Przejdź do zawartości

Bitwa pod Bojarami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Bojarami
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

23 maja 1920

Miejsce

Bojary (sielsowiet Słoboda)

Terytorium

Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich

Przyczyna

ofensywa wojsk Tuchaczewskiego nad Berezyną

Wynik

zwycięstwo 4 DS

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
kpt. Władysław Mielnik
Siły
12 pułk piechoty 4 Dywizja Strzelców
Straty
2 zabitych 300 zmarłych i rannych
brak współrzędnych

Bitwa pod Bojarami – walki pododdziałów 12 pułku piechoty kpt. Władysława Mielnika z oddziałami Armii Czerwonej toczone w ramach bitwy nad Berezyną w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Przebieg działań

[edytuj | edytuj kod]
Sytuacja ogólna

14 maja 1920 ruszyła sowiecka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 15 Armia Augusta Korka i Grupa Północna Jewgienija Siergiejewa uderzyły na pozycje oddziałów polskich 8 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku na Głębokie. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia Nikołaja Sołłohuba[2] zaatakowała oddziały 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego[3]. Wobec skomplikowanej sytuacji operacyjnej, 23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich w kierunku zachodnim[4].

Działania pułku

23 maja pod Bojarami oddziały sowieckiej 4 Dywizji Strzelców ze składu 15 Armii uderzyły na stanowiska obronne 12 pułku piechoty kpt. Mielnika[5]. Przez całe popołudnie pułk odpierał falowe ataki piechoty sowieckiej. Jego I batalion stracił kolejno dwóch dowódców. Przeciwnik również poniósł ogromne starty. Sowiecka dywizja pozostawiła na przedpolu około trzystu poległych i rannych. Pod osłoną nocy pułk wycofał się na kolejną rubież opóźniania[6].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

Bitwa pod Bojarami opóźniła natarcie 4 Dywizji Strzelców, która po poniesionych stratach w dniu następnym utknęła na południowy wschód od jeziora Narocz[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]