Przejdź do zawartości

Pałac w Stolcu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac w Stolcu
Zabytek: nr rej. pałac A/4720/1868 z 11.10.1966, park A/4721/848/WŁ z 18.09.1981[1]
Ilustracja
Pałac od południa
Państwo

 Polska

Miejscowość

Stolec

Typ budynku

Pałac

Styl architektoniczny

barok

Ukończenie budowy

1729 r.

Ważniejsze przebudowy

1773-1779, 1870 r., XIX w.

Zniszczono

1945 r.

Położenie na mapie gminy Ząbkowice Śląskie
Mapa konturowa gminy Ząbkowice Śląskie, po prawej znajduje się punkt z opisem „Pałac w Stolcu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Pałac w Stolcu”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Pałac w Stolcu”
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego
Mapa konturowa powiatu ząbkowickiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac w Stolcu”
Ziemia50°35′24,39″N 16°53′05,36″E/50,590108 16,884822

Pałac w Stolcu – zabytkowy pałac[2] wybudowany w 1729 we wsi Stolec w województwie dolnośląskim.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Pałac położony jest w Stolcu – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Ząbkowice Śląskie, między Obniżeniem Ząbkowickim a Wysoczyzną Ziębicką[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wcześniej w miejscowości istniał zamek z XIV wieku zniszczony podczas wojen husyckich oraz renesansowy dwór z XVI wieku[4] Pałac w Stolcu wzniesiony został w stylu barokowym dla Henryka hr. von Churchswand[3]. Z powodu obsunięcia się skarpy postawiony na nowo w latach 1773-1779[5] oraz przebudowany w końcu XIX wieku, kiedy to gmach rozbudowano, nadając mu obszerną formę w stylu neobaroku francuskiego. Pałac został uszkodzony w 1945 roku, w następnych latach był użytkowany przez Ośrodek Hodowli Zarodowej w Stoszowicach[3]. W latach 1964–1972 oraz 1975-1978 budynek był remontowany[3]. Obecnie pałac jest w bardzo złym stanie.

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Piętrowy budynek wzniesiony z cegły, na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, nakryty był wysokim dachem łamanym[3]. Fasada (elewacja południowa) pierwotnie siedmioosiowa, z centralnie położonym głównym wejściem, ozdobionym balkonowym portalem, obecnie jest kompletnie zrujnowana[3]. Elewacja ogrodowa jest jedenastoosiowa, z centralnym trzyosiowym ryzalitem i dwoma dwupiętrowymi alkierzami po bokach[3], krytymi wysokimi dachami mansardowymi. Ryzalit o podziałach pilastrowych zwieńczony jest trójkątnym przyczółkiem[3]. Elewacje zachowały część detali architektonicznych: obramowania otworów okiennych, dekoracje festonowe, boniowane lizeny[3]. Układ wnętrz dwu- i trzytraktowy, w części pomieszczeń zachowały się sklepienia[3].

Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: trzy oficyny mieszkalne oraz park o powierzchni 5 ha, zmieniony na krajobrazowy w XIX wieku[3]. Zachowały się pozostałości tarasów i balustrady[3]. Obecnie park jest w bardzo złym stanie technicznym[3].

W trzykondygnacyjnej oficynie zwanej starym dworem, krytej dachem czterospadowym znajduje się portal z herbem umieszczonym w polu zwornika. Nad nim płyta z napisem łac. ÆDEM HANC FERME COLLAPSAM RESTAURAVIT IOANNES HENRICUS COMES DE CUHRSCHWANDT MDCCXXX (Ten dom, który prawie się zawalił odrestaurował Jan Henryk Churschwand 1730).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 250. [dostęp 2015-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
  2. NID: Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków, woj. dolnośląskie. nid.pl, 2023-06-30. [dostęp 2023-07-19]. (pol.).
  3. a b c d e f g h i j k l m Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 369-372. ISBN 978-83-89102-63-8.
  4. red. Marka Staffy: Słownik geografii turystycznej Sudetów. Wzgórza Niemczańsko-Strzelińskie. Przedgórze Paczkowskie, t. 21 (N-Ż). Wrocław: 2008, s. 337-338.
  5. Łuczyński Romuald M.: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: 2008, s. 371.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]