Pierwotny barokowy pałac został wzniesiony przez Carla Heinricha von Zierotina w roku 1667[1]. Po pożarze w roku 1768, obiekt odbudował ówczesny właściciel, hrabia Johann Nepomucen Lodron-Laterano[1]. To jemu należy przypisać klasycystyczny wystrój elewacji oraz powstanie otaczającego go parku[1]. Kolejne zmiany wprowadzili w XIX wieku ówcześni właściciele – rodzina Matuschków[1]. Przebudowa objęła układ i wystrój wnętrz[1].
Ostatnimi właścicielami przed 1945 była rodzina von Schmettau[1]. W ich posiadaniu pałac przetrwał do II wojny światowej[1]. Po jej zakończeniu urządzono w nim dom wypoczynkowy oraz dom opieki, a w rozległych budynkach folwarcznych PGR[1]. Od 1996 pałac jest własnością prywatną i służy jako hotel i restauracja[1].
Pałac powstał na rzucie podkowy. Jest to budowla dwukondygnacyjna, nakryta dachem mansardowym[1]. Z elewacji północnej, znajdującej się od strony ogrodu, występuje prostokątny ryzalit. Wejście główne znajduje się w portalu kolumnowym, nad którym umieszczono kartusz herbowy hrabiów Matuschka-Toppoltzan[1]. Układ przestrzenny wnętrza nie uległ zmianom. Hol, główna klatka schodowa oraz wielka sala w skrzydle zachodnim zachowały historyzujący XIX-wieczny wystrój[1].
↑ abcdefghijklRomuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 252-254. ISBN 978-83-89102-63-8.
Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 103-105. ISBN 83-92292-21-9.
Zabytki sztuki w Polsce : Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006., 2005, s. 569-570. ISBN 83-92290-61-5.