Newag 14WE: Różnice pomiędzy wersjami

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Mimo planów przekazania ID 2 składów dopiero za rok, to nie jeżdżą one już w SKM Warszawa.
EZT o numerze 107 i 108 są w użyciu przez SKM W-wa
Linia 28: Linia 28:
| commons = Category:Newag 14WE
| commons = Category:Newag 14WE
}}
}}
'''Newag 14WE''' (seria [[Polskie Koleje Państwowe|PKP]] ''EN61'', typ członów ''410B''+''309B''+''410B'', pierwotne nazwy projektu ''EN57/M'' i ''Halny'') – [[Kolej normalnotorowa|normalnotorowy]] trójczłonowy [[elektryczny zespół trakcyjny]] wyprodukowany w latach 2005–2007 w liczbie 9 sztuk przez [[Newag]] z [[Nowy Sącz|Nowego Sącza]] (do 2005 [[Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego]] w Nowym Sączu). Jednostki eksploatowane są przez [[Przewozy Regionalne]] i [[Koleje Śląskie]], a w przeszłości były używane również przez [[Szybka Kolej Miejska (przedsiębiorstwo)|Szybką Kolej Miejską w Warszawie]].
'''Newag 14WE''' (seria [[Polskie Koleje Państwowe|PKP]] ''EN61'', typ członów ''410B''+''309B''+''410B'', pierwotne nazwy projektu ''EN57/M'' i ''Halny'') – [[Kolej normalnotorowa|normalnotorowy]] trójczłonowy [[elektryczny zespół trakcyjny]] wyprodukowany w latach 2005–2007 w liczbie 9 sztuk przez [[Newag]] z [[Nowy Sącz|Nowego Sącza]] (do 2005 [[Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego]] w Nowym Sączu). Jednostki eksploatowane są przez [[Przewozy Regionalne]] i [[Koleje Śląskie]], a w przeszłości były używane<ref>Na dzień 2017.05.09 SKM Warszawa eksploatuje 14WE (jednostki o numerze bocznym 107 i 108)</ref> również przez [[Szybka Kolej Miejska (przedsiębiorstwo)|Szybką Kolej Miejską w Warszawie]].


== Historia ==
== Historia ==

Wersja z 11:32, 9 maj 2017

{{{nazwa}}}
Ilustracja
Kraj produkcji

{{{państwo}}}

Producent

Polska Newag Nowy Sącz

Lata budowy

2005–2007

Układ osi

2’2’+Bo’Bo’+2’2’

Układ wagonów

r+s+r

Wymiary
Masa służbowa

SKM: 135 t
PP: 137 t

Szerokość

2880 mm

Wysokość

4150 mm

Średnica kół

napędne: 1000 mm
toczne: 940 mm

Napęd
Typ silników

LKf-450

Napięcie zasilania

3000 V DC

Parametry eksploatacyjne
Moc ciągła

580 kW

Przyspieszenie rozruchu

0,5 m/s²

Maksymalna prędkość eksploatacyjna

110 km/h

System hamulca

SAB-Wabco

Parametry użytkowe
Wysokość wejścia

1157 mm
(od główki szyny)

Liczba miejsc siedzących

SKM: 184
PP: 171

Liczba miejsc ogółem

SKM: 439

Multimedia w Wikimedia Commons

Newag 14WE (seria PKP EN61, typ członów 410B+309B+410B, pierwotne nazwy projektu EN57/M i Halny) – normalnotorowy trójczłonowy elektryczny zespół trakcyjny wyprodukowany w latach 2005–2007 w liczbie 9 sztuk przez Newag z Nowego Sącza (do 2005 Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego w Nowym Sączu). Jednostki eksploatowane są przez Przewozy Regionalne i Koleje Śląskie, a w przeszłości były używane[5] również przez Szybką Kolej Miejską w Warszawie.

Historia

Geneza

Po II wojnie światowej elektryczne zespoły trakcyjne produkowane były aż do 1997 wyłącznie w zakładach PaFaWag Wrocław[6]. Po ich prywatyzacji w latach 90. i wybudowaniu jednej sztuki zespołu ED73 w 1997 zaprzestały produkcji tego typu pojazdów[7]. Przez kilka lat w Polsce nie produkowano żadnych EZT. Nowe pojazdy tego typu pojawiły się na polskich torach dopiero w 2004. Pierwszym z nich był 13WE (EN95) wyprodukowany przez bydgoską Pesę dla Warszawskiej Kolei Dojazdowej. Od tamtego momentu przetargi na dostawę EZT wygrywają trzy przedsiębiorstwa: wspomniana Pesa Bydgoszcz (dawne ZNTK Bydgoszcz), Newag (dawne ZNTK Nowy Sącz) oraz Stadler Rail Polska[8].

Projekt elektrycznego zespołu trakcyjnego typu 14WE wykonało w 2004, we współpracy z Zakładami Naprawczymi Taboru Kolejowego Nowy Sącz, przedsiębiorstwo Energocontrol Kraków[9], zajmujące się między innymi projektowaniem, badaniami i pomiarami konstrukcji pojazdów[10]. Ze względu na większe koszty wprowadzania zupełnie nowego modelu nie zdecydowano się na projektowanie pojazdu od podstaw. Skład powstał jako modernizacja jednostki serii EN57 i pierwotnie jego projekt był oznaczany jako EN57/M[9]. Następnie EC Engineering, funkcjonujące po przekształceniach przedsiębiorstwa Energocontrol Kraków w ramach Grupy Energocontrol, stosowało także nazwę Halny[11], ale producent nie używał jej i nie oferował pojazdów tego typu pod tą nazwą[12]. W dniach 21–24 września 2004 projekt pojazdu 14WE zaprezentowano na Międzynarodowych Targach Kolejowych InnoTrans w Berlinie[9].

