Zamek Podhorecki: Różnice pomiędzy wersjami

Zamek w Podhorcach
	; Zamek w Podhorcach, 2007 r.
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Podhorce
Typ budynku	palazzo in fortezza
Styl architektoniczny	barok
Pierwszy właściciel	Stanisław Koniecpolski
	Położenie na mapie obwodu lwowskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 18:05, 17 sty 2015

Zamek w Podhorcach – posiadający cechy obronne pałac w Podhorcach na Ukrainie. Został wzniesiony w I połowie XVII wieku dla hetmana Stanisława Koniecpolskiego.

Zespół zamkowy w Podhorcach obejmuje pałac, kościół św. Józefa i Podwyższenia Krzyża Świętego oraz ogrody pałacowe, składające się z części tarasowej, krajobrazowej i ogrodu regularnego, położonego między pałacem a kościołem^[1].

Położenie i wygląd

Zamek

Zamek o charakterze pałacowym (tzw. palazzo in fortezza) położony jest w paśmie Woroniaków, na krawędzi północnego stoku płaskowzgórza, 399 m n.p.m. u stóp którego rozpościera się równina doliny Styru; dawniej usytuowany wśród słynnych winnic. Otoczony fosą i fortyfikacjami tworzącymi kwadrat z czterema bastionami po rogach. Ma formę długiego, piętrowego budynku, nakrytego czterospadowym dachem, pośrodku dłuższych elewacji, frontowej i ogrodowej, znajdują się trójścienne apsydy, nakryte dachami; na rogach budynku od strony elewacji ogrodowej znajdują się wystające poza bryłę budynku, masywne alkierze, nakryte spiczastymi kopułami. Część zachodnia pałacu była częścią oficjalną, wschodnia zaś prywatną. Na dziedziniec zamkowy prowadzi solidna brama, po bokach której znajdują się sklepione kazamaty przeznaczone na magazyny oraz mieszkania dla służby i załogi zamku. Kazamaty przykrywa taras. Nad brama wjazdową widnieje marmurowa tablica. Łacińska inskrypcja na niej informuje, że: Owocem walki jest zwycięstwo, zwycięstwo prowadzi do chwały, chwała to zasłużony odpoczynek. Północny blok kwadratu (zwrócony w stronę bramy) oraz część przyległych bastionów zajmuje dwupiętrowy, prostokątny gmach w stylu renesansowym połączony z dwoma pawilonami na planie kwadratu. Przed zamkiem oraz na tarasie od strony północnej umieszczono armaty spiżowe i żelazne. Ozdobą zamku był też ogród w stylu włoskim z grotami, posągami, wodotryskami i alejami lipowymi.

Wnętrze

W czasach świetności zamku, za wejściem przez loggię z tarasu znajdował się pierwszy szereg bogato zdobionych sal oraz pokój warty. Za nim mieściła się sala rycerska wyposażona w 8 okien oraz wypełniona rynsztunkiem husarskim i liczną bronią. W jej sąsiedztwie znajdowała się sala karmazynowa oraz pokój chiński, sala złota i zwierciadlana, pokój mozaikowy i sala żółta, sala zielona (w której zgromadzono 106 obrazów Szymona Czechowicza) oraz kaplica. Ściany wszystkich sal pokrywały artystyczne boazerie, stiuki (wykonane przez Falconiego), malowidła, sztukaterie, adamaszki, lustra weneckie oraz rzeźbione ramy obrazów o tematyce historycznej (pędzla van der Baana) i mitologicznej. Na sufitach umieszczono plafony, sławiące zasługi Koniecpolskiego. Posadzki sal wykonano z marmuru oraz jego imitacji. W salach znajdowały się marmurowe kominki, piece z kafli gdańskich, ozdobne pająki i świeczniki. Stylowe meble, kolekcje dzieł sztuki i pamiątek rodzinnych dodawały wnętrzom wyjątkowego splendoru. Trofea z bitew z Turkami i Tatarami, głównie kobierce i namioty wschodnie zgromadzono na parterze, w komnatach prywatnych właścicieli. Na tej kondygnacji mieściła się też cenna biblioteka i archiwum Koniecpolskich i Rzewuskich. Przechowywano tu m.in. dokumenty i listy hetmana Iwana Mazepy. Pięknem zamku zachwycał się m.in. król Władysław IV Waza, przebywając w nim w 1646 razem z żoną, Marią Ludwiką.

