Bitwa pod Hrebionką
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
9 lipca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
pod Hrebionką[a] | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Zachodniego | ||
| Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Hrebionką – walki polskiego 16 pułku piechoty mjr. Karola Weissa de Helmenau z oddziałami sowieckiej 17 Dywizji Strzelców w czasie lipcowej ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna[edytuj | edytuj kod]
W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[2]. W nocy z 6 na 7 lipca sforsowała Berezynę sowiecka 16 Armia Nikołaja Sołłohuba i nacierała na zachód wiążąc walką wojska polskiej 4 Armii i Grupy Poleskiej gen. Władysława Sikorskiego[3][4]. Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii „dawnych okopów niemieckich” z okresu I wojny światowej[5].
Walki pod Hrebionką[edytuj | edytuj kod]
Podczas walk odwrotowych toczonych nad Berezyną odwodowy 16 pułk piechoty z 6 Dywizji Piechoty 9 lipca 1920 uderzył na Hrebionkę. Podczas kilkugodzinnej bitwy z oddziałami sowieckiej 17 Dywizji Strzelców parokrotnie dochodziło do „walk na bagnety”. W momencie, kiedy piechota sowiecka wdarła się w głąb ugrupowania 16 pułku piechoty, skutecznie kontratakował IV szwadron 4 pułku ułanów. Szarża polskiej jazdy rozbiła wysunięte do przodu oddziały przeciwnika. Wieczorem pułk otrzymał rozkaz odwrotu i obsadzenia Świsłoczy[1][6].
Bilans walk[edytuj | edytuj kod]
Sukces boju pod Hrebionką 16 pułk piechoty i szwadron 4 pułku ułanów okupił stratą 58 poległych i rannych. Zginął między innymi dowódca 7 kompanii podporucznik Stanisław Danecki i por. Skuratowski z 4 pułku ułanów[7]. Na pobojowisku znaleziono ciała 127 poległych czerwonoarmistów[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hrebionka, wś, powiat ihumeński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 175. Obecnie Hrebinka (biał. Гребінка) w rejonie czerwieńskim (biał. Червенський район), miejscowość na Białorusi, na południowy wschód od Mińska[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 152.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Przybylski 1932 ↓, s. 159.
- ↑ Odziemkowski 2013 ↓, s. 62.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 277.
- ↑ Bayer 1929 ↓, s. 20.
- ↑ Znamirowski 1928 ↓, s. 19.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stefan Bayer: Zarys historii wojennej 4-go pułku Ułanów Zaniemeńskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Franciszek Znamirowski: Zarys historii wojennej 16-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.