 – 1985 brak danych o numeracji krajowej
E14 Jelenia Góra – Piechowice – Szklarska Poręba – Jakuszyce – granica państwa (przejście graniczne) 1962 – 1985
3 E65 granica państwa – Świnoujście – Wolin – Goleniów – Szczecin – Pyrzyce – Gorzów Wielkopolski – Skwierzyna – Świebodzin – Zielona Góra – Nowa Sól – Lubin – Legnica – Jawor – Bolków – Jelenia Góra – Szklarska Poręba – Jakuszyce – granica państwa

• krajowy: od 14 II 1986, z późniejszymi zmianami
• europejski: od 1985

  • Uchwała nr 192 Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 1985 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg krajowych (M.P. z 1986 r. nr 3, poz. 16)
  • Mapa samochodowa Polski 1:700 000. Wyd. 1. Szczecin: Wydawnictwo Kartograficzne KOMPAS, 1996/1997. ISBN 83-904373-2-5.
  • Mapa samochodowa Polski 1:700 000. Wyd. II zmienione i poprawione. Szczecin: Wydawnictwo Kartograficzne KOMPAS, 1997/1998. ISBN 83-904373-3-3.
  • Mapa samochodowa Polski 1:700 000. Wyd. XXVII. Dom Wydawniczy PWN, 2016. ISBN 978-83-7705-942-5.
 lokalne zmiany przebiegu spowodowane oddawaniem do ruchu odcinków drogi ekspresowej S3

W czasach PRL odcinek Szczecin – Świnoujście miał posiadać także oznaczenie T16, co przedstawia samochodowy atlas Niemiec z połowy lat 70.[6] oraz mapa Niemieckiej Republiki Demokratycznej z 1990 r.[7]. Jednakże żadna z wydawanych w Polsce map i atlasów drogowych przed 1986 r.[a] nie potwierdza takiej numeracji.

Ważniejsze miasta na trasie DK3[edytuj | edytuj kod]

DK3
DK3

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • DK3 w Szklarskiej Porębie
    DK3 w Szklarskiej Porębie
  • DK3 w Szklarskiej Porębie
    DK3 w Szklarskiej Porębie

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W lutym 1986 r. weszła w życie uchwała z 2 grudnia 1985 roku, dokonująca reformy sieci drogowej, m.in. wprowadzając drogi krajowe w miejsce dróg państwowych oraz znosząc oznaczenia T. Ponadto w połowie lat 80. dokonano gruntownej zmiany w sieci tras europejskich, także tych przebiegających przez obszar Polski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b gddkia.pl: Można już odpocząć na Miejscach Obsługi Podróżnych Kunowo przy S3
  2. ↑ Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad: Zarządzenie nr 34 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 3 października 2017 r. w sprawie klas istniejących dróg krajowych. gddkia.gov.pl. [dostęp 2017-10-22]. (pol.).
  3. ↑ Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 112,7 kN (11,5 t) (Dz.U. z 2004 r. nr 102, poz. 1077)
  4. ↑ Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 19 października 2005 r. w sprawie wykazu dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t (Dz.U. z 2005 r. nr 219, poz. 1860)
  5. ↑

    Art. 41. 1. Po drogach publicznych dopuszcza się ruch pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej
    do 11,5 t, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
    2. Minister właściwy do spraw transportu ustala, w drodze rozporządzenia, wykaz:
    1) dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t,
    2) dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t
    – mając na uwadze potrzebę ochrony dróg oraz zapewnienia ruchu tranzytowego.
    3. Drogi wojewódzkie inne niż drogi określone na podstawie ust. 2 pkt 1, drogi powiatowe oraz drogi gminne stanowią
    sieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t.

    Ustawa o drogach publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1693)
  6. ↑ Der Grosse Shell Atlas 75/76 – Deutschland 1:500.000 / Alpen 1:850.000, Stuttgart: Mairs Geographischer Verlag, 1975–1976.
  7. ↑ Die Große Shell Autokarte DDR 1:750.000, Mairs Geographischer Verlag, 1990.
Drogi krajowe w Polsce
Drogi krajowe
Drogi ekspresowe
Autostrady
Nieistniejące[A]
  1. ↑ – drogi obecnie nieuwzględnione w rozporządzeniu regulującym sieć dróg krajowych w Polsce.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Droga_krajowa_nr_3_(Polska)&oldid=73503605”