Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu[5][6].
Plan polskiego Naczelnego Dowództwa zakładał, że 1. i 4 Armia oraz Grupa Poleska do 5 sierpnia będą bronić linii Narew – Orlanka oraz Leśna – Brześć aby umożliwić przygotowanie kontrofensywy z rejonu Brześcia na lewe skrzydło wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego. Rozstrzygającą operację na linii Bug, Ostrołęka, Omulew doradzał też gen. Maxime Weygand[7].
3 i 4 sierpnia cofająca się znad Niemna 17 Dywizja Piechoty przekroczyła linię Bugu[8].
4 sierpnia 69 pułk piechoty obsadził front na odcinku Kosaki – Kiełpiniec[9]. Odcinka frontu od Białobrzegów do Niecieczy bronił podporządkowany 17 DP60 pułk piechoty z 15 Dywizji Piechoty, a w samych Białobrzegach obronę zorganizował 70 pułk piechoty[8][a].
Nocą z 4 na 5 sierpnia pod stanowiska polskie podeszły sowieckie pododdziały rozpoznawcze.
Rano pod Kamieńczykiem przeprawiła się przez Bug 56 Dywizja Strzelców, pobiła polski 60 pułk piechoty i wyszła na prawe skrzydło 70 pułku piechoty[8].
W tym czasie pod Białobrzegi podeszła sowiecka 21 Dywizja Strzelców.
W następnym dniu jej 62 Brygada Strzelców uderzyła na stanowiska 70 pułku piechoty broniącego miasta i zmusiła go do odwrotu[10].
Dowódca 17 Dywizji Piechoty wyprowadził kontratak siłami II i III batalionu 70 pułku piechoty, odwodowego batalionu 69 pp oraz 155 pułku piechoty[11]. Po ciężkiej walce miejscowość odzyskano. Oddziały polskie zdobyły 7 ckm i wzięły 60 jeńców. W ciągu dnia przeciwnik jeszcze kilkakrotnie nacierał na Białobrzegi i w godzinach popołudniowych ponownie opanował wieś. Interweniował II/68 pp i odbił miejscowość. Walki trwały do późnych godzin popołudniowych[8][9].
7 sierpnia 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty otrzymała rozkaz opuszczenia linii Bugu,a w następnym dniu jej pułki zostały zluzowane przez 8 Dywizję Piechoty, załadowane na transporty kolejowe w Zieleńcu i przewiezione nad Wkrę do rejonu koncentracji 5 Armii gen. Władysława Sikorskiego[8].
↑W trakcie ciężkich walk odwrotowych pułki wielkopolskie nie otrzymywały uzupełnień i miały bardzo niskie stany liczebne. 69 pp miał w stanie bojowym 400 żołnierzy i 15 ckm, 70 pp zaledwie 142 ludzi i 9 ckm[8].
Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
