Przejdź do zawartości

Bitwa pod Łuczankami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Łuczankami
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas

21 lutego 1920

Miejsce

pod Łuczankami

Terytorium

Ukraińska Republika Ludowa

Wynik

zwycięstwa Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Feliks Jaworski
Siły
grupa mjr. Jaworskiego
dwie kompanie 22 pp
oddziały 47 DS
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[1]

Bitwa pod Łuczankamiwalki grupy mjr. Feliksa Jaworskiego z 9 Dywizji Piechoty z sowieckim 423 pułkiem strzelców z 4 Dywizji Strzelców w czasie kampanii zimowej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Zimą 1919/1920 na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych planowanych na wiosnę i lato 1920[3].

9 Dywizja Piechoty płk. Władysława Sikorskiego zajmowała stanowiska na prawym brzegu Uborci. Jej 22 pułk piechoty obsadzał 75 kilometrowy odcinek frontu na linii KrusznikiBuda – Sokołodniki – MachnowiczeŚnickie PoleStodoliczeKarteniczeBobrowe. W jego ugrupowaniu działał 4 Wołyński dywizjon strzelców konnych mjr. Feliksa Jaworskiego. Pododdziały ogólnowojskowe wspierała 4 bateria 7 pułku artylerii polowej i 1 bateria 9 pułku artylerii polowej. Na południowym skrzydle patrole kawalerii utrzymywały łączność z lewoskrzydłowymi oddziałami Frontu Wołyńskiego[4]. W rejonie Łuczanek dowództwo sowieckie skoncentrowało 423 pułk strzelców, szykujący się do uderzenia na oddziały 9 Dywizji Piechoty[5].

Walczące wojska

[edytuj | edytuj kod]
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
Wojsko Polskie
dowództwo 9 Dywizji Piechoty płk Władysław Sikorski Front Lit. Biał.
grupa mjr. Jaworskiego mjr Feliks Jaworski 9 Dywizja Piechoty
⇒ 22 pułk piechoty ppłk Władysław Grabowski 9 Dywizja Piechoty
→ dwie kompanie 22 pp 22 pułk piechoty
Armia Czerwona
47 Dywizja Strzelców I.I. Smolin 12 Armia
→ 141 BS (421., 422., 423 ps)

Walki pod Łuczankami

[edytuj | edytuj kod]

20 stycznia 1920 4 Wołyński dywizjon strzelców konnych mjr. Feliksa Jaworskiego otrzymał rozkaz wykonania wypadu na Łuczanki. Dywizjon, wzmocniony 11 i 12 kompanią 22 pułku piechoty, wyruszył wieczorem ze Stodolicz i po całonocnym marszu o świcie następnego dnia podszedł pod wioskę. Kompania piechoty z dwoma plutonami 2 szwadronu otrzymała zadanie wykonania manewru obejścia i uderzenia na miejscowość od wschodu. Pozostała część dywizjonu miała uderzyć w szyku pieszym od zachodu[6][7].

Przeciwnik, uprzedzony przez miejscową ludność o zbliżaniu się Polaków, przygotował twardą obronę i ostrzeliwał atakujących silnym ogniem broni maszynowej i dział[8]. Strzelcy konni kontynuowali natarcie, a pod osłoną budynków dotarli do sowieckiej baterii strzelającej kartaczami. Część artylerzystów poległa w walce wręcz, część uciekła. Wtedy uderzył oddział obejścia i czerwonoarmiści nie wytrzymali uderzenia z dwóch stron. Żołnierze sztabu pułku bronili się twardo w budynkach. Dopiero wykorzystanie granatów ręcznych zmusiło ich do poddania się[6].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

Pod Łuczywkami grupa mjr. Feliksa Jaworskiego wzięła do niewoli 60 jeńców, w tym dowódcę 423 pułku strzelców[a], zdobyła 4 działa, 10 ckm-ów i cały tabor pułku, przy stratach własnych dwóch zabitych i trzech rannych[6]. Zdobyto też sztandar 423 pułku strzelców[7].

Za dzielność w bitwie pod Łuczankami krzyże srebrne Orderu Virtuti Militari otrzymali: podchorąży Stanisław Łukaszewicz który podkradłszy się z patrolem pod nieprzyjacielską wartownię, granatami rozpędził wartowników, biorąc chorągiew nieprzyjacielską i 7 jeńców, plutonowy Józef Zając, który ze wszystkich stron otoczony bronił się i nie wypuścił wziętego przez siebie do niewoli dowódcy 423-go pułku sowieckiego, starszy strzelec Wacław Kock, który pierwszy wpadł na strzelającą kartaczami baterję sowiecką i przebił bagnetem kanoniera, starszy ułan Dominik Demczuk, który sam jeden, podczołgawszy się pod strzelający kartaczami nieprzyjacielski działon, obsługę jego częściowo wystrzelał, częściowo rozproszył[9]

  1. Według Kowalczewskiego dowódca sowieckiego 423 pułku strzelców zginął w walce[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]