58 Dywizja Strzelców
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Rosyjska FSRR
| |
| Sformowanie | 1919 | |
| Działania zbrojne | ||
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj wojsk | Piechota | |
| Podległość | 12 Armia | |
58 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]
Sformowana została latem 1919 w Nikopolu na Ukrainie. Od września do grudnia 1919, w składzie 12 Armii, walczyła w rejonie Kijowa i Boryspola z wojskami Denikina oraz oddziałami ukraińskimi. W kwietniu 1920 przerzucona do odwodu w rejonie Żytomierza. Podczas polskiej ofensywy na Kijów, pobita przez 1 Dywizję Piechoty Legionów, straciła połowę artylerii i większość broni maszynowej. Jej resztki wycofały się za Dniepr[1].
Po uzupełnieniu dywizja wzięła udział w sowieckiej ofensywie na Ukrainie. 10 lipca 1920 pod Owruczem poniosła duże straty. 17 sierpnia została pobita pod Włodawą przez 3 Dywizję Piechoty Legionów. We wrześniu i październiku walczyła nad Stochodem, Styrem i Horyniem. Po podpisaniu rozejmu z Polską brała udział w walkach z oddziałami gen. Bułaka-Bałachowicza w rejonie Owrucza i Czemobyla. W 1921 jej resztki zostały wcielone do 25 Dywizji Strzelców[2].
26 kwietnia 1920 wraz z jednostkami tyłowymi 44 DS odpierała atak polskiej Dywizji Kawalerii gen. J. Romera pod Koziatynem.
1 maja 1920 dywizja broniła się na przedpolach Kijowa na odcinku Makarów-Fastów.
25 sierpnia 1920 operowała na odcinku Kamieniec Podolski-Włodawa biorąc udział w spóźnionych działaniach zaczepnych bolszewickiego Frontu Południowo-Zachodniego nad górnym i środkowym Bugiem.
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład na dzień 12 lipca 1920[3]:
- dowództwo dywizji
- 172 Brygada Strzelców
- 514 pułk strzelców
- 515 pułk strzelców
- 516 pułk strzelców
- 173 Brygada Strzelców
- 517 pułk strzelców
- 518 pułk strzelców
- 519 pułk strzelców
- 174 Brygada Strzelców
- 520 pułk strzelców
- 521 pułk strzelców
- 522 pułk strzelców
- 58 pułk kawalerii
Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]
- I.F. Fedko (VII – IX 1919)[2]
- Paweł Efimowicz Kniagnickij (IX 1919 – VII 1920)[2][4]
- W.W. Popow (VII 1920 – V 1921)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 314.
- ↑ a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 315.
- ↑ Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 79.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 44.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek, Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Koszalin 1990.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
| ||||||||