Przejdź do zawartości

4 Dywizja Strzelców (RFSRR)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
4 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Sformowanie

1919

Tradycje
Rodowód

Litewska Dywizja Strzelców

Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Zadorożem (4–6 lipca 1920)
bitwa pod Makowem (9 sierpnia 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

15 Armia

4 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

Sformowana w czerwcu 1919 z resztek Litewskiej Dywizji Strzelców[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 8254 żołnierzy z tego piechoty 5841, a kawalerii 380. Na uzbrojeniu posiadała 111 ciężkich karabinów maszynowych i 29 dział[2].

W dniu 23 sierpnia 1920 roku po skutecznym ataku polskiego 59 pułku piechoty na Łomżę wielu żołnierzy dywizji dostało się do polskiej niewoli.

Dowódcy dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Skład w sierpniu 1920[3]:

  • 10 Brygada Strzelców
    • 28 pułk strzelców
    • 29 pułk strzelców
    • 30 pułk strzelców
  • 11 Brygada Strzelców
    • 31 pułk strzelców
    • 32 pułk strzelców
    • 33 pułk strzelców
  • 12 Brygada Strzelców
    • 34 pułk strzelców
    • 35 pułk strzelców
    • 36 pułk strzelców

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]