Początkowo planowano jedynie budowę egzemplarza przeznaczonego do prezentacji i reklamy[13], jednakże 5 lutego 2004 rozpoczęto tworzenie warszawskiego systemu kolei miejskiej, a 5 maja 2004 powstała spółka Szybka Kolej Miejska. Była ona zainteresowana składami o parametrach podobnych do EN57, ale posiadającymi jednocześnie nowoczesne wyposażenie wnętrza[14] oraz opływową sylwetkę, co odróżniałoby nowy tabor od starego. Pod koniec 2004 warszawski przewoźnik ogłosił przetarg na dostawę sześciu trójczłonowych EZT, który wygrał Newag[13].

Produkcja

Zbudowano 9 sztuk 14WE, wykorzystując do ich budowy wózki, urządzenia i niektóre instalacje 9 skasowanych zespołów serii EN57[14].

Pierwszych sześć zbudowano w 2005 dla SKM w Warszawie. Drugi pojazd z tego zamówienia oznaczony 14WE-02 został wykorzystany przez producenta do prezentacji na Międzynarodowych Targach Kolejowych Trako 2005 w Gdańsku[15]. W tym samym roku ZNTK Nowy Sącz zmieniły swoją nazwę na Newag, a dzięki 14WE miały szansę zaprezentować się na rynku jako nowe przedsiębiorstwo produkujące tabor kolejowy tego typu[13].

Siódma sztuka wyprodukowana w 2006 to zmodyfikowana wersja oznaczona jako EN61 i przeznaczona do obsługi Pociągu papieskiego, jeżdżącego w województwie małopolskim[16].

Dwie ostatnie sztuki, dla warszawskiego przewoźnika aglomeracyjnego, wybudowano w 2007[14].

Konstrukcja

Sprzęg na czole pojazdu
Kabina maszynisty EN61-01

Nadwozie

EZT typu 14WE składa się z trzech wagonów – rozrządczego ra (typ 410B), silnikowego s (typ 309B) i rozrządczego rb (typ 410B). Wagony są połączone ze sobą tzw. krótkim sprzęgiem „fabrycznym” (bez głowicy, nierozłączalnym w warunkach eksploatacyjnych), gumowymi przegubami zewnętrznym i wewnętrznym, zapewniającymi izolację akustyczną i cieplną, oraz przejściem dla pasażerów o szerokości 1000 mm[1]. Na czołach wagonów sterowniczych (początek i koniec zespołu) zastosowano tzw. sprzęgi długie (samoczynne sprzęgi Scharfenberga), które umożliwiają połączenie zespołów w składy. Oś sprzęgu czołowego w 14WE umieszczona jest na wysokości 1040 mm ponad główką szyny[2]. Wysokość ta jest wymagana przez kartę UIC 522, która została opracowana wraz z kartą UIC 523 w związku z planowanym przed laty wprowadzeniem sprzęgu automatycznego UIC (Union Internationale des Chemins de fer (fr.) – Międzynarodowy Związek Kolei)[17]. W starszym taborze kolejowym, np. zespołach EN57 i ich pochodnych, sprzęgi montowano na wysokości 950 mm[18], co uniemożliwiało połączenie 14WE z tymi pojazdami. Z tego powodu bywały problemy z odholowaniem składów w razie awarii i zdarzało się, że uszkodzony 14WE blokował tunel średnicowy w Warszawie[19].

14WE posiadają w stosunku do EN57 całkowicie nowe nadwozie. Ostoja jest spawana, szkielet wykonano z profili otwartych. Poszycie boków pudła klejone jest z blach nierdzewnych, aluminiowych i tworzywa sztucznego, w części czołowej zastosowano tylko tworzywo sztuczne. Szyby czołowe są wielowarstwowe z ogrzewaniem w masie, szyby boczne natomiast są klejone i zespolone[20]. EZT przeznaczone dla Szybkiej Kolei Miejskiej w Warszawie przystosowano do potrzeb ruchu miejskiego, dostosowując pociąg do wysokich peronów. Podłoga na wysokości zbliżonej do tej w EN57 – 1157 mm ponad główką szyny[1] – umożliwia obsługiwanie peronów o wysokości 760 ÷ 1060 mm. Dodatkowo składy te, w związku z dużym rozrzutem wysokości peronów na przystankach, wyposażone są w jeden stopień oświetlany po otwarciu. W przedsionkach czołowych zamontowano dodatkowe stopnie służbowe dla wsiadania obsługi z poziomu gruntu oraz ewentualnej ewakuacji pasażerów[20]. Zamiast lusterek na zewnątrz kabin maszynisty zastosowano kamery boczne umożliwiające obserwację boków pojazdu oraz czołową, która pokazuje drogę przed pojazdem[16].

Skład Pociągu papieskiego wyróżnia złoty kolor poszycia, herb Jana Pawła II na czołach składu i dewiza polskiego papieża Totus Tuus na bokach[21].

