Demokratyczna Republika Konga
| |||||
Dewiza: (fr.) Démocratie-Justice-Travail (Demokracja-Sprawiedliwość-Praca) | |||||
Hymn: (Powstańcie Kongijczycy) | |||||
Język urzędowy | |||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica | |||||
Ustrój polityczny | |||||
Głowa państwa | |||||
Szef rządu | |||||
Powierzchnia • całkowita • wody śródlądowe |
| ||||
Liczba ludności (2017) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
PKB (2017) • całkowite • na osobę |
|||||
PKB (PSN) (2017) • całkowite • na osobę |
| ||||
Waluta |
frank kongijski (CDF) | ||||
Niepodległość | |||||
Religia dominująca |
chrześcijaństwo (98%) | ||||
Strefa czasowa |
UTC od +1 do +2 | ||||
Kod ISO 3166 |
CD | ||||
Domena internetowa | |||||
Kod samochodowy |
CGO | ||||
Kod samolotowy |
9Q i 9T | ||||
Kod telefoniczny |
+243 | ||||
Demokratyczna Republika Konga (fr. République démocratique du Congo) – drugie[2] co do wielkości państwo Afryki, położone w jej środkowej części, w dorzeczu rzeki Kongo, u której ujścia posiada 37 km dostępu do Oceanu Atlantyckiego. Nazwa, oznaczająca myśliwy, pochodzi od ludu Bakongo. W okresie kolonialnym DR Konga występowała jako Wolne Państwo Kongo (do 1908) i Kongo Belgijskie (do 1960), a po uzyskaniu niepodległości w latach 1971–1997 jako Zair. Dla odróżnienia od sąsiadującej Republiki Konga (Kongo-Brazzaville), DR Konga występowała również jako Kongo-Léopoldville, a obecnie po zmianie nazwy stolicy, jako Kongo-Kinszasa.
Największe miasta kraju: Kinszasa, Lubumbashi, Mbuji-Mayi, Kisangani, Kananga. Kraj zamieszkuje 250 grup etnicznych. Największe to Kongo, Luba i Mongo.
Geografia
- Osobny artykuł:
- Położenie geograficzne – 0°00′N 25°00′E
- Długość granic lądowych – 10 744 km:
- Angola – 2511 km
- Burundi – 237 km
- Republika Środkowoafrykańska – 1577 km
- Kongo – 2410 km
- Rwanda – 217 km
- Sudan Południowy – 628 km
- Tanzania – 473 km
- Uganda – 765 km
- Zambia – 1930 km
- Długość wybrzeża – 37 km
- Najwyższy punkt – Szczyt Małgorzaty (Pic Marguerite) na Górze Stanleya (Mont Stanley) (5110 m n.p.m.)
- Najniższy punkt – Ocean Atlantycki 0 m n.p.m.
Dżungla pokrywa większość rozległej, nisko położonej kotliny, która obniża się w kierunku Atlantyku na zachodzie. Obszar ten otoczony płaskowyżami łączy się z sawannami na południu i południowym zachodzie, górami na zachodzie i stepami przekraczającymi na północy rzekę Kongo. Wysokie góry są na wschodnim krańcu kraju.
Historia
Pierwszymi mieszkańcami obecnej DR Kongo były plemiona myśliwsko-zbierackie. Północ zamieszkiwali Pigmeje, południe plemiona spokrewnione z Buszmenami. W I tysiącleciu p.n.e. oraz I tysiącleciu n.e. napływały ludy Bantu, które zepchnęły Buszmenów na południe, a Pigmejów w głąb lasów. W średniowieczu pojawiły się niewielkie państewka. Ich podboje doprowadziły od unifikacji politycznej i kulturalnej południa obecnego DR Konga oraz północnej Angoli i Zambii. W XIV-XVI wieku powstały kolejne państwa – nad dolnym Kongiem Kongo, nad górnym Kasai Luanda, nad górną Lualabą Luba, a w XVII wieku Kuba nad środkowym Kasai. Pierwsze kontakty z Europejczykami notowane są w XV wieku. W 1491 roku kongijski władca Nzinga-a-Nkwu przyjął chrześcijaństwo i zainicjował ożywione relacje z Portugalią. W kolejnych wiekach obszar penetrowany był przez Hiszpanów, Arabów, Holendrów, Francuzów i Brytyjczyków. Państewka sprzedawały przybyszom kość słoniową, miedź i niewolników. Handel niewolnikami z czasem doprowadził do wyludnienia kraju i degradacji relacji społecznych. Na skutek niekończących się konfliktów zbrojnych na przełomie XVIII i XIX wieku rozpadło się Kongo, z kolei Luba i Lunda w przeciągu wieku XIX[3].
