44 Dywizja Strzelców
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Rosyjska FSRR
| |
| Sformowanie | 1919 | |
| Działania zbrojne | ||
| wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Tyszowcami (2 września 1920) | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj wojsk | piechota | |
| Podległość | 12 Armia | |
44 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]
Sformowana latem 1919 z oddziałów 3 Pogranicznej Dywizji i ochotników. Weszła w skład została 12 Armii. Walczyła przeciw oddziałom Denikina na Ukrainie, a następnie z oddziałami Ukraińskiej Republiki Ludowej. W lutym 1920 nad Wołkiem weszła w kontakt taktyczny z polską 5 Dywizja Piechoty. W walce z jednostkami polskimi poniosła wysokie straty i została wycofana na tyły. Podczas polskiej ofensywy na Kijów pobita pod Berdyczowem, a 28 kwietnia poddała się pod Holendrami. Odtworzona w maju 1920, wzięła udział w ofensywie Armii Czerwonej, docierając pod Tyszowce. Podczas odwrotu broniła linii Ptyczy i Słuczy. Po podpisaniu rozejmu z Polską wzięła udział w walkach z oddziałami Ukraińskiej Republiki Ludowej[1].
Jednostki tyłowe 44 DS wraz z 58 DS odpierały atak polskiej Dywizji Kawalerii gen. Józefa Romera pod Koziatynem. Niedobitki 44 DS uchodziły pospiesznie w kierunku Czerkas nad Dnieprem. Uporczywe walki Wojska Polskiego z 44 DS o Emilczyn zakończyły się ustąpieniem wojsk polskich (2 Armii). 3 października 1920 dywizja została rozbita po brawurowym ataku kawalerii polskiej na południe od Prypeci[potrzebny przypis].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład na dzień 12 lipca 1920[2]:
- dowództwo dywizji
- 130 Brygada Strzelców
- 388 pułk strzelców
- 389 pułk strzelców
- 390 pułk strzelców
- 131 Brygada Strzelców
- 391 pułk strzelców
- 392 pułk strzelców
- 393 pułk strzelców
- 132 Brygada Strzelców
- 394 pułk strzelców
- 395 pułk strzelców
- 396 pułk strzelców
- 44 pułk kawalerii
Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]
- I.N. Dubowoj (X 1919 − II 1922)[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 90.
- ↑ Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 79.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek, Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Koszalin 1990.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
| ||||||||