Kompania graniczna KOP „Hołny Wolmera”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rozformowanie | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Podległość | |
Kompania graniczna KOP „Hołny Wolmera” – pododdział graniczny Korpusu Ochrony Pogranicza pełniący służbę ochronną na granicy polsko-litewskiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych nr 1099 ze stycznia 1926, w trzecim etapie organizacji Korpusu Ochrony Pogranicza, sformowano 23 batalion graniczny[1], a w jego składzie 2 kompanię graniczną KOP. W listopadzie 1936 kompania etatowo liczyła 2 oficerów, 6 podoficerów, 3 nadterminowych i 62 żołnierzy służby zasadniczej[a]. W 1939 2 kompania graniczna KOP „Hołny” podlegała dowódcy batalionu KOP „Sejny”[2].
Służba graniczna[edytuj | edytuj kod]
Podstawową jednostką taktyczną Korpusu Ochrony Pogranicza przeznaczoną do pełnienia służby ochronnej był batalion graniczny. Odcinek batalionu dzielił się na pododcinki kompanii, a te z kolei na pododcinki strażnic, które były „zasadniczymi jednostkami pełniącymi służbę ochronną”, w sile półplutonu. Służba ochronna pełniona była systemem zmiennym, polegającym na stałym patrolowaniu strefy nadgranicznej i tyłowej, wystawianiu posterunków alarmowych, obserwacyjnych i kontrolnych stałych, patrolowaniu i organizowaniu zasadzek w miejscach rozpoznanych jako niebezpieczne, kontrolowaniu dokumentów i zatrzymywaniu osób podejrzanych, a także utrzymywaniu ścisłej łączności między oddziałami i władzami administracyjnymi[3]. Miejscowość, w którym stacjonowała kompania graniczna, posiadała status garnizonu Korpusu Ochrony Pogranicza[4].
2 kompania graniczna „Hołny Wolmera” w 1934 ochraniała odcinek granicy państwowej szerokości 26 kilometrów 700 metrów[5].
Sąsiednie kompanie graniczne:
- 1 kompania graniczna KOP „Wiżajny” ⇔ 3 kompania graniczna KOP „Kalety” – 1928[6]
- 4 kompania graniczna KOP „Puńsk” ⇔ 3 kompania graniczna KOP „Kalety” – 1938[7]
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Strażnice kompanii w 1928[6]
- strażnica KOP „Buraki”
- strażnica KOP „Poluńce”
- strażnica KOP „Borysówka”
- strażnica KOP „Dusznica”
- strażnica KOP „Hołny Mejera”[b]
- Strażnica KOP „Hołny Wolmera”
- strażnica KOP „Adelin”
Strażnice kompanii w 1929[8]
- strażnica KOP „Buraki”
- strażnica KOP „Borysówka”
- strażnica KOP „Hołny Mejera”
- Strażnica KOP „Hołny Wolmera”
Strażnice kompanii w latach 1932 – 1939[9][10][7][2]
Dowódcy kompanii[edytuj | edytuj kod]
- kpt. piech. Zenon Jabłoński[g] (– 1939)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wykaz stanów etatowych oficerów, podoficerów i żołnierzy KOP przesłanych przez ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna ze sztabu KOP do I oficera do zleceń GISZ płk. dypl. Kazimierza Glabisza. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 364
- ↑ W komunikatach dyslokacyjnych występuje jako Hołny Majera → Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓
- ↑ folwark Hołny Mejera, gminie Berżniki, powiat suwalski, województwo białostockie
- ↑ folwark Hołny Wolmera, gmina Berżniki, powiat suwalski, województwo białostockie
- ↑ W komunikatach dyslokacyjnych występuje jako Budwieć → Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓
- ↑ wieś Budwieś, gmina Giby, powiat suwalski, województwo białostockie
- ↑ kpt. piech. Jabłoński Zenon ur. 22 grudnia 1904 roku. Podporucznik ze starszeństwem z 15 sierpnia 1927 roku w korpusie oficerów piechoty. Porucznik ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929 roku. Oficer 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie, a następnie 21 pułku piechoty w Warszawie. W KOP od 1937 roku. Do mobilizacji dowódca 2 kompanii granicznej „Hołny Wolmera”. We wrześniu 1939 roku na dotychczasowym stanowisku. Internowany na Litwie. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 721. Rocznik Oficerski 1928 s. 23, 284. Rocznik Oficerski 1932 s. 115, 537.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 152.
- ↑ a b Szubański 2000 ↓, s. 88.
- ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 3-4.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 312-314.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 289.
- ↑ a b Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 11/1928.
- ↑ a b Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 81/1938.
- ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 11/1929.
- ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 7/1932.
- ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 52/1934.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Falkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza. W pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej 1924-1925. 1925. [dostęp 2016-01-30].
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. WarszawaPułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 8388067488.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Rajmund Szubański. Bataliony, kompanie, strażnice KOP-u. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (184), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Komunikaty dyslokacyjne Korpusu Ochrony Pogranicza z lat 1927 (z uzupełnieniami i poprawkami), 1928, 1929, 1932, 1934 (z uzupełnieniami i poprawkami) i 1938 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.