Bitwa o Mińsk (X 1920)
| wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna |
jesienna ofensywa wojsk polskich | ||
| Wynik |
zwycięstwo Wojska Polskiego, zdobycie Mińska, i wycofanie się na rozkaz | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Wojna Polska 1918–1921[1]
Walki o Mińsk – walki stoczone 15 października 1920 roku przez Grupę płk. Gustawa Paszkiewicza o Mińsk podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920.
Sytuacja ogólna[edytuj | edytuj kod]
Po wielkiej bitwie nad Wisłą, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zreorganizowało struktury wojskowe; zlikwidowało między innymi dowództwa frontów i rozformowało 1. i 5. Armię. Na froncie przeciwsowieckim rozwinięte zostały 2., 3., 4. i 6. Armia[2].
10 września, na odprawie w Brześciu ścisłych dowództw 2. i 4 Armii, marsz. Józef Piłsudski nakreślił zarys planu nowej bitwy z wojskami Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego. Rozpoczęły się prace sztabowe nad planem bitwy niemeńskiej[2]. Toczona w dniach 20–28 września operacja zakończyła się dużym sukcesem militarnym Wojska Polskiego.
Jeszcze w nocy z 25 na 26 września sztab Naczelnego Wodza przygotował dokumenty do kolejnej fazy operacji. Jej celem było wykonanie manewru okrążającego i ostateczne pobicie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego[3]
W zasadzie rozegrany w dniach 28–29 września bój pod Lidą był zakończeniem kolejnego etapu walk[4]. Bezpośrednio po nim polskie dywizje przystąpiły do pościgu za pobitym nieprzyjacielem. Pościg ten objął rozległy front od Niemna na północy, aż po Prypeć na południu[5].
Z 2 Armii gen. Edwarda Śmigłego-Rydza wydzielono grupę pościgową „Mir” pod dowództwem pułkownika Stefana Dąba-Biernackiego w składzie: 1 Dywizja Piechoty Legionów oraz 2. i 4 Brygada Jazdy, która przekroczywszy Niemen na południowy wschód od Lidy, parła przez Nowogródek ku linii kolejowej Baranowicze – Mińsk, starając się zepchnąć sowiecką 15 Armię Augusta Korka i resztki 3 Armii Władimira Łazariewicza z drogi odwrotu na Mińsk[6][7].
Wobec mającego nastąpić wkrótce rozejmu, wojska polskie dążyły do zajęcia korzystnej linii frontu[8]. 4 października marszałek Józef Piłsudski wydał rozkaz operacyjny nakazujący jednostkom 2 Armii osiągnięcie linii Kojdany – Hulewicze – Lachwa oraz opanowanie Mołodeczna[9].
Walki o Mińsk[edytuj | edytuj kod]
Po przełamaniu obrony sowieckiej pod Lebiedziewem 12 października 2 DPLeg. opanowała Mołodeczno, biorąc 200 jeńców z 5 i 6 DS, zaś 14 DP i 15 DP po walkach w rejonie Kojdanowa z 8 i 27 DS, zmusiły Sowietów do odwrotu, niwecząc plany dowództwa sowieckiego do utworzenia obrony na linii Kojdanów – Mołodeczno. Po tych sukcesach 14 DP otrzymała rozkaz obsadzenia linii Ptyczy i skierowania na Mińsk Oddziału Wydzielonego[10].
14 października na Mińsk ruszył oddział wydzielony płk. Gustawa Paszkiewicza (55 i 56 pp, 2 i 3 dywizjon 14 pap, 3 kompania 14 batalionu saperów). Maszerując wzdłuż toru kolejowego z Kojdanowa na Mińsk, grupa utrzymywała na lewym skrzydle styczność bojową z 15 Dywizją Piechoty, na prawym z Grupą gen. M. Milewskiego (57 i 58 pp, 15 puł, 1 dywizjon 14 pap, 2 bateria 7 dak), która dwiema kolumnami posuwała się na Ulżany.
15 października grupa Paszkiewicza sforsowała Ptycz i podeszła pod Mińsk. Po krótkich walkach opanowała miasto o godz. 13.30, po koncentrycznym natarciu i złamaniu słabego oporu zdemoralizowanego nieprzyjaciela. Zdobyto dużo taboru kolejowego, 10 ckm i wiele sprzętu wojennego.
16 października dowódca Grupy płk. Paszkiewicz otrzymał rozkaz wycofania się z miasta, ponieważ zgodnie z rokowaniami Mińsk pozostawał w granicach Rosji Sowieckiej. Wraz z wycofującymi się oddziałami polskimi Mińsk opuściło część ludności polskiej, która obawiała się represji sowieckich.
Walki o Mińsk Litewski zostały upamiętnione na jednej z tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie napisem „MIŃSK 15 X 1920”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ a b Wyszczelski 1995 ↓, s. 286.
- ↑ Wyszczelski 2003 ↓, s. 208.
- ↑ Kutrzeba 1926 ↓, s. 243.
- ↑ Przybylski 1930 ↓, s. 219.
- ↑ Kutrzeba 1926 ↓, s. 271.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 73.
- ↑ Łapiński 1928 ↓, s. 28.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 98.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 261.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.}
- Tadeusz Kutrzeba: Bitwa nad Niemnem (wrzesień-październik 1920 roku). Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy. Napoleon V (reprint), 1926. ISBN 978-83-7889-669-2.
- Jerzy Łapiński: Zarys historji wojennej 58-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
- Lech Wyszczelski: Operacja Niemeńska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-43-6.