Pałac w Siedlimowicach
 nr rej. park A/4689/719/WŁ z 17.02.1979[1]
| |
 Pałac i park | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Ukończenie budowy |
ok. 1540 r. |
| Ważniejsze przebudowy |
1873-1875 r., modernizacja - XX w. |
Położenie na mapie gminy Żarów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świdnickiego  | |
 50°55′51,83″N 16°34′25,36″E/50,931064 16,573711
| |
Pałac w Siedlimowicach – zabytkowy pałac wzniesiony około 1540 r. w miejscowości Siedlimowice w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Żarów, na południe od Jeziora Mietkowskiego[2]. Obecnie w stanie ruiny.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XIV w. w Siedlimowicach istniał dwór obronny, którego właścicielem był rycerz Heimann von Seydlitz}[2]. Nowy dwór wybudowano około 1540 r.[2]. W czasie wojny trzydziestoletniej służył Szwedom jako lazaret[2]. W połowie XVIII w. istniał tu czteroskrzydłowy pałac w stylu barokowym[2]. W 1867 r. ówczesny właściciel Heinrich Pückler von Gröditz sprzedał budynek wraz z przyległościami Heinrichowi Augustowi Kornowi[3]. Kornowie w latach 1873-1875 przebudowali tutejsze czteroskrzydłowe założenie barokowe na styl neorenesansowym[2]. Na początku XX w. pałac zmodernizowano[2].
Po 1945 r. należał do PGR-u, a na początku XXI w. pozostałe po nim ruiny zostały sprzedane[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Budynek jest murowany z kamienia i cegły, składa się z czterech skrzydeł wzniesionych wokół wewnętrznego dziedzińca i neorenesansowej wieży, połączonej z pałacem przejściem na wysokości drugiej kondygnacji[3]. Skrzydła pałacu były jednotraktowe, dwukondygnacjowe, z zagospodarowanym poddaszem, były nakryte wysokimi dachami ze szczytami[3]. Dziedziniec wewnętrzny przykrywało szklane zadaszenie z drugiej połowy XIX wieku[3]. Fasada jest sześcioosiowa z pozornym ryzalitem mieszczącym główne wejście, ozdobione zachowanym do dzisiaj neorenesansowym półkoliście zwieńczonym portalem między dwoma kolumnami korynckimi podtrzymującymi fronton typu entrecoupé (z przerwą)[4] z kartuszem zawierającym herb i dewizę rodziny von Korn w j. łac. Candide et caute (szczerze i ostrożnie). Portal z agrafą i rokiem renowacji ren. 1875 a pod nadprożem w polach nad lewą i prawą częścią łuku gałązki z liśćmi dębu oplecione szarfą z sentencją w j. niem. Der Herr beühte dieses haus und alle die geh`n ein und aus (Pan opiekuje się tym domem i wszystkimi, którzy tu wchodzą i wychodzą)[3]. Zniszczone elewacje budynku są częściowo boniowane, zachowały się niektóre obramowania otworów okiennych i szczyty[3]. We wnętrzach zrujnowanego pałacu można znaleźć porozrzucane fragmenty kamieniarki.
Pałac otacza rozległy park krajobrazowy, w pobliżu są pozostałości budynków dawnego folwarku, między innymi oficyna i spichlerz[2].
-
Herb von Korn -
Herb z dewizą
w Pawłowicach
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 175. [dostęp 2015-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ a b c d e f g h i Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 344-346. ISBN 978-83-89102-63-8.
- ↑ a b c d e f Damian Dąbrowski: Siedlimowice. [w:] Pałace Śląska [on-line]. [dostęp 2017-03-22].
- ↑ Fronton. [dostęp 2024-01-18]. (fr.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Romuald Łuczyński, Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Rezydencje ziemi świdnickiej, zespół redakcyjny: W. Rośkowicz, S. Nowotny, R. Skowron, Świdnica 1997, s. 51.