Destabilizacja rejonu w ciągu XIX wieku ułatwiła inwazja europejska. Belgijski król Leopold II sfinansował wyprawę Henry’ego Mortona Stanleya wzdłuż rzeki Kongo, mającą na celu ustanowienie tam jego władzy. Podczas konferencji w Berlinie (1884–1885) uznano Leopolda suwerenem Wolnego Państwa Kongo. W kolejnych latach siły zbrojne złożone z Afrykanów pod dowództwem Belgów podbiły obszar współczesnej Katangi i wschodnich obszarów DR Konga. W 1908 Leopold scedował Kongo państwu belgijskiemu i od tego momentu stało się ono oficjalnie kolonią pod nazwą Kongo Belgijskie. W kolonii Belgowie prowadzili bezwzględny wyzysk tubylców przez kompanie koncesjonowane. Wyzysk prowadził do rebelii (powstania na wschodzie 1919–23, bunt wojskowych w Luluabourgu w 1944)[3]. Szacuje się, że represyjna polityka Belgów doprowadziła do zabicia lub doprowadzenia do śmierci od 5 do 15 milionów mieszkańców Konga[4]. Rządy kolonialne przyczyniły się także do chrystianizacji kraju[3].
Po II wojnie światowej rozwijały się ruchy afrykańskie, powstały pierwsze tubylcze organizacje, związki zawodowe i partie polityczne. W 1959 Belgia metropolia zaczęła tracić kontrolę nad kolonią, paraliżowaną przez strajki i opór cywilny. W styczniu 1960 roku odbyła się belgijsko-kongijska konferencja okrągłego stołu, na której zdecydowano o nadaniu kraju niepodległości i przejęciu władzy przez Afrykanów. W czerwcu tego samego roku Afrykanie formalnie przejęli władzę. Wybory wyłoniły na premiera Patrice’a Lumumbę z Kongijskiego Ruchu Narodowego, a na prezydenta Josepha Kasavubu z ugrupowania ABAKO[3]. Pierwsze dni niepodległości doprowadziły do wybuchu chaosu. Wybuchł bunt wojskowych, a w lipcu secesję Katangi (będącej najbogatszą prowincją) ogłosił tamtejszy lider Moise Czombe. W sierpniu w ślad za Katangą poszło Kasai Południowe. Premier Lumumba chcąc ustabilizować sytuację zwrócił się o pomoc wojskową do ONZ. Pomoc była niewystarczająca, przez co rząd zwrócił się do Związku Radzieckiego[3].
We wrześniu doszło do sporu między prezydentem a premierem. Spór zakończył zamach stanu przeprowadzony przez pułkownika Josepha-Désiré Mobutu. Stronnicy obalonego Lumumby (który w grudniu został aresztowany, a następnie zabity) z Antoine Gizengą i Christophe Gbenye powołali w Stanleyville rząd Ludowej Republiki Kongo (uznany przez blok wschodni i niektóre kraje kontynentu)[3]. W lutym 1961 roku Mobutu przekazał rzeczywistą władzę prezydentowi Kasavubu. Dzięki działaniom militarnym i dyplomatycznym czasowo przywrócono jedność terytorialną. Rząd otrzymał znaczną pomoc od Belgii i USA. W 1962 roku aresztowano Gizengę i grupę jego współpracowników. Pozostali lumumbiści utworzyli w Brazzaville w październiku 1963 roku Narodowy Komitet Wyzwolenia a rok później wywołali antyrządowe powstanie przejmując kontrolę nad połową państwa[3]. W lipcu 1964 roku prezydent Kasavubu powołał na premiera Moise Czombego z Katangi. We wrześniu tego samego roku siły rządowe z pomocą belgijską i amerykańską pokonały rebeliantów. Po zwycięstwie Kasavubu odwołał premiera Czombe. W listopadzie 1965 roku Mobutu ponownie dokonał zamachu stanu przejmując w kraju dyktatorskie rządy[3].