Wnętrze i przestrzeń pasażerska

Wnętrze warszawskiego 14WE
Wnętrze papieskiego 14WE

W stosunku do EN57 zmniejszono liczbę miejsc siedzących na korzyść stojących. Zastosowano odskokowo-przesuwne drzwi pasażerskie o prześwicie 1300 mm[1] (po 2 pary z każdej strony każdego wagonu), wyposażając je przy tym w przyciski indywidualnego otwierania, fotokomórki i czujniki zapobiegające ściśnięciu pasażera[20].

Wnętrze pojazdów dla SKM Warszawa zostało przystosowane do ruchu aglomeracyjnego. Pojazdy te nie mają toalet[13]. Zamontowano w nich klimatyzację, nowe wandaloodporne siedzenia[12], poręcze i słupki stanowiące uchwyty dla pasażerów stojących, półki bagażowe, a także kasowniki warszawskiej komunikacji miejskiej. Wykładziny wykonano z kształtek z tworzyw sztucznych, okna uchylne są zabezpieczone zamkami przy działającej klimatyzacji[20]. Usunięto wewnętrzne drzwi międzyprzedziałowe (zastępując je przezroczystymi, szklanymi wiatrołapami) i międzywagonowe (zastępując gumowymi przegubami). W zespołach 14WE znalazły się także dwie windy ułatwiające wsiadanie osobom niepełnosprawnym (jedna po każdej stronie składu w pierwszych drzwiach od czoła w wagonie ra), cztery specjalne miejsca do przypięcia wózków inwalidzkich (po dwa w środkowych częściach wagonów ra i rb[1]), osiem stojaków na rowery (po cztery w środkowych częściach wagonów ra i rb) oraz wewnętrzny monitoring, rejestrujący obraz z 12 kamer[20][12][22]. W kabinach maszynisty zainstalowano całkowicie nowe pulpity sterownicze[20] i regulowane fotele[12]. Pod koniec 2015 roku jedna z jednostek została doposażona w ładowarki USB[23].

Pociąg papieski eksploatowany w województwie małopolskim ma nieco inne wnętrze. Wyposażony jest w monitory do prezentacji multimedialnych o trasie przejazdu i papieżu Janie Pawle II oraz słuchawki do odsłuchu lektora w innych językach. Posiada on także toaletę w systemie zamkniętym dostosowaną dla potrzeb osób niepełnosprawnych[3].

Podwozie

Każdy z wagonów skrajnych jest oparty na dwóch wózkach tocznych typu 36AN o rozstawie osi 2700 mm i średnicy kół 940 mm. Wagon środkowy oparty jest na dwóch wózkach napędnych typu 23MN o rozstawie osi 2700 mm i średnicy kół 1000 mm[1]. Wózki te to zmodernizowane wózki od jednostek serii EN57. Są one wyposażone w obręczowe zestawy kołowe, amortyzatory hydrauliczne i dwa stopnie usprężynowania – I stopień to sprężyny metalowo-gumowe, II natomiast to sprężyny śrubowe[20]. Rozstawy czopów skrętu wynoszą dla wagonów skrajnych i wagonu środkowego odpowiednio 14 900 mm i 15 870 mm[1].

Zasilanie i napęd

Układ elektryczny EZT typu 14WE zaprojektowano w oparciu o elementy znacznie starszych zespołów serii EN57, na nowe wymieniono manipulatory, styczniki, przełączniki i tablice pneumatyczne[20].

Prąd stały o napięciu 3000 V, przesyłany linią napowietrzną, odbierany jest przez dwa asymetryczne odbieraki prądu typu DSA 200-PKP[1], zamontowane na dachu członu środkowego. Napędza on cztery silniki szeregowe typu LKf-450 po regeneracji o łącznej mocy ciągłej 580 kW i łącznej mocy godzinowej 740 kW, znajdujące się na osiach wózków napędnych wagonu środkowego. Szafa niskiego napięcia umieszczona jest wewnątrz wagonu środkowego wzdłuż jednej ze ścian bocznych[20].

Zestawy wyposażone są w instalację hamulcową SAB-Wabco Instytutu Pojazdów Szynowych, hamulec mechaniczny klockowy i hamulec ręczny śrubowy na jeden wózek[20].

Eksploatacja

Zestawienie pojazdów[24][25][26][27]
Oznaczenie
producenta 		Właściciel Użytkownik Oznaczenie
użytkownika 		Oznaczenie UIC
14WE-01 SKM Warszawa (2005–2013)
Koleje Śląskie (od 2013) 		SKM Warszawa (2005–2012) 101 94 51 2 120 000 ÷ 002
Koleje Śląskie (od 2012) 01
14WE-02 SKM Warszawa (2005–2016)
Industrial Division (od 2016) 		SKM Warszawa (2005–2016) 102 94 51 2 120 003 ÷ 005
14WE-03 SKM Warszawa (2005–2013)
Koleje Śląskie (od 2013) 		SKM Warszawa (2005–2012) 103 94 51 2 120 006 ÷ 008
Koleje Śląskie (od 2012) –
14WE-04 SKM Warszawa (2005–2016)
Industrial Division (od 2016) 		SKM Warszawa (2005–2016) 104 94 51 2 120 009 ÷ 011
14WE-05 SKM Warszawa (2005–2016)
Industrial Division (od 2016) 		SKM Warszawa (2005–2016) 105 94 51 2 120 012 ÷ 014
14WE-06 SKM Warszawa (2005–2016)
Industrial Division (od 2016) 		SKM Warszawa (2005–2016) 106 94 51 2 120 015 ÷ 017
14WE-07 Przewozy Regionalne (od 2006) Małopolski Zakład PR (od 2006) EN61-01 94 51 2 120 793 ÷ 795
14WE-08 SKM Warszawa (2005–2016)
Industrial Division (od 2016) 		SKM Warszawa (2005–2016) 107 94 51 2 120 018 ÷ 020
14WE-09 SKM Warszawa (2005–2016)
Industrial Division (od 2016) 		SKM Warszawa (2005–2016) 108 94 51 2 120 021 ÷ 023
Zestawienie właścicieli[24][25][26][28]
Państwo Właściciel Liczba
sztuk 		Lata
 Polska SKM Warszawa 0 (8) 2005–2016
Przewozy Regionalne 1 od 2006
Koleje Śląskie 2 od 2012
Industrial Division 6 od 2016

