Bitwa pod Moszczanicą
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
 Bitwa pod Moszczanicą | |||
| Czas |
9 lipca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
wyjście Polaków z okrążenia | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Moszczanicą – walki oddziałów 18 Dywizji Piechoty z jednostkami 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Marsz dywizji[edytuj | edytuj kod]
W nocy 8 lipca 1920 Grupa gen. Franciszka Krajowskiego opuściła Ostróg. Marsz odbywał się dwoma kolumnami wzdłuż Zbyteńki przez Obhów na Dubno. Na skutek przeciągających się walk pod Buderażem maszerowano w dzień. Droga na Obhów była piaszczysta i trudna do pokonania, zarówno dla piechoty, jak i dla artylerzystów[1]. W Moszczanicy lewa kolumna zmyliła kierunek i weszła na marszrutę kolumny prawej, a na mostku w okolicach wsi Stupno nastąpiło stłoczenie taborów, artylerii i piechoty[2].
Walki dywizji[edytuj | edytuj kod]
Unieruchomienie dywizji wykorzystał przeciwnik i o 9.00 uderzył w jej straż tylną pod Moszczenicą. Inne oddziały sowieckie zastąpiły drogę straży przedniej pod Obhowem. W zasadzie 18 DP znalazła się w okrążeniu w dolinie Zbyteńki. Zadanie walki z kozakami uderzającymi od tyłu otrzymał dowódca XXXVI Brygady Piechoty gen. Mieczysław Linde. W tym celu do działań rozwinął się 145 pułk piechoty i III/144 pp[3] oraz trzy baterie 18 pułku artylerii polowej i bateria 18 pułku artylerii ciężkiej. I i III bataliony 145 pp przeszły do kontrataku na bagnety. Po dwugodzinnej walce straż tylna rozpoczęła odwrót, cały czas pozostając w kontakcie ogniowym z nieprzyjacielem[1].
W tym czasie gen. Krajowski objął dowództwo straży przedniej[4], a z kolumn stłoczonych przed mostem wyciągnięto siedem baterii, które skoncentrowanym ogniem złamały opór przeciwnika w Obhowie. Miejscowość tę zajął następnie 144 pułk piechoty. Kiedy piechota i artyleria walczyły o wyjście dywizji z okrążenia, tabory przejeżdżały przez mostek i grupowały się w osłoniętych przed obserwacją kotlinach między wsiami Bondary i Stupno[1][5]. O 12.00 cała Grupa gen. Krajowskiego zajęła rejon Obhów – Nagórzany – Bondary – Stupno, organizując obronę okrężną[3].
Przeciwnik zaprzestał prób natarcia. Uporczywa walka straży tylnej gen. Lindego pod Moszczanicą Wielką umożliwiła grupie gen. Krajowskiego wyjście z rysującego się okrążenia i kontynuowanie marszu na Dubno[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 268.
- ↑ Arciszewski 2016 ↓, s. 41-42.
- ↑ a b Arciszewski 2016 ↓, s. 42.
- ↑ Leszczyński 2006 ↓, s. 56.
- ↑ Badowski 1930 ↓, s. 21.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Franciszek Adam Arciszewski: Ostróg - Dubno - Brody. Walki 18 Dywizji Piechoty z konną armią Budionnego (1 lipca - 6 sierpnia 1920) (reprint). Oświecim: Wydawnictwo „Napoleon”, 2016. ISBN 978-83-65652-00-3.
- Zbigniew Badowski: Zarys historii wojennej 18-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jan Fuglewicz: Zarys historii wojennej 49-go pułku Strzelców Kresowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Grzegorz Leszczyński: 18 pułk artylerii lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2006. ISBN 83-88773-20-8.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.