Mobutu ogłosił się głową państwa (a w 1966 roku szefem rządu), zawiesił konstytucję, rozwiązał parlament i partie polityczne. Już w pierwszych latach wprowadził nieograniczone rządy oparte na monopolu monopartii, Ludowego Ruchu Rewolucji[3]. Prowadził politykę afrykanizacji (polityka tzw. autentyczności afrykańskiej)[3]. W jej ramach zmieniał nazwy pochodzące z języków kolonialnych na afrykańskie. 27 października 1971 Mobutu zmienił nazwę państwa na Zair oraz własne nazwisko[5]. O ile Zair rozwijał się i otrzymywał pomoc ze strony kapitału zagranicznego, to Mobutu pozostawał głównym beneficjentem przychodów[3]. Rządy ściśle związane były z korupcją i defraudacją publicznych funduszy[6][7]. Zair przypłacił to stając się w latach 80. jednym z najbiedniejszych państw świata, a gospodarka całkowicie załamała się[3].
W 1977 i 1978 rządom Mobutu zagroził zbrojnie Front Wyzwolenia Narodowego Konga (wspierany przez Angolę). Wystąpienia na osobistą prośbę prezydenta zostały stłumione poprzez interwencję wojsk francuskich, belgijskich i w mniejszym stopniu marokańskich[8][3].
W 1990 roku pod naciskiem międzynarodowym i opozycji zgodził się na nieznaczną demokratyzację. W 1994 roku wprowadzono nową tymczasową konstytucję[3]. W połowie lat 90. ludność z plemienia Tutsi (pozostająca od dłuższego czasu w opozycji wobec Mobutu z powodu jego zdecydowanego poparcia dla plemienia Hutu odpowiedzialnego za ludobójstwo w sąsiedniej Rwandzie) opanowała znaczną część wschodniego Zairu. Mobutu wydał polecenie usunięcia Tutsi poza granice Zairu. Wywołało to otwartą wojnę domową, w którą zaangażowali się inni opozycjoniści. 16 maja 1997 oddziały przeciwników Mobutu – występujące jako Sojusz Sił Demokratycznych na rzecz Wyzwolenia Konga – zdobyły Kinszasę. Nowym prezydentem został ogłoszony Laurent Kabila. Obalony Mobutu wyjechał z kraju (któremu przywrócono dawną nazwę Kongo)[3][7][9][10].
Laurent Kabila w swoich rękach skupił pełnię władzy wykonawczej, ustawodawczej i militarnej[3]. Od 1998 roku zmagał się z drugą wojną domową i interwencjami wojsk Ugandy i Ruandy. W styczniu 2001 Kabila został postrzelony w zamachu dokonanym bezpośrednio przez osobę z pobliskiego otoczenia, a mianowicie ochroniarza. Wydarzenie to było częścią nieudanego zamachu stanu. Ranny Kabila został przetransportowany do szpitala w Zimbabwe, gdzie zmarł 18 stycznia. Urząd prezydenta objął syn Laurenta, Joseph Kabila[11][12][13]. Nowy prezydent w grudniu 2002 roku podpisał z antyrządowymi rebeliantami umowę kończącą wojnę domową[14]. Joseph Kabila zyskał prezydencką reelekcję w wyborach w latach 2006 i 2011[15].
Podział administracyjny
- Osobny artykuł:
Kraj dzieli się na 11 prowincji:
- Bandundu
- Dolne Kongo
- Prowincja Równikowa
- Kasai Zachodnie
- Kasai Wschodnie
- Katanga
- Kinszasa
- Maniema
- Kiwu Północne
- Prowincja Wschodnia
- Kiwu Południowe
Nowa konstytucja z lutego 2006 roku wprowadza podział kraju na 25 prowincji oraz rejon stołeczny. Zgodnie z konstytucją miał on zacząć obowiązywać w ciągu trzech lat, tj. od 2009 roku, jednak nie wszedł on w życie.