SKM Warszawa

14WE w starej malaturze SKMWA
14WE w nowej malaturze ZTM

Pierwszych sześć pojazdów 14WE wyprodukowano i dostarczono Warszawie w 2005. Uroczyste przekazanie pierwszej jednostki miało miejsce na stacji Warszawa Centralna 23 września 2005[13]. W pierwszy planowy kurs miała ona wyjechać 3 października 2005, ale z powodu awarii musiała zostać zastąpiona wypożyczoną od SKM Trójmiasto jednostką EN57-1107[29]. 5 października 2005, już bez żadnych problemów, skład 14WE-01 wyjechał na mazowieckie tory[30]. Wszystkie sześć pojazdów zostało dostarczonych przed zmianą rozkłady jazdy w grudniu[13]. 7 marca 2007 rozstrzygnięto przetarg na dostawę kolejnych dwóch identycznych EZT, który ponownie wygrał Newag[31]. Pojazdy zostały dostarczone w sierpniu 2007[32].

W oczekiwaniu na wprowadzenie międzynarodowego systemu identyfikatorów pojazdów w SKM Warszawa utworzono identyfikatory zastępcze w oparciu o oznaczenie typu zespołu – 14WE. W 2006 rozpoczęto wprowadzanie identyfikatorów UIC (PL-SKMWA 94 51 2 120 000 ÷ 023) i firmowych numerów operacyjnych (101 ÷ 108)[33]. Dwa ostatnie 14WE dla SKM Warszawa (o numerach bocznych 107 i 108) zapoczątkowały rejestr europejskich oznaczeń pojazdów trakcyjnych w Polsce i serię 212 w nim[32].

W 2008 ZTM Warszawa wprowadził nowy schemat malowania pojazdów komunikacji miejskiej, a że SKM Warszawa jest przewoźnikiem kolejowym wchodzącym w skład warszawskiego ZTM, to zmianie uległa również malatura pojazdów szynowych[34]. Pierwszym składem prezentującym nowe czerwono-żółto-kremowe malowanie była jednostka 14WE-03 o numerze inwentarzowym 103, którą przemalowano przy okazji naprawy okresowej i która w grudniu 2008 rozpoczęła obsługę pasażerów[35].

We wrześniu 2011 SKM Warszawa ogłosił, że planuje przebudowę wszystkich 14WE – miały one otrzymać nowe wózki, silniki i układy rozruchowe, przez co miały stać się całkowicie nowymi pociągami[36]. Trwały analizy ekonomiczne tego przedsięwzięcia badające jego zasadność wobec alternatywy jaką jest sprzedaż składów 14WE oraz zakup w ich miejsce nowych pojazdów[37]. Ostatecznie zdecydowano, że jednostki 14WE wraz z wprowadzeniem nowego rozkładu jazdy w połowie grudnia 2012 zostaną wycofane z ruchu[38] – sprzedane i zastąpione nowymi pociągami 35WE[39]. Pod koniec 2012 dwie sztuki 14WE przekazano Kolejom Śląskim[40].

22 lipca 2013 SKM Warszawa odebrał ostatni pojazd typu 35WE[41], w związku z czym 24 lipca 2013 wystawionych zostało na sprzedaż sześć pojazdów typu 14WE o numerach 02, 04, 05, 06, 08 i 09[42]. Pod koniec 2016 zostały one zakupione przez Industrial Division[28].

Przewozy Regionalne

Pociąg papieski na stacji Kraków Płaszów

3 września 2005, podczas pielgrzymki kolejarzy do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, z inicjatywy kapelana kolejarzy księdza Ryszarda Marciniaka powstał pomysł Pociągu papieskiego łączącego Kraków z Wadowicami, jako podziękowanie za pontyfikat Jana Pawła II[43][3]. W ramach tego projektu miał powstać specjalny skład oraz miał zostać wyremontowany szlak kolejowy wraz z dworcami[43].

Skład został zaprojektowany przez krakowską spółkę EC Engineering na podstawie użytkowanych przez SKM Warszawa składów 14WE i wykonany przez nowosądecki Newag jako siódma jednostka tego typu[3]. Po zakończeniu produkcji skład Pociągu papieskiego, będący własnością Newagu, został przekazany w użytkowanie PKP Przewozom Regionalnym, które oznaczyły go jako EN61-01[44].