Historia

Zamek wybudowano w latach 1635-1640^[2], na zlecenie Stanisława Koniecpolskiego dla uciech i smacznego odpoczynku po wojskowych trudach i Rzeczypospolitej zabawach^[3] (jak informował właściciel w memoriałach). Uważa się, że zamek zaprojektował Andrzej del Aqua, którego dziełem była twierdza w Brodach.
W 1648 zamek zaatakowali Kozacy: zniszczono tylko dolne tarasy ogrodu, zamek nie został zdobyty. W 1651 zamek powtórnie odparł najazd kozacki.
Syn hetmana, Aleksander, rozbudował zamek i naprawił szkody, jakich budynek doznał w wyniku oblężeń.
Zamek nie doznał poważniejszych zniszczeń w czasach najazdów tatarskich i wojen z Turkami.
W 1682 Stanisław Koniecpolski (wnuk hetmana), będąc w podeszłym wieku i nie mając potomków, przekazał Podhorce wraz z zamkiem Jakubowi Sobieskiemu^[2]. W 1687 Jakub Sobieski (wracając z wyprawy pod Kamieniec) przebywał w zamku i w tym samym roku gościł w nim rodziców. Dworzanin Jana III Sobieskiego, Daleyrac, pozostawił ciekawy opis ówczesnego zamku.
Po śmierci Jana III Sobieskiego Podhorce wraz z Oleskiem odziedziczył Konstanty Sobieski. W 1718 sprzedał część majątku. Nowym właścicielem został Stanisław Mateusz Rzewuski, hetman wielki koronny^[2]. Po jego śmierci w 1728 Podhorce odziedziczył Wacław Rzewuski. W roku 1754 Rzewuski został też właścicielem Oleska. Od 1751 zamek w Podhorcach był już stałą siedzibą Wacława, który mieszkał w nim ponad 30 lat. W tym czasie pojął za żonę ks. Annę Lubomirską, z którą miał kilkoro dzieci. W czasie pobytu w Podhorcach ochraniał Podole przed najazdem hajdamaków i przeprowadzał renowację zamku. Dobudował m.in. drugie piętro i zlecił budowę kościoła. W wolnych chwilach pisał wiersze i rozprawy polityczne. W zamku urządził scenę teatralną, założył laboratorium alchemiczne i drukarnię. Dworska grupa teatralna wystawiała pisane przez niego tragedie i komedie. W 1767 wyjechał na sejm^[2]. Nie powrócił już do swojej własności. Został aresztowany i wywieziony wraz z synem i senatorami do Kaługi^[2], gdzie przebywał ponad 5 lat. W tym czasie Podhorce przeszły już w ręce Austriaków. Wacław Rzewuski zamieszkał we wsi Siedliszcze, w ziemi chełmskiej.
Po 1779 ówczesny rządca kilkakrotnie wystawił zasoby zamku na licytację. Sprzedano mnóstwo bezcennych przedmiotów, w tym buławę hetmańską i miedziane pokrycia dachów. Część kolekcji uratował Leon Rzewuski. Nie mając potomków,w 1865 r. sprzedał zamek ks. Eustachemu Sanguszce^[2], który udostępnił zamek dla zwiedzających.
W czasie I wojny światowej o zamek dbał burgrabia, M. Grabikowski. Armia rosyjska oszczędziła korpus zamku, lecz wywiozła w głąb Rosji najcenniejsze przedmioty. W sierpniu 1915 r. w zamku ulokowano komendę V korpusu austriacko-węgierskiego. Zamek znalazł się tym samym na linii frontu i groziło mu zniszczenie przez artylerię rosyjską. Z rozkazu gen. Aleksieja Brusiłowa zamek oszczędzono; został jednak ponownie ograbiony. Część cennych przedmiotów udało się wywieźć do Gumnisk. Żołnierze zdewastowali zamkowe wnętrza. Niszczono boazerię, ściany, posadzki i stropy.
W czasie wojny polsko-radzieckiej (1918-1920) pałac ucierpiał ponownie^[2].
Po wybuchu II wojny światowej książę Roman Sanguszko ewakuował część zbiorów z zamku w Podhorcach i Gumnisk. Konwój zdołał się przedostać do Rumunii, a zbiory dotarły aż do São Paulo w Brazylii. Z części zbiorów podhoreckich powstała fundacja kulturalna^[2] port. Sociedade Sanguszko de Beneficência, która istnieje do dzisiaj. Po zajęciu dawnego woj. tarnopolskiego przez ZSRR, w zamku urządzono szpital gruźliczy.
W 1956 r. zamek spłonął.
W latach 1973-4 tu realizowano sceny filmu Potop odbywające się na zamku Radziwiłłów w Kiejdanach^[4]^[a].
W 1997 przejęła go Lwowska Galeria Obrazów.
W 2008 roku pałac znalazł się na nowojorskiej liście World Monuments Watch jako jeden ze stu cennych zabytków na świecie zagrożonych zniszczeniem^[5].

