4 Dywizja Kawalerii (RFSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Samhorodkiem (5 VI 1920) Bitwa pod Horbulewem (15 VI 1920) bitwa pod Suchą Wolą (22 VI 1920) bitwa pod Klekotowem (3 VIII 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
10 Armia |
4 Dywizja Kawalerii (ros. 4-я кавалерийская дивизия) – związek taktyczny kawalerii Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]
Sformowana na przełomie 1918 i 1919 roku. Numer 4 otrzymała w marcu 1919. Początkowo walczyła w składzie 10 Armii, a od czerwca 1919 w Korpusie Konnym Budionnego. Brała udział w walkach z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji (gen. Denikinem i Mamontowem) na Ukrainie, następnie walczyła na Północnym Kaukazie. Przerzucona wraz z 1 Armią Konną na Front Południowo-Zachodni, uczestniczyła w bitwie pod Samhorodkiem. 15 czerwca 1920 starła się z polską 7 Dywizją Piechoty pod Horbulewem. 19 czerwca nie zdołała przełamać obrony polskiego 12 pułku piechoty pod Suszkami[1].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Organizacja dywizji w czasie I fazy walk na Ukrainie[2]:
Dowództwo 4 Dywizji Kawalerii
- 1 Brygada Kawalerii 4 DK
- 19 pułk kawalerii
- 20 pułk kawalerii
- 2 Brygada Kawalerii 4 DK
- 21 pułk kawalerii
- 22 pułk kawalerii
- 3 Brygada Kawalerii 4 DK
- 23 pułk kawalerii
- 24 pułk kawalerii
Żołnierze dywizji[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy dywizji
- Boris Dumienko (28 listopada 1918–24 marca 1919)
- Siemion Budionny (24 marca–6 sierpnia 1919)
- Oka Gorodowikow (8 sierpnia 1919–25 kwietnia 1920)
- Iwan Kosogow (p.o. 25 kwietnia–1 maja 1920)
- Dmitrij Korotczajew (p.o. 1 maja–18 czerwca 1920)
- Fiodor Letunow (p.o. 18 czerwca 1920–19 sierpnia 1920)
- Iwan Tiuleniew (p.o. 20–23 sierpnia 1920)
- Siemion Timoszenko (23 sierpnia–1 listopada 1920, następnie 23 listopada 1920–24 października 1921)
- Grigorij Maslakow (p.o. 1–23 listopada 1920)[3]
- Warfołomiej Nowicki (4 stycznia–15 maja 1919)
- Zajcew (1 kwietnia–4 maja 1919)
- Aleksiej Chazow (15–29 maja 1919)
- Nikołaj Musin (11 czerwca–6 sierpnia 1919
- Aleksandr Dietistow (7 września 1919–25 maja 1920)
- Gieorgij Donskoj/Donskow (25 maja–9 czerwca 1920)
- Wasilij (Walentin?) Bierłow (9 czerwca–22 września 1920)
- Siemion Graj (22 września 1920–30 maja 1921)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 91.
- ↑ Biernacki 1924 ↓, zał. 12.
- ↑ a b Кавалерия гражданской войны. Командный состав кавалерийских соединений и объединений. rkka.ru. [dostęp 2020-12-04]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Biernacki: Działania Armji Konnej Budionnego w kampanji polsko-rosyjskiej 1920 r. 26 V-20 VI 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1924.
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.