28 maja 2006 papież Benedykt XVI podczas wizyty w Polsce poświęcił pociąg i otrzymał od kolejarzy jego miniaturę z inskrypcją „Polscy kolejarze na pamiątkę pierwszej wizyty Papieża Benedykta XVI w ojczyźnie Jana Pawła Wielkiego. Maj A.D. 2006 – Polska”[45], 31 maja odbyła się oficjalna prezentacja składu, a od 3 czerwca pociąg rozpoczął regularne kursowanie Kolejowym Szlakiem Jana Pawła II[3]:

Kilometraż Kolejowego Szlaku JPII[46]
Kilometr Stacja / przystanek Miejsca związane z papieżem
0 Kraków Główny
4,091 Kraków Płaszów
8,473 Kraków Łagiewniki Sanktuarium Bożego Miłosierdzia
19,564 Skawina
41,829 Kalwaria Zebrzydowska Lanckorona Sanktuarium pasyjno-maryjne
43,339 Kalwaria Zebrzydowska
59,312 Wadowice Dom Rodzinny Jana Pawła II, Bazylika Ofiarowania NMP

W styczniu 2007 skład został odkupiony przez PKP Przewozy Regionalne za 7 mln zł i przeszedł na stan Zakładu Małopolskiego[47].

Od 11 września 2008, po kilkuletnich staraniach Fundacji Rozwoju Miasta Bielska-Białej, w wybrane dni trasa Pociągu papieskiego była wydłużana i wiodła przez Andrychów, Kęty, Bielsko-Białą, Żywiec i Czadcę aż do słowackiej Żyliny[48].

W 2009 skład wielokrotnie gościł w różnych rejonach Polski jako forma upamiętniająca wizyty Jana Pawła II w różnych miastach oraz w celu umożliwienia dojazdu na ważne wydarzenia religijne[49][50][51].

Od 1 września 2009 ze względu na malejące zainteresowanie zawieszono kursowanie pociągu. Skład przeznaczono do codziennej obsługi linii z Krakowa do Bielska-Białej[52]. Od 2010 skład obsługiwał połączenia między Krakowem a Zakopanem[3].

30 czerwca 2012 zostało wznowione na okres wakacyjny kursowanie jednostki na pierwotnej trasie, jednakże bez dofinansowania ze strony woj. małopolskiego[53]. Ponowne jego uruchomienie było planowane na wakacje 2013 jeśli będzie się cieszyło odpowiednio dużym zainteresowaniem[54].

22 października 2012 skład EN61-01 został wycofany z eksploatacji[55]. W lipcu 2013 zespół trakcyjny miał powrócić na trasę Kraków – Wadowice, jednak nie było to możliwe ze względu na zużyte poniżej dopuszczalnej normy zestawy kołowe i oczekiwanie na ich naprawę[55]. 2 września 2013 skład przywrócono do eksploatacji[56].

Na dni od 28 marca 2014 do 12 kwietnia 2014 planowano przejazd Pociągu papieskiego przez 14 metropolii. Skład miał wyruszyć z Wadowic, a z sanktuarium łagiewnickiego miał zabrać ogień symbolizujący iskrę. Ogień ten miał być w lampionie, a ten przechowywany w kaplicy umieszczonej wewnątrz jednostki. Ponadto w kaplicy miały się znaleźć również relikwie Jana Pawła[57]. Ostatecznie z braku funduszy pociąg nie został uruchomiony[58].

9 kwietnia 2014 Pociąg papieski został ponownie uruchomiony po półtorarocznej przerwie. Wydarzeniu towarzyszyło otwarcie Domu Rodzinnego Jana Pawła II[59].

Na początku marca 2015 skład odstawiony od 8 miesięcy na bocznicy w Suchej Beskidzkiej został pozbawiony emblematów i napisów Totus Tuus[60]. W kwietniu Małopolski Oddział Przewozów Regionalnych poinformował o planowanym wykorzystaniu Pociągu papieskiego podczas Światowych Dni Młodzieży 2016[61]. W połowie listopada jednostka powróciła na trasę z Krakowa do Bielska-Białej[62] i Wadowic[63]. Na początku 2017 skład ponownie był odstawiony i oczekiwał na naprawę, którą wówczas planowano wykonać w I półroczu tego roku[64].

Koleje Śląskie

14WE-01 i 14WE-03 Kolei Śląskich w Gliwicach

31 października 2012 Koleje Śląskie rozstrzygnęły przetarg na dostawę dwóch używanych, jednoprzestrzennych elektrycznych zespołów trakcyjnych. Specyfikację przetargową spełniały tylko zespoły 14WE, jedynie SKM Warszawa złożył swoją ofertę i to właśnie ona została wybrana. W pierwszej połowie listopada 2012 podpisano umowę na roczną dzierżawę dwóch 14WE z wykupem po zakończeniu[40]. Pojazdy skierowano do obsługi pociągów relacji Katowice – Gliwice[65]. Po zakończeniu okresu dzierżawy Koleje Śląskie skorzystały z opcji wykupu pojazdów[66].

W lipcu 2016 przewoźnik, przygotowując się do przeprowadzenia napraw okresowych posiadanych dwóch pojazdów, planował zainstalowanie w nich toalet[67]. Do końca sierpnia w ogłoszonym przetargu na modernizację składów ofertę złożyły ZNTK „Mińsk Mazowiecki”[68]. Pod koniec września została ona zaakceptowana[69] i w połowie października podpisano umowę[70], a w zakres modernizacji, która miała zostać wykonana do końca 2016[69], prócz montażu toalet, weszła również modyfikacja systemu monitoringu i informacji pasażerskiej oraz przemalowanie składów w barwy Kolei Śląskich[70]. Ostatecznie przebudowa przedłużyła się ze względu na większy zakres prac do wykonania nieprzewidziany wcześniej przez wykonawcę. W połowie stycznia 2017 w okolicach Mińska Mazowieckiego widziany był ukończony skład 14WE-01. Wówczas przewoźnik zakładał, że pojazdy powrócą do niego w lutym[71]. Pierwszy skład, oznaczony jako 01, rzeczywiście dotarł do bazy przewoźnika pod koniec lutego[72], a 28 lutego powrócił do eksploatacji[73].