Sytuacja humanitarna
Gospodarka
Obywatele DRK należą do najbiedniejszych na świecie. Wskaźnik PKB per capita wynosi zaledwie 800 USD, co daje DRK 227. miejsce na 230 w zestawieniu CIA World Factbook[16]. W tym samym czasie kraj uważa się za najbogatszy, biorąc pod uwagę zasoby naturalne, oceniane na 24 biliony USD[17].
Gospodarka Demokratycznej Republiki Konga znacznie ucierpiała od połowy lat 80. XX wieku. W latach 60. DRK była drugim najbardziej uprzemysłowionym państwem afrykańskim po Republice Południowej Afryki, z dobrze prosperującym przemysłem górniczym oraz względnie wydajnym rolnictwem. Pierwsza oraz druga wojna domowa w Kongu doprowadziły do znacznego spadku produkcji oraz zysków państwa, spowodowały zwiększenie długu zewnętrznego, a przede wszystkim doprowadziły do śmierci 5 mln osób wskutek działań wojennych i ściśle związanych z nimi głodu oraz chorób.
Przemysł wydobywczy
Gospodarka DRK opiera się w większości na przemyśle wydobywczym. Największe kopalnie są zlokalizowane w Katandze na południu kraju. Kongo jest największym na świecie producentem kobaltu oraz znaczącym producentem miedzi i diamentów. Złoża diamentów są zlokalizowane w prowincji Kasai w zachodniej części kraju i stanowią 30% zasobów światowych. Państwo posiada również 70% światowych zasobów koltanu, który jest głównym źródłem tantalu, używanego powszechnie w elektronice dla potrzeb przemysłu komputerowego oraz telekomunikacyjnego. W 2002 we wschodniej części DRK odkryto złoża cyny, jak dotąd wydobywane jedynie na małą skalę. Przemyt oraz zyski z handlu minerałami przyczyniły się do podsycania i finansowania działań wojennych między plemionami i grupami etnicznymi. Przemysł wydobywczy jest w większości kontrolowany przez korporacje krajów zachodnich, które często oskarżane były o politykę sprzyjającą rozwojowi konfliktów etnicznych oraz o działalność rabunkową. Katanga Mining jest szwajcarską korporacją, która posiada na terenie DRK kombinat metalurgiczny Luilu, zdolny przerobić 176 tys. ton miedzi oraz 8 tys. ton kobaltu rocznie, czyniąc go największą tego typu instalacją na świecie[18].
Analiza sektora wydobywczego – połowa światowych zasobów kobaltu znajduje się w Demokratycznej Republice Konga[19]
Demokratyczna Republika Konga posiada około połowy światowych zasobów kobaltu (cena za 1 tonę kobaltu na giełdzie metali w Londynie wynosi w kwietniu 2015 roku 26 700 dolarów, czyli około 100 000 złotych). Według danych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych USA na świecie znajduje się około 25 000 000 ton kobaltu. W 2014 roku wydobycie na świecie kobaltu wyniosło 112 000 ton przy czym 56 000 ton pochodziło z Demokratycznej Republiki Konga, drugi kraj Chiny dostarczył 7200 ton, trzecia Kanada wydobyła około 7000 ton kobaltu. W 2014 roku, przyjmując cenę z giełdy w Londynie, Demokratyczna Republika Konga wydobyła kobalt za kwotę 1.5 miliarda dolarów (około 5.5 miliarda złotych).
Demokratyczna Republika Konga – eksport i import
Na podstawie danych Eximcon Group[19] głównymi produktami, jakie Demokratyczna Republika Konga eksportowała w 2014 roku, były zasoby naturalne: miedź (udział 62% w całym eksporcie), kobalt (19%), ropa (9%). Produkty, które były importowane w największej ilości, to: maszyny (12% udziału w całym imporcie), pojazdy (6%), produkty ze stali lub żelaza (5%).
