45 Dywizja Strzelców
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Wołkowińcami (14 IV 1920) bitwa pod Chołojowem (14 VIII 1920) bitwa pod Niestanicami (14 VIII 1920) bitwa pod Buskiem (30 VIII - 9 IX 1920) bitwa pod Jabłonówką (6 IX 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
12 Armia |
45 Dywizja Strzelców – dywizja piechoty Armii Czerwonej okresu wojny polsko-bolszewickiej. Wiosną 1920 wchodziła w skład 14 Armii.
Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]
Sformowana latem 1919 w rejonie Odessy. Weszła w skład 12 Armii. Początkowo walczyła w rejonie Odessy i Żytomierza.
W listopadzie 1919 została przydzielona do 14 Armii, by marcu 1920 powrócić w skład 12 Armii i zastąpić nad Wołkiem zdemoralizowaną 44 Dywizję Strzelców.
Toczyła walki z polską 5 Dywizją Piechoty, poniosła duże straty i podobnie jak 44 DS została wycofana na tyły. W czerwcu 1920 wzięła udział w ofensywie Armii Czerwonej na Ukrainie i walczyła pod Białą Cerkwią i Dubnem. W sierpniu wzmocniła 1 Armię Konną pod Lwowem. Na przełomie sierpnia i września bezskutecznie próbowała zdobyć Busk. Po podpisaniu rozejmu z Polską brała udział w walkach z oddziałami Ukraińskiej Republiki Ludowej[1].
23 kwietnia 1920 odwodowe formacje tejże dywizji zostały zaatakowane przez 2 Brygadę Halicką. Wskutek ofensywy kijowskiej Wojska Polskiego 45 DS jako jednostka taktyczna praktycznie przestała istnieć. Po uzupełnieniu składu w maju 1920 wyruszyła w marsz na Ładożyn nad Bohem. 30 czerwca 1920 w okolicach Grycowa 45 DS starła się z polską 18 Dywizją Piechoty ze składu 6 Armii. 17 sierpnia 1920 dywizja bez powodzenia walczyła w okolicach Płońska, po czym nastąpił odwrót wojsk bolszewickich trwający aż do 25 sierpnia[potrzebny przypis].
Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]
- Iona Jakir (X 1919 – 1V 1921)[1]
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
sierpień 1920[2]
- dowództwo dywizji
- 133 Brygada Strzelców (397 ps, 398 ps, 399 ps)
- 134 Brygada Strzelców (400 ps, 401 ps, 402 ps)
- 135 Brygada Strzelców (403 ps, 404 ps, 405 ps)
- Samodzielna Brygada Kawalerii Kotowskiego (1 pk, 2 pk, ba 3-cal)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 90.
- ↑ Tarczyński (red.) 2002 ↓, s. 260.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa lwowska 1920. Dokumenty operacyjne. T. 1. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.