↑ Rezydencja Radziwiłłów - Czapskich w Kiejdanach została wysadzona w powietrze w 1944

↑ Anna Hanaka. Polsko-ukraińskie badania założeń rezydencjonalnych : Podhorce. „Ochrona Zabytków”. 2, s. 97–99, 2005. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków. ISSN 0029-8247.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2006, s. 127-138. ISBN 83-244-0024-9.
↑ Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, T. 7, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wrocław, Warszawa: 1995, s. 427-490.
↑ Maria Oleksiewicz: 535 dni Potopu. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1975, s. 139. OCLC 69309053.
↑ Strona World Monuments Fund. [dostęp 2013-07-02]. (ang.).

Bibliografia

F. K. Martynowski, Starożytna Polska, Warszawa 1885.
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 8 (red. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski), Warszawa, 1887,
A. Czołowski, B. Janusz Przeszłość i zabytki województwa tarnopolskiego, Tarnopol 1926.
Jan K. Ostrowski, Jerzy T. Petrus. Podhorce. Dzieje wnętrz pałacowych i galerii obrazów, Kraków 2001, ss.400, il. 564
Stanisław Sławomir Nicieja, Twierdze kresowe Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Iskry, Warszawa, 2006, ss. 127-138, ISBN 83-244-0024-9
Marek Żukow-Karczewski, Rezydencje - muzea: Spuścizna europejskiej kultury w Polsce, "AURA" 7/91.

Linki zewnętrzne

Władysław Kryczyński: Zamek w Podhorcach. Złoczów: Wilhelm Zukerkandel, 1894.
Strona o zamku (ang.)
Strona o zamku (ukr.)

[5] Rezydencja Radziwiłłów - Czapskich w Kiejdanach została wysadzona w powietrze w 1944

[1] Anna Hanaka. Polsko-ukraińskie badania założeń rezydencjonalnych : Podhorce. „Ochrona Zabytków”. 2, s. 97–99, 2005. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków. ISSN 0029-8247.

[Twierdze-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2006, s. 127-138. ISBN 83-244-0024-9.

[Aftanazy-3] Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, T. 7, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wrocław, Warszawa: 1995, s. 427-490.

[4] Maria Oleksiewicz: 535 dni Potopu. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1975, s. 139. OCLC 69309053.

[6] Strona World Monuments Fund. [dostęp 2013-07-02]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[a]

[5]