Industrial Division

Pod koniec 2016 przedsiębiorstwo Industrial Division odkupiło od SKM Warszawa jednostki typu 14WE. Zgodnie z podpisaną umową, na początku 2017 do nowego właściciela trafiły 4 pojazdy, które skierowano do modernizacji w ZNTK „Mińsk Mazowiecki”. Zespoły po przebudowie mają być wyposażone m.in. w gniazdka elektryczne, system informacji pasażerskiej i toalety. Pozostałe 2 kupione składy mają zostać przekazane nowemu właścicielowi na początku 2018[28].

Nagrody i wyróżnienia

Zobacz też

  1. ↑ a b c d e f g h NEWAG Spółka Akcyjna: Dokumentacja Techniczno-Ruchowa Elektrycznego Zespołu Trakcyjnego Typu 14WE. skm.bip.um.warszawa.pl, 2005-08. [dostęp 2012-08-11]. (pol.).
  2. ↑ a b NEWAG Spółka Akcyjna: Dokumentacja Systemu Utrzymania – Elektryczny zespół trakcyjny typu 14WE. skm.bip.um.warszawa.pl, 2005-08. [dostęp 2012-08-11]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e f Pociąg papieski. W: Judyta Kurowska-Ciechańska, Ariel Ciechański: Koleje album. Carta Blanca, 2007, s. 152-153. ISBN 978-83-60887-96-7. (pol.).
  4. ↑ Paweł Terczyński. Elektryczny zespół trakcyjny EN61-001. „Świat Kolei”. 9/2006, s. 17-19. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  5. ↑ Na dzień 2017.05.09 SKM Warszawa eksploatuje 14WE (jednostki o numerze bocznym 107 i 108)
  6. ↑ Ryszard Rusak. Od Pafawagu do Bombardiera. 60 lat Państwowej Fabryki Wagonów Pafawag we Wrocławiu. „Świat Kolei”. 10/2005, s. 12-17. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  7. ↑ Paweł Terczyński. Pafawag – kronika produkcji. „Świat Kolei”. 10/2005, s. 18-23. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  8. ↑ Piotr Sobolewski. Nowy Zakład Montażu Taboru Kolejowego firmy Stadler w Siedlcach. „Świat Kolei”. 5/2008, s. 3. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  9. ↑ a b c Elektryczny zespół trakcyjny EN57/M. Przez modernizację do nowych rozwiązań.. „Energocontrol News”. VIII, grudzień 2004. s. 8. (pol.). 
  10. ↑ Energocontrol – O firmie. energocontrol.pl. [dostęp 2012-09-21]. (pol.).
  11. ↑ Aktualne realizacje EC Engineering w dziedzinie kolejnictwa. „Energocontrol News”. XI, wrzesień 2005. s. 2-3. (pol.). 
  12. ↑ a b c d Oferta Newag Nowy Sącz – EZT serii 14WE. [dostęp 2014-02-22].
  13. ↑ a b c d e f g Rafał Wodzicki. Nowy tabor dla SKM Warszawa. Wymysł Kaczyńskiego?. „Świat Kolei”. 12/2005, s. 12-15. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  14. ↑ a b c Zespoły trakcyjne 14WE i tzw. Pociąg Papieski. W: Robert Kroma, Janusz Sosiński, Krzysztof Zintel: Normalnotorowe wagony silnikowe kolei polskich 1991–2013. Wyd. 1. Poznań: BWH Kolpress, 2014, s. 240-248, seria: Encyklopedia taboru. ISBN 978-83-933257-6-4. (pol.).
  15. ↑ Jacek Gożdziewicz. Trako 2005. „Świat Kolei”. 11/2005, s. 16-19. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  16. ↑ a b Oferta Newag Nowy Sącz – EZT serii EN61. [dostęp 2014-02-22].
  17. ↑ Rafał Wodzicki: Sprzęg automatyczny w pojazdach typu 14WE eksploatowanych przez SKM. skm.warszawa.pl, 2007-02-14. [dostęp 2012-09-07]. (pol.).
  18. ↑ PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście Sp. z o.o.. Dane techniczne. „Dokumentacja Systemu Utrzymania – Elektryczny Zespół Trakcyjny 5B+6B+5B, 5B+6B+6B+5B (EN57, EN71)”, s. 47, 2010. Gdynia. 
  19. ↑ Dawid Krysztofiński: Awaria SKM. Pociąg utknął w tunelu. tvnwarszawa.pl, 2012-03-06. [dostęp 2012-09-01]. (pol.).
  20. ↑ a b c d e f g h i j Dane techniczne pojazdów typu 14WE, eksploatowanych przez SKM.. [dostęp 2014-02-22].
  21. ↑ Kraków: Totus Tuus na szynach. Gazeta Krakowska, 2006-05-11, 2006-05-13. [dostęp 2012-08-12].
  22. ↑ Stołeczna Szybka Kolej Miejska – projektowy sukces EC Engineering. „Energocontrol News”. XI, wrzesień 2005. s. 2. (pol.). 