Rolnictwo
Ważnym działem gospodarki jest rolnictwo, które w 1996 zatrudniało 66% siły roboczej państwa i w 1997 stanowiło 57,9% PKB. Najważniejszymi produktami przeznaczonymi na eksport są kawa, olej palmowy, guma, bawełna, cukier, herbata oraz kakao. Uprawia się także maniok, banany, kukurydzę, ryż z przeznaczeniem na rynek rodzimy.
Leśnictwo
Lasy pokrywają 60% powierzchni kraju, stanowiąc ogromne bogactwo naturalne dla kraju. W 2003 przeznaczono na eksport drewno o wartości 25,7 mln USD. Intensywna gospodarka leśna stanowi zagrożenie dla ogromnej bioróżnorodności lasów równikowych oraz ludności zamieszkującej na terenach masowych wycinek leśnych[20].
Rybołówstwo
Rozwinięty system hydrologiczny kraju pozwala na intensywne prowadzenie rybołówstwa. W 1997 łączna produkcja z wód morskich oraz rzek i jezior jest szacowana na 162 961 ton. Większość połowów pochodzi z jezior Wielkiego Rowu Afrykańskiego oraz rzek kotliny Kongo. Połowy morskie stanowią jedynie 2% łącznej produkcji[21].
Demokratyczna Republika Konga oczekuje na przyjęcie do Organizacji dla Harmonizacji Prawa Afrykańskiego. Jest członkiem Wspólnoty Rozwoju Afryki.
Rzeka Kongo i jej dopływy stanowią szkielet gospodarki, w tym transportu. Na rzece Kongo powstał zespół 2 hydroelektrowni Inga, która zasila południową, przemysłową, część kraju poprzez linię HVDC Inga-Shaba.
Demografia
Ludność skupia się na płaskowyżach, na sawannie, przy rzekach i jeziorach, natomiast porośnięte tropikalną dżunglą północ i centrum kraju są prawie niezamieszkane. Exodus ludności wiejskiej zwiększył populację miast, a przede wszystkim stolicy.
Wielkie aglomeracje to Kinszasa (8 milionów mieszkańców), Lubumbashi, Kisangani, Mbuji-Mayi, Kananga, Mbandaka i Bukavu.
Struktura etniczna[22]: Luba (15,1%), Kongo (14,6%), Lingala (4,2%), Mongo (3,2%), Ekonda (3,1%), Songye (2,6%), Nande (2,3%), Azande (2,2%), Ngbaka (2,1%), Mangbetu (2%), Tetela (1,9%), Lendu (1,7%), Mashi (1,7%), Ngala (1,5%), Yaka (1,4%), Alur (1,4%), Lega (1,4%), Chokwe (1,3%), Yombe (1,3%), Tabwa (1,2%), pozostali: 33,8% (w tym: Hindusi (144 000), Euro-afrykanie (126 000), Pigmeje (101 000), Francuzi (66 000), Flamandowie (54 000), Grecy (44 000), Arabowie (20 000), Portugalczycy (4 400), Brytyjczycy (500)).
Religia
- Osobny artykuł:
Podział religijny Demokratycznej Republiki Konga[23]:
- katolicyzm – 50%
- protestantyzm – 23,1%:
- zielonoświątkowcy – 6,3%
- kalwinizm – 4%
- baptyzm – 4%
- metodyzm – 2%
- Kościół Adwentystów Dnia Siódmego – 1,3%
- Kościoły niezależne – 20,2%:
- kimbangizm – 12%
- Kościół Nowoapostolski – 3,2%
- religie etniczne – 5,1%
- islam – 1,9%
- bahaizm – 0,4%
- bezwyznaniowi – 0,3%
- Świadkowie Jehowy – 0,2%
Kongo w literaturze
Joseph Conrad był kapitanem parowca pływającego w służbie króla belgijskiego Leopolda II po rzece Kongo w roku 1890. Będąc pod wrażeniem zaobserwowanych tam okrucieństw napisał powieść Jądro ciemności.