@@ Linia 69: / Linia 69: @@
 * Po śmierci Jana III Sobieskiego Podhorce wraz z Oleskiem odziedziczył Konstanty Sobieski. W [[1718]] sprzedał część majątku. Nowym właścicielem został [[Stanisław Mateusz Rzewuski]], [[hetman wielki koronny]]<ref name=Twierdze/>. Po jego śmierci w [[1728]] Podhorce odziedziczył [[Wacław Piotr Rzewuski|Wacław Rzewuski]]. W roku [[1754]] Rzewuski został też właścicielem Oleska. Od [[1751]] zamek w Podhorcach był już stałą siedzibą Wacława, który mieszkał w nim ponad 30 lat. W tym czasie pojął za żonę ks. Annę Lubomirską, z którą miał kilkoro dzieci. W czasie pobytu w Podhorcach ochraniał [[Podole]] przed najazdem [[hajdamacy|hajdamaków]] i przeprowadzał renowację zamku. Dobudował m.in. drugie piętro i zlecił budowę kościoła. W wolnych chwilach pisał wiersze i rozprawy polityczne. W zamku urządził scenę teatralną, założył laboratorium [[alchemia|alchemiczne]] i drukarnię. Dworska grupa teatralna wystawiała pisane przez niego [[tragedia|tragedie]] i [[komedia|komedie]]. W [[1767]] wyjechał na sejm<ref name=Twierdze/>. Nie powrócił już do swojej własności. Został aresztowany i wywieziony wraz z synem i senatorami do [[Kaługa (miasto)|Kaługi]]<ref name=Twierdze/>, gdzie przebywał ponad 5 lat. W tym czasie Podhorce przeszły już w ręce Austriaków. Wacław Rzewuski zamieszkał we wsi Siedliszcze, w ziemi chełmskiej.
 * Po [[1779]] ówczesny rządca kilkakrotnie wystawił zasoby zamku na licytację. Sprzedano mnóstwo bezcennych przedmiotów, w tym buławę hetmańską i miedziane pokrycia dachów. Część kolekcji uratował [[Leons Rzewuski|Leon Rzewuski]]. Nie mając potomków,w 1865 r. sprzedał zamek ks. Eustachemu Sanguszce<ref name=Twierdze/>, który udostępnił zamek dla zwiedzających.
-* W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] o zamek dbał [[Graf (tytuł szlachecki)|burgrabia]], M. Grabikowski. Armia rosyjska oszczędziła korpus zamku, lecz wywiozła w głąb Rosji najcenniejsze przedmioty. Latem [[1915]] r. w zamku ulokowano komendę V korpusu austriacko-węgierskiego. Zamek znalazł się tym samym na linii frontu i groziło mu zniszczenie przez artylerię rosyjską. Z rozkazu gen. [[Aleksiej Brusiłow|Aleksieja Brusiłowa]] zamek oszczędzono; został jednak ponownie ograbiony. Część cennych przedmiotów udało się wywieźć do Gumnisk. Żołnierze zdewastowali zamkowe wnętrza. Niszczono boazerię, ściany, posadzki i stropy.
+* W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] o zamek dbał [[Graf (tytuł szlachecki)|burgrabia]], M. Grabikowski. Armia rosyjska oszczędziła korpus zamku, lecz wywiozła w głąb Rosji najcenniejsze przedmioty. W sierpniu [[1915]] r. w zamku ulokowano komendę V korpusu austriacko-węgierskiego. Zamek znalazł się tym samym na linii frontu i groziło mu zniszczenie przez artylerię rosyjską. Z rozkazu gen. [[Aleksiej Brusiłow|Aleksieja Brusiłowa]] zamek oszczędzono; został jednak ponownie ograbiony. Część cennych przedmiotów udało się wywieźć do Gumnisk. Żołnierze zdewastowali zamkowe wnętrza. Niszczono boazerię, ściany, posadzki i stropy.
 * W czasie [[wojna polsko-radziecka|wojny polsko-radzieckiej]] ([[1918]]-[[1920]]) pałac ucierpiał ponownie<ref name=Twierdze/>.
 * Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] książę [[Sanguszkowie|Roman Sanguszko]] ewakuował część zbiorów z zamku w Podhorcach i Gumnisk. Konwój zdołał się przedostać do Rumunii, a zbiory dotarły aż do [[São Paulo]] w Brazylii. Z części zbiorów podhoreckich powstała fundacja kulturalna<ref name=Twierdze/> [[język portugalski|port.]] ''Sociedade Sanguszko de Beneficência'', która istnieje do dzisiaj. Po zajęciu dawnego woj. tarnopolskiego przez [[ZSRR]], w zamku urządzono szpital [[gruźlica człowieka|gruźliczy]].