Pałac w Miłkowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac w Miłkowie
Schloss Arnsdorf
Symbol zabytku nr rej. A/767/522/J z 08.06.1979
Ilustracja
Widok od południa
Państwo

 Polska

Miejscowość

Miłków

Adres

ul. Wiejska 218

Typ budynku

pałac

Inwestor

Carl von Zerotin

Kondygnacje

2

Rozpoczęcie budowy

1666

Ukończenie budowy

1667

Ważniejsze przebudowy

po 1768, XIX w.

Pierwszy właściciel

Carl von Zerotin

Położenie na mapie gminy Podgórzyn
Mapa konturowa gminy Podgórzyn, po prawej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Miłkowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Miłkowie”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Miłkowie”
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego
Mapa konturowa powiatu karkonoskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Miłkowie”
Ziemia50°48′37″N 15°45′40″E/50,810278 15,761111
Strona internetowa

Pałac w Miłkowie (niem. Schloss Arnsdorf) – neobarokowy zabytkowy pałac[1] w Miłkowie w województwie dolnośląskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny barokowy pałac został wzniesiony przez Carla Heinricha von Zierotina w roku 1667[2]. Po pożarze w roku 1768, obiekt odbudował ówczesny właściciel, hrabia Johann Nepomucen Lodron-Laterano[2]. To jemu należy przypisać klasycystyczny wystrój elewacji oraz powstanie otaczającego go parku[2]. Kolejne zmiany wprowadzili w XIX wieku ówcześni właściciele – rodzina Matuschków[2]. Przebudowa objęła układ i wystrój wnętrz[2].

Ostatnimi właścicielami przed 1945 była rodzina von Schmettau[2]. W ich posiadaniu pałac przetrwał do II wojny światowej[2]. Po jej zakończeniu urządzono w nim dom wypoczynkowy oraz dom opieki, a w rozległych budynkach folwarcznych PGR[2]. Od 1996 pałac jest własnością prywatną i służy jako hotel i restauracja[2].

Opis obiektu[edytuj | edytuj kod]

Piętrowy pałac wybudowany na rzucie podkowy, kryty dachem mansardowym[2]. Po bokach korpusu znajdują się dwa skrzydła wysunięte ku przodowi w formie alkierzy. Wejście główne umieszczone centralnie w portalu kolumnowym sięgającym pierwszego piętra, zwieńczonym architrawem i frontonem, w którym umieszczono kartusz herbowy hrabiów Matuschka-Toppoltzan[2]. Z elewacji północnej, znajdującej się od strony ogrodu, występuje prostokątny ryzalit. Układ przestrzenny wnętrza nie uległ zmianom. Hol, główna klatka schodowa oraz wielka sala w skrzydle zachodnim zachowały historyzujący XIX-wieczny wystrój[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. NID: Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków, woj. dolnośląskie. nid.pl, 2023-06-30. [dostęp 2023-07-19]. (pol.).
  2. a b c d e f g h i j k l Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 252-254. ISBN 978-83-89102-63-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
  • Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 103-105. ISBN 83-92292-21-9.
  • Zabytki sztuki w Polsce : Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006., 2005, s. 569-570. ISBN 83-92290-61-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]