240 Pułk Piechoty (1920)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
10 VII 1920 |
| Rozformowanie |
20 VIII 1920 |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
240 ochotniczy pułk piechoty (240 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej okresu wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
240 ochotniczy pułk piechoty został sformowany we Lwowie. Pułk wyposażono w karabiny kilku systemów, posiadał ciężkie karabiny maszynowe produkcji rosyjskiej i niemieckiej. 20 lipca na placu Kapitulnym przed katedrą żołnierze złożyli przysięgę, a 2 sierpnia pułk otrzymał sztandar.
20 sierpnia pułk został rozwiązany, a żołnierze wcieleni do 20 pułku piechoty[1].
Walki pułku[edytuj | edytuj kod]
26 lipca na front wyjechał liczący 727 żołnierzy III batalion mjr. Zdzisława Tatara-Trześniowskiego, 2 sierpnia I batalion ppłk. dr. Aleksandra Domaszewicza posiadający na stanie 836 żołnierzy, a 7 sierpnia II batalion kpt. dr. Stanisława Zagórskiego. Puk wszedł w skład 6 Dywizji Piechoty. Walczył nad Bugiem i pod Kamionką Strumiłową[1].
Żołnierze[edytuj | edytuj kod]
- por. lek. Stanisław Ostrowski – naczelny lekarz pułku (7 VII – 5 IX 1920)
Odznaka[edytuj | edytuj kod]
Istniała odznaka 240 pułku piechoty[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Odziemkowski 2020 ↓, s. 42.
- ↑ Nowa powieść Wschodu: pt. „List adresata nie dosiegnał”. Autorka: Maria Kazecka. „Wschód”. Nr 66, s. 3, 20 listopada 1937.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Odziemkowski: Ostatnia bije godzina ... Armia Ochotnicza gen. Józefa Hallera 1920. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-984-9.
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.