  23. ↑ W pociągach SKM Warszawa naładujesz telefon. inforail.pl, 2015-10-26. [dostęp 2015-10-28]. (pol.).
  24. ↑ a b Termin gwarancji; Nadane przez UTK numery inwentarzowe wagonów wchodzących w skład ezt typu 14WE i numery operacyjne tych ezt jako całości. „Załącznik nr 7 do SIWZ”. GOZ-351-1/12, s. 16, 29. skm.bip.um.warszawa.pl. (pol.). 
  25. ↑ a b Zdjęcia przedstawiające oznaczenia UIC wagonów EN61-01ra, EN61-01s i EN61-01rb.
  26. ↑ a b Ryszard Rusak. Chaos na Kolejach Śląskich. „Świat Kolei”. 1/2013, s. 14-17. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  27. ↑ Martyn Janduła: Prezes SKM Warszawa: Przygotowujemy się do zakupu nowych pociągów. rynek-kolejowy.pl, 2017-03-23. [dostęp 2017-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-23)]. (pol.).
  28. ↑ a b c Michał Szymajda (na podst. mj): ID potwierdza: Oferujemy Kolejom Śląskim 14WE. Są w modernizacji [aktualizacja]. rynek-kolejowy.pl, 2017-03-23. [dostęp 2017-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-23)]. (pol.).
  29. ↑ Karol Trammer. Co zrobić z 55 milionami?. „Z Biegiem Szyn”. nr 6 (21) listpoad-grudzień 2005. s. 8. [dostęp 2012-08-12]. 
  30. ↑ Szybka Kolej Miejska Sp. z o.o. Prezentacja 2012. [dostęp 2012-08-12].
  31. ↑ WASKM/ZP/3/2006 – Ogłoszenie wyniku. skm.warszawa.pl, 2007-03-07. [dostęp 2012-09-07]. (pol.).
  32. ↑ a b Karol Trammer. Numery z SKM. „Z Biegiem Szyn”. nr 5 (32) wrzesień-październik 2007. s. 2. [dostęp 2012-08-12]. 
  33. ↑ Rafał Wodzicki: Zmiana oznakowania pojazdów kolejowych SKM Sp. z o.o.. skm.warszawa.pl, 2007-08-06. [dostęp 2012-09-07]. (pol.).
  34. ↑ Warszawa: Nowe barwy SKM. ztm.waw.pl, 2008-10-28. [dostęp 2012-08-12].
  35. ↑ Waszawa: Nowa kolorystyka pojazdów SKM. skm.warszawa.pl, 2008-12-01. [dostęp 2012-08-12].
  36. ↑ Kurier Kolejowy: 14WE przejdą naprawy rewizyjne. kurierkolejowy.eu, 2012-03-21. [dostęp 2012-08-11].
  37. ↑ RW: Modernizować czy kupować. kurierkolejowy.eu, 2012-05-25. [dostęp 2012-05-25].
  38. ↑ Gazeta Wyborcza: Ciągłe awarie 14WE. Jednak nie będzie modernizacji?. Rynek Kolejowy, 2012-06-22. [dostęp 2012-09-01]. (pol.).
  39. ↑ RW: SKM zamierza sprzedać wszystkie 14WE. 2012-06-22. [dostęp 2012-08-11].
  40. ↑ a b jm: Koleje Śląskie kupią 14WE. 2012-10-31. [dostęp 2012-10-31]. (pol.).
  41. ↑ Warszawska Szybka Kolej Miejska posiada najbardziej nowoczesne pociągi w Polsce. W poniedziałek ( 22 bm.) odebrano ostatni z pojazdów 35 WE, które zamówiono w u.br. w Newagu.. 2013-07-24. [dostęp 2014-02-22]. (pol.).
  42. ↑ Szybka Kolej Miejska Sp. z o.o.: Ogłoszenie o zamiarze sprzedaży elektrycznych zespołów trakcyjnych typu 14WE. 2013-07-24. [dostęp 2013-07-25]. (pol.).
  43. ↑ a b „Pociągiem Papieskim” po Polsce. Tygodnik Solidarność, 2007-08-24. [dostęp 2012-08-15].
  44. ↑ EN61. W: Paweł Terczyński: Atlas lokomotyw 2007. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2007, s. 93. ISBN 978-83-920757-7-6.
  45. ↑ Józef Dąbrowski, Agnieszka Raczyńska-Lorek. Papieski pociąg. „Niedziela Ogólnopolska”. 32/2006. s. 14. (pol.). 
  46. ↑ Ryszard Stankiewicz, Marcin Stiasny: Atlas Linii Kolejowych Polski 2011. Wyd. pierwsze. Rybnik: Eurosprinter, 2011. ISBN 978-83-931006-4-4. (pol.).
  47. ↑ Paweł Terczyński. Nowości w komunikacji podmiejskiej Krakowa. „Świat Kolei”. 4/2007. s. 3. 
  48. ↑ Wydłużenie trasy pociągu papieskiego – aż na Słowację. tur-info.pl, 2008-07-24. [dostęp 2012-08-11].
  49. ↑ pr.pkp.pl: Toruń: Pociąg Papieski na terenie Województwa Kujawsko – Pomorskiego. inforail.pl, 2009-05-27. [dostęp 2012-08-24].
  50. ↑ pr.pkp.pl: Gdynia: Pociąg Papieski na Pomorzu. inforail.pl, 2009-05-26. [dostęp 2012-08-24].
