Daszów (Ukraina)
49°00′17″N 29°25′40″E/49,004722 29,427778.JPG) Pałac Potockich | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Hromada | |||||
| Powierzchnia |
7,54 km² | ||||
| Populacja • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 4345 | ||||
| Kod pocztowy |
22740 | ||||
Położenie na mapie obwodu winnickiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 49°00′17″N 29°25′40″E/49,004722 29,427778
| |||||
Daszów (ukr. Дашів, Dasziw) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie winnickim, nad Sobem, siedziba hromady.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach I Rzeczypospolitej miejscowość leżała w granicach województwa bracławskiego. W 1627 roku było to miasto prywatne należące do kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego[1]. W XVIII w. był częścią rozległych posiadłości Szczęsnego Potockiego na wschodnim Podolu. W późniejszych latach był majątkiem hrabiego Wacława Seweryna Rzewuskiego, a w 1831 stoczono tu pierwszą znaczącą bitwę powstania listopadowego na Podolu. W bitwie brał udział Wacław Seweryn Rzewuski. Po powstaniu klucz daszowski uległ konfiskacie, a następnie przeszedł w posiadanie Włodzimierza hr. Potockiego, syna Włodzimierza[2].
W zaborze rosyjskim miejscowość była siedzibą gminy Daszow w powiecie lipowieckim guberni kijowskiej.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 20 grudnia 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Pałac Potockich[4] – pałac wybudowany na początku XIX w. przez Józefa Wincentego Platera odbudowany po pożarze z 1831 r. przez Włodzimierza Potockiego po 1850 r.[5] W części centralnej piętrowy, zwieńczony tympanonem; nakryty dachem dwuspadowych szczytem do frontu. Skrzydła parterowe, na wysokiej podmurówce, również kryte dachem dwuspadowym. Od frontu arkadowy portyk z sześcioma kolumnami podtrzymującymi balkon z balustradą. Do pałacu prowadzą dwubiegowe schody z balustradą rozchodzące się od środka na boki. W roku 2016 dwór z zewnątrz był dobrze zachowany[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku, w: Przegląd Nauk Historycznych 2009, R. VIII, nr 1, s. 66.
- ↑ Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1524.
- ↑ Antoni Urbański: Z czarnego szlaku i tamtych rubieży: zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie. Warszawa: 1928, s. 119.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 79-86, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ Dmytro Antoniuk, Po byłych majątkach Potockich i Jaroszyńskich.
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom X (Województwo Bracławskie), Daszów, s. 79-
