116 Pułk Piechoty (II RP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Mieczysław Chamerski |
| Ostatni |
Czesław Rzedzicki |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
116 Pułk Piechoty (116 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.
116 Pułk Piechoty nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Został zmobilizowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”. W składzie 41 Dywizji Piechoty (Rezerwowej) walczył w kampanii wrześniowej 1939.
Organizacja i obsada personalna[edytuj | edytuj kod]
Organizacja wojenna i obsada personalna 116 pp we wrześniu 1939 roku:
dowództwo pułku i pododdziały pozabatalionowe (Szkoła Podchorążych Piechoty)
- dowódca – ppłk piech. Mieczysław Chamerski[a]
- adiutant – kpt. Bolesław Proń
- oficer łączności – kpt. łącz. Mieczysław Bolesław Hawryluk[b]
- dowódca plutonu pgaz. – por. Stanisław Domagalski (do 9 IX 1939 → dowódca kompanii 116 pprez.)
I batalion (Szkoła Podchorążych Piechoty)
- dowódca – mjr piech. Emil Cimura
II batalion (71 pułk piechoty w Zambrowie[8])
- dowódca – kpt. piech. Wacław Miciński
III batalion (33 pułk piechoty w Łomży[8])
- dowódca – mjr piech. Władysław Galica
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sprostowano nazwisko i imiona z „Hamerski Mieczysław” na „Chamerski Mieczysław Tymoteusz”[1].
- ↑ kpt. łącz. Mieczysław Bolesław Hawryluk ur. 22 września 1904 w Warszawie[2][3]. W marcu 1932 został przeniesiony z byłego 3 batalionu telegraficznego do kompanii telegraficznej 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko młodszego oficera kompanii[4]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[5]. W marcu 1939 był dowódcą kompanii łączności 22 Dywizji Piechoty w Przemyślu[6]. Później został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty, a w czasie mobilizacji przydzielony do 116 pp[2]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał kolejno w Stalagu VII C, Oflagu VII C (od 24 lutego 1940) i Oflagu VII A Murnau (od 27 maja 1940)[2]. Zmarł 13 lutego 1979. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sulejówku[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 27.
- ↑ a b c Straty ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 266.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 241.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 19.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 826.
- ↑ śp. MIECZYSŁAW BOLESŁAW HAWRYLUK. Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Sulejówku. [dostęp 2022–08–13]..
- ↑ a b Dymek 1999 ↓, s. 35.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Kampania polska 1939 roku. Początek II wojny światowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa, 2006, ISBN 83-7399-169-7
- Tadeusz Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty Rezerwowa we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (254), 2015. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281.
- Przemysław Dymek: Samodzielna Grupa Operacyjna „Narew” 1939 w polskiej historiografii wojskowej. Poznań: Wydawnictwo Sorus, 1999. ISBN 978-83-87133-54-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-08-13].
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