Siły zbrojne
Demokratyczna Republika Konga dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi[24]. Uzbrojenie sił lądowych Demokratycznej Republiki Konga składało się w 2014 roku m.in. z: 90 czołgów, 200 opancerzonych pojazdów bojowych, 100 zestawów artylerii holowanej oraz 30 wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych[24]. Marynarka wojenna dysponowała w 2014 roku ośmioma okrętami obrony przybrzeża[24]. Siły powietrzne z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci m.in. dwóch myśliwców, 18 samolotów transportowych, 13 samolotów szkolno-bojowych, 27 śmigłowców oraz sześciu śmigłowców szturmowych[24].
Wojska Demokratycznej Republiki Konga w 2014 roku liczyły 152 tys. żołnierzy zawodowych oraz 1,5 tys. rezerwistów. Według rankingu Global Firepower (2014) siły zbrojne Demokratycznej Republiki Konga stanowią 87. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 162 mln dolarów (USD)[24].
Przypisy
- ↑ a b c d e Democratic Republic of the Congo [online], www.imf.org [dostęp 2018-04-19] (ang.).
- ↑ Po podziale Sudanu 9 lipca 2011.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Konga, Demokratyczna Republika. Historia.. http://encyklopedia.pwn.pl.+(pol.).
- ↑ Anice Anderson, Vivian Head, Anne Williams: Rzezie, masakry i zbrodnie wojenne od starożytności do współczesności, Bellona, Warszawa, 2009 ISBN 978-83-11-11464-7, s. 69 [1].
- ↑ Rozwój zależny Czarnej Afryki. W: Oxford Wielka Historia Świata. T. 29: XX wiek Świat i Polska po II wojnie światowej – Dekolonizacja – Lata siedemdziesiąte – Filozofia. Poznań: Oxford Educational, s. 242. ISBN 978-83-7425-832-6.
- ↑ Diane Ducret, Emmanuel Hecht, Ostatnie dni dyktatorów, Znak Horyzont, Kraków 2014, s. 227.
- ↑ a b Mobutu Sésé Seko. http://www.encyclopedia.com.+(ang.).
- ↑ Chris Cook and John Stevenson. The Routledge Companion to World History Since 1914, 2005. s. 321–322.
- ↑ Mobutu Sese Seko. http://encyklopedia.pwn.pl.+(pol.).
- ↑ Mobutu Sese Seko. https://www.britannica.com.+(ang.).
- ↑ Laurent-Kabila. https://www.britannica.com.+(ang.).
- ↑ Kabila LAURENT-DESIRE. http://encyklopedia.pwn.pl.+(pol.).
- ↑ Laurent Kabila. www.encyclopedia.com. (ang.).
- ↑ Joseph Kabila Biography. http://www.notablebiographies.com.+(ang.).
- ↑ Joseph Kabila. https://www.britannica.com.+(ang.).
- ↑ CIA World Factbook.
- ↑ DR Congo’s $24 trillion fortune.. [dostęp 2012-09-14].
- ↑ Katanga Project Update and 2Q 2008 Financials. [dostęp 2012-09-14].
- ↑ a b Analiza systemu finansowego i wydobywczego w DRK. www.goafrica.gov.pl. [dostęp 2015-06-23].
- ↑ Protecting Forests and Community Rights in the DRC. [dostęp 2012-09-14].
- ↑ INFORMATION ON FISHERIES MANAGEMENT IN THE DEMOCRATIC REPUBLIC OF THE CONGO. [dostęp 2012-09-14].
- ↑ Joshua Project. „Congo, Democratic Republic of – People Groups”.
- ↑ Congo – DRC. Operation World, 2010. [dostęp 2015-07-06]. (ang.).
- ↑ a b c d e Democratic Republic of the Congo. Global Firepower. [dostęp 2014-09-05]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Afrykańscy Pigmeje Kultura i fotografie pierwszych mieszkańców Afryki
- Artykuł o masowych gwałtach w Demokratycznej Republice Konga.
- PWN: 4169074
- Britannica: place/Democratic-Republic-of-the-Congo
- Treccani: repubblica-democratica-del-congo
- Universalis: republique-du-congo, republique-democratique-du-congo
- БРЭ: 2088735
- ЕСУ: 4673
- SNL: Den_demokratiske_republikken_Kongo
- Catalana: 0073085
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 32792