  51. ↑ pr.pkp.pl: Warszawa: Pociąg Papieski w pielgrzymce po Polsce. inforail.pl, 2009-09-18. [dostęp 2012-08-24].
  52. ↑ fe, PAP: Będziemy jeździć Pociągiem Papieskim do Krakowa. 2009-08-07. [dostęp 2012-08-11].
  53. ↑ Pociąg papieski znowu na torach Małopolski. 2012-05-25. [dostęp 2012-08-12].
  54. ↑ Krzysztof Kuś: Pociąg Papieski kursuje bez dotacji. 2012-07-13. [dostęp 2012-08-12].
  55. ↑ a b wadowiceonline.pl: Pociąg Papieski nadal zepsuty. rynek-kolejowy.pl, 2013-08-23. [dostęp 2013-08-25].
  56. ↑ wadowice24.pl: Pociąg Papieski wrócił na tory. kurierkolejowy.eu, 2013-09-03. [dostęp 2013-09-03].
  57. ↑ im, mz: „Papieski pociąg do świętości” objedzie metropolie. idziemy.com.pl, 2013-10-08. [dostęp 2013-10-19]. (pol.).
  58. ↑ Anna Mączka: Pociąg papieski nie pojedzie. Powód – brak pieniędzy. malopolskaonline.pl, 2014-03-18. [dostęp 2014-04-11]. (pol.).
  59. ↑ Anna Mączka: Małopolscy kolejarze uruchomili Pociąg Papieski. Dar ich miłości dla Jana Pawła II. malopolskaonline.pl, 2014-04-09. [dostęp 2014-04-11]. (pol.).
  60. ↑ Karol Wieczorek: Czy to już koniec Pociągu Papieskiego?. wadowice24.pl, 2015-03-11. [dostęp 2015-03-13]. (pol.).
  61. ↑ Dominik Lebda: Pociąg Papieski pojedzie w Światowe Dni Młodzieży. rynek-kolejowy.pl, 2015-04-01. [dostęp 2015-11-18]. (pol.).
  62. ↑ Złoty pociąg odnaleziony!. inforail.pl, 2015-11-17. [dostęp 2015-11-17]. (pol.).
  63. ↑ ms: Pociąg Papieski czeka na pielgrzymów, nie na regularnych pasażerów. rynek-kolejowy.pl, 2015-11-18. [dostęp 2015-11-18]. (pol.).
  64. ↑ InfoRail: Pociąg Papieski znowu na bocznicy. inforail.pl, 2017-01-19. [dostęp 2017-01-20]. (pol.).
  65. ↑ Stadlery i SA138 bezawaryjne!. inforail.pl, 2013-03-13. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  66. ↑ jm: Koleje Śląskie nie chcą kolejnych 14WE. rynek-kolejowy.pl, 2013-12-27. [dostęp 2014-02-22]. (pol.).
  67. ↑ InfoRail: W 14WE pojawią się toalety. inforail.pl, 2016-07-21. [dostęp 2016-07-21]. (pol.).
  68. ↑ InfoRail: Jedna oferta na modernizację 14WE. inforail.pl, 2016-08-31. [dostęp 2016-08-31]. (pol.).
  69. ↑ a b InfoRail: ZNTK Mińsk Mazowiecki zmodernizują 14WE. inforail.pl, 2016-09-29. [dostęp 2016-09-29]. (pol.).
  70. ↑ a b InfoRail: ZNTK Mińsk Mazowiecki z umową na modernizacje 14WE. inforail.pl, 2016-10-17. [dostęp 2016-10-17]. (pol.).
  71. ↑ Jakub Madrjas: 14WE już w barwach Kolei Śląskich [zdjęcia]. rynek-kolejowy.pl, 2017-01-17. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)]. (pol.).
  72. ↑ Jakub Madrjas: Pierwszy 14WE wrócił do Kolei Śląskich. Zobacz jak się prezentuje [zdjęcia]. rynek-kolejowy.pl, 2017-02-28. [dostęp 2017-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-28)]. (pol.).
  73. ↑ InfoRail: Pasażerowie zadowoleni z 14WE, samorządowcy też. inforail.pl, 2017-03-01. [dostęp 2017-03-01]. (pol.).
  74. ↑ Karol Wach: Pociąg Papieski produktem roku 2006. 2007-02-04. [dostęp 2012-08-11].
{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.
Pojazdy szynowe produkowane i modernizowane przez Newag
Produkcja
Elektryczne zespoły trakcyjne
Spalinowe zespoły trakcyjne
Hybrydowe zespoły trakcyjne
Lokomotywy elektryczne
Tramwaje
Modernizacje
Elektryczne zespoły trakcyjne
Lokomotywy elektryczne
Lokomotywy spalinowe

Pojazdy trakcyjne eksploatowane w Polsce
Lokomotywy elektryczne
Lokomotywy spalinowe
Lokomotywy parowe[B]
Elektryczne wagony i zespoły trakcyjne
Spalinowe zespoły trakcyjne
Autobusy szynowe
Spalinowe wagony silnikowe
Parowozy wąskotorowe[B]
Spalinowozy wąskotorowe
Wąskotorowe spalinowe
wagony silnikowe
  1. ↑ Kursywą zaznaczone serie wycofane z ruchu liniowego.
  2. ↑ a b Wymienione tylko ważniejsze serie.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Newag_14WE&oldid=49306275”