11 Dywizja Strzelców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
11 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa o Borkowo (13–14 sierpnia 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

15 Armia

11 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]

Sformowana w maju 1918 jako 4 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 6666 żołnierzy z tego piechoty 5639, a kawalerii 200. Na uzbrojeniu posiadała 127 ciężkich karabinów maszynowych i 17 dział[2].

W dniu 23 sierpnia 1920 roku pod Śniadowem dywizja została rozbita przez oddziały polskiej 13 Dywizji Piechoty.

Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Skład w sierpniu 1920[3]:

  • 31 Brygada Strzelców
    • 91 pułk strzelców
    • 92 pułk strzelców
    • 93 pułk strzelców
  • 32 Brygada Strzelców
    • 94 pułk strzelców
    • 95 pułk strzelców
    • 96 pułk strzelców
  • 33 Brygada Strzelców
    • 97 pułk strzelców
    • 98 pułk strzelców
    • 99 pułk